GGZ en ouders: geheim houden van hulp zoeken
 

Hoe gaat zoiets nou? :s

Ik ga die diagnose borderline halen (geen commentaar a.u.b.) en daarvoor moet ik binnenkort naar een psychiatrisch instituut hier vlakbij. Dat is een samenwerkingsverband tussen de GGZ (ex-riagg), ziekenhuis, en nog wat deelnemers. Het schijnt dat ik met zowel een psycholoog, een psychiater als een pysch-pleeg te maken krijg.

Maar hoe gaat dat nou?

Ik heb dus op school m'n mentor en vertrouwenspersoon erover vertelt, en de huisarts. Oke, nu nog de rest. Het begin ligt achter me.
Oh ja, het mooiste is nog wel dat m'n ouders er (nog) niets van weten. Vandaag was ik naar de huisarts met als smoesje dat ik een ingegroeide teennagel had, en op school houden ze het ook stil. Nu zien of ik het verder stil kan houden, want als dat niet kan heb ik een enorm groot probleem. M'n ouders accepteren namelijk niet dat er iets is: die zien mij als normaal. Ze weten best dat er iets niet klopt in mijn bovenkamer, maar ze doen alsof het niets is, ze negeren het. Het gaat zelfs zo ver dat m'n moeder heeft gezegd dat als ik naar een psychiater durf te gaan, ze me het huis uit zal trappen.

Hoe kan ik dit nu ooit nog geheim houden? Ze mogen het absoluut niet te weten komen! Maar ik ben zo bang dat ze er op de een of andere manier toch wel achter zullen komen!

En dan kan ik naar de spoedopname... :s

Ik ben bang dat je het niet helemaal geheim kan houden. Als je naar die instelling moet voor die diagnose dan neem ik aan dat ze daar een rekening van krijgen. Aangezien er waarschijnlijk wel bij staat dat het van een psychiatrische instelling is denk ik niet dat je er met de smoes 'ingegroeide teennagel' vanaf kunt blijven komen.

Volgens mij mogen die psychologen, psychiaters en andere medewerkers niets loslaten aan je ouders tenzij je suicidaal bent.

Ik weet niet of je het geheim mag houden als je nog geen 18 bent, maar zelfs al kan dat: het is niet echt ideaal dat je er niet over kunt praten.

Waarom reageert je moeder zo? Ik bedoel: als moeder zou ze toch het beste met je voor moeten hebben en dat uiten weinig mensen door hun kinderen het huis uit te zetten als ze een stap nemen om hun eigen welzijn te verbeteren. Ookal is je geloof in borderline nog zo omstrijdig: het is denk ik goed om er met iemand over te praten die er wat vanaf weet. (y)

Weet je waarom je moeder zo doet?

Tja, ze wil gewoon dat er niets is...

En ze heeft zelf heel erg slechte ervaringen met de hulpverlening (m'n oom is eraan overleden, vermoord door o.a. de RIAGG).

Dus is ze nu doodsbang dat ze mij ook in hun greep krijgen, want ze ziet enorme complotten en de GGZ (RIAGG) zou me dood willen hebben, het liefst.

Daar schiet ik dus niet echt mee op...

Een probleem oplossen door het te negeren helpt in jouw geval denk ik niet. Wat er ook aan de hand is, je hebt duidelijk iets waar aan gewerkt moet worden en door het te ontkennen wordt het er echt niet beter op. Is er niet iemand die dat haar kan vertellen?

En wat is er in godsnaam met je oom gebeurd? :eek: (Ja, ik snap het als je het niet wilt vertellen)

Rare ouders heb jij.

je kan het beter gewoon meteen vertellen, ze komen er ooit weleens achter, het gaat namelijk altijd mis :)

Ze zullen er dan toch op een gegeven moment wel achter komen? :S Je ouders? Dus het heeft toch geen zin om dat nu al te verzwijgen.

By the way, Riagg is niet overgegaan in GGZ ofzow hoor, GGZ (geestelijke gezondheidszorg) is de nieuwe benaming voor het PZ (psychiatrisch ziekenhuis) die zich steeds meer verspreidt. Riagg was dan daar weer een apart onderdeel van oid. Niet hetzelfde iig.

Een doktor heeft nog altijd een beroepsgeheim, vanaf je 12e heb jij als individu rechten, en volgens mij valt het recht op privacy (dmv beroepsgeheim) hier ook onder. Informeer hier gewoon naar, bij je huisarts!

Verder raad ik je aan gewoon in behandeling te gaan, vraag aan je huisarts hoe het werkt met de kosten enzo, zeg hem uitdrukkelijk dat je een beroep doet op zijn beroepsgeheim, omdat je niet wilt dat je ouders dit te weten komen. Indien hij dat wel doet kan hij grote problemen krijgen. Het beroepsgeheim is heilig voor een arts.

Maar ik vind dat je moeder erg vreemd reageert. Hoe zit het met je vader, en vrienden?

Waarom spoedopname? Denk je nou echt dat ze je gelijk opnemen? Dat dus echt niet! Weet je waarom ik een spoedopname kreeg? Omdat ik heel precies wist te vertellen hoe ik mezelf van kant ging maken en er ook overtuigd was. Als jij het huis uitgetrapt wordt, kom je nog eerder in een crisiscentrum terecht.

En als je ouders het niet pikken, schijt voor hen. Je bent nu toch wel zo volwassen dat je het alleen aan kunt? Ik ga ook het huis uit, omdat ik gewoon zelf dingen wil gaan regelen en natuurlijk privédingen die gebeuren, maar laat ze je maar lekker het huis uit trappen, dan weet je precies wat je aan ze hebt.
Niks dus.

hmm, Fleet, als ik jou was zou ik het gewoon zeggen en me laten opnemen. Jij hebt serieus problemen, dat wist ik al toen ik je andere posts op het forum las en dat was ver voordat ik me ooit in psychologie waagde.

[edit by Leonoor]Dit lijkt me niet de bedoeling.[/edit]

Gisteren bij de RIAGG in Deventer een afspraak gemaakt.

Kan daar ook naar het regionale autisme-team. Pas 27 november m'n eerste gesprek, en daarna zien we wel weer verder.

Vandaag een vragenlijstje gehaald. Hij (man van RIAGG) wilde het al opsturen, maar m'n school staat 100m van het RIAGG, en ik wil niet dat m'n ouders erachter komen.

Als de school (vertrouwenspersoon) opbelt dat er haast bij is, kan ik misschien eerder terecht...

Een maand is zo lang... :(

Je hebt toch al veel langer gewacht? Wat maakt nu dan dat een maand opeens zo lang is? (Geen verwijt, gewoon iets dat ik me afvraag.)

Dus toch speciaal autisme team en geloof jij nog steeds heilig dat je borderline heb?:p

En is een maand zo lang? Als je een half jaar geleden al was gegaan, dan was je nu al bezig geweest. It's hard to say it, maar ik vind het een beetje je eigen schuld. Wie niet luisteren wilt moet maar voelen of zo.

Ik volg eigenlijk niet zo heel veel van dit topic maar uhh.. eerst wou je toch helemaal niks geen hulp ofzo.. het enige dat ik nog weet is dat je dr van overtuigt was dat je borderline had/hebt...

nu moet je een maand wachtten op onderzoek, ofzo :s
naja, je had eerst ook geen haast heb k begrepen dus die ene maand overleef je ook wel...

En ik snap dr echt gen hol meer van, maar wrm begon je nou over een spoedopname???

*volt zich toch wel erg dom maar ja*

Ja.

Omdat de orthopedagoog (vertrouwenspersoon) denkt dat ik misschien Asperger heb, en ik die optie niet bij voorbaat uit kan sluiten daar ik geen medicus (laat staan psychiater) ben, lijkt het mij zinvol zowel borderline als Asperger als opties open te houden.
Waarbij mijn hypothese uitgaat van borderline als meest waarschijnlijke diagnose, en Asperger als differentiële (alternatieve) diagnose.

Omdat het nu behoorlijk fout lijkt te gaan.

Komt omdat je bepaalde keuzes hebt gemaakt, maar ga alsjeblieft niet zielig lopen doen nu:mad: Hier kan ik zo spuugzat om worden:mad:

Nu je geen aandacht meer krijgt over het borderline gezeik, probeer je het nu met spoedopname:mad: Je lijkt het wel erg leuk te vinden. Weet je hoe erg ik het haatte, die spoedopname?! Weet je hoe ver weg ik was met mijn gedachtes?! Als jij dit nog zo helder kunt zeggen, dan denk ik heus niet dat je een spoedopname krijgt.
Het is allemaal aandacht wat je trekt en geloof me, die aandacht negeren ze wel op een zekere wijze, dus ga maar alvast afkicken.

Het gaat me niet om aandacht!

En ja, nu gaat het best. Ik red me wel. Vandaag ging goed, gisteren ging goed, eergisteren ging goed (hoewel, iets minder).
Maar toch. Maar toch.

Maar ik denk niet dat ik het een maand vol kan houden...

Natuurlijk, hoe dichter bij het komt, hoe langer het lijkt te duren. Dat is helemaal niet vreemd. Maar hou vast aan het feit dat je je ook kon redden toen je nog geen hulp had - dat laatste maandje hou je wel vol!

Een spoedopname zal heus niet nodig zijn. Er zijn echt wel veel meer mensen met ofwel Borderline ofwel Asperger syndroom (wat we er ook van maken) die zich prima zonder die intensieve hulp kunnen redden. Dat kan jij ook, geloof nu eens in jezelf!

Jij maakt van een vlo een dinosaurus! Als jij een sneetje hebt, zie je dat als een megadiepe wond.
Mensen kunnen dat dus zat worden en dat gaan zien als aandacht, ik dus ook, want telkens heb jij wel weer een andere reden en dan word er raad gegeven en dan luister je niet. Denk je dat je zo ver komt?
De problemen waar jij je juist druk om moet maken, die heb je zelf niet eens door. Je bent een grote ontkenning aan jezelf en daardoor maak jij het jezelf zo enomr moeilijk!

Daniel, ik heb maar 1 jaar psychologie gehad en vanaf de 1e dag dat ik jou in het echt ontmoete (met de forum meeting) was het voor mij duidelijk dat jij aan het asperger syndroom lijd, je hebt namelijk bijna alle gedrags kenmerken. Borderline zal naar mijn idee ver te zoeken zijn bij jou, mensen die borderline hebben gedragen zich echt totaal anders. Ik denk dus dat je beter wat meer kunt gaan informeren over autisme en asperger in het bijzonder.

hm... mijn ouders zijn juist degenen die denken dat ik hulp moet gaan zoeken :(

Spoedopname? Ik wil me nergens mee bemoeien maar dit is een forum dus ik doe het toch. Ik krijg echt het idee dat jij jezelf enorm zielig vind. Om het maar even te vergelijken; bij een vriendin van mij is een maand of drie geleden de diagnose borderline gesteld. Let wel; ze is er niet om gaan vragen.

Ze staat op een wachtlijst (en kom nou niet met verhalen dat het bij jou een stuk erger is, borderline is sowieso een serieuze 'matter' dus ik snap niet waarom geen enkele arts of psycholoog/ psychiater bij jou die diagnose heeft gesteld, dat lijkt mij een teken dat je het niet 'hebt'.) en wordt waarschijnlijk op z'n vroegst over 9 maanden opgenomen. En dan kom jij met een spoedopname? Moet ik nou aan jou gaan twijfelen of aan de psychische zorg in Nederland??

Ik ben het met je hele post eens, behalve met dat stukje. Dat er nog geen diagnose is gesteld heeft niets te maken met of iets een serieuze 'matter' is, dat heeft met heel andere dingen te maken.

Asperger is bovendien ook een serieuze 'matter'.

Als je zoveel dingen bij jezelf merkt die 'niet kloppen' (ik ben het niet eens met deze term omdat iedereen zoveel mogelijk zichzelf moet zijn en je dus geen mensen kunt indelen in groepen) dan kan het heel prettig zijn om een diagnose te krijgen waarmee je het eens bent. Je kent jezelf nog altijd beter dan je hulpverlener. Als die volgens jou een foute diagnose stelt, dan kan het prettig zijn om gelijk te krijgen. En nee, dan stel je je niet aan.

Jij denkt niet dat bv. kennis, ervaring en objectiviteit ook een belangrijke rol spelen bij het geven van een diagnose?

jazeker wel. Maar dan kan je toch ook nog fouten maken. Misschien vertelt een patiënt wel zo weinig of doet hij zich anders voor dan hij is (bewust of onbewust).

Ik reageerde zo omdat bij mij ook nooit iets vastgesteld is maar ik toch wel iets heb dat lijkt op autisme. Dat weet ik van mezelf omdat ik de symptomen bij mezelf herken. Maar ik laat het niet onderzoeken omdat ik gewoon mezelf ben, met of zonder tics, fantasiewereld, controledwang en mensenschuwheid...

Tuurlijk kan je fouten maken, das immers menselijk. Ik denk alleen wel dat een diagnose over het algemeen niet heel snel wordt gegeven, niet naar aanleiding van de drie zinnen die een cliënt gezegd heeft iig, denk ik.

Je kunt zelf geen diagnose stellen, ik herken ook symptomen van verschillende psychische ziektes bij mezelf, maar dat betekend niet dat ik ze ook heb. Daarvoor mis ik de kennis (alleen aan internetsites en beoeken heb je niet genoeg), de ervaring en voor een groot deel ook de objectiviteit.

En wat je zegt: je bent gewoon jezelf, met of zonder tics, fantasiewereld, controledwang en mensenschuwheid. Zo iets heb ik idd ook. En dus is kicken op een bepaald naampje niet nodig, een naam heb je bij je geboorte al gekregen.

ja daar ben ik het wel mee eens...

Maargoed, als de topicstarter wel graag gelijk wil hebben dan stelt hij zich toch niet aan?

Als het alleen een kwestie is van zijn gelijk halen idd niet, maar volgens mij hadden anderen het ook over andere dingen dan 'zijn gelijk halen'.

Maar FA, laat ik me inleven in jouw idee van de werkelijkheid: jij zegt dus in het andere topic dat ze de diagnose Asperger hebben gesteld omdat jij toneelspeelt. Je hebt eigenlijk Borderline, maar verbergt het met (blijkbaar) symptomen van Asperger.
Vind je dan niet dat je dan gewoon ongeschikt bent om patienten te verzorgen? Of je nou echt Asperger hebt of dat je alleen doet alsof: je gedrag naar de patienten toe blijft hetzelfde. Ze denken niet voor niets dat je Asperger hebt (dat zouden ze niet zeggen als ze echt geen idee hadden), dus blijkbaar lijkt je toneelspel zó goed op de daadwerkelijke symptomen, dat ze je geloven. Dan ben je net zo ongeschikt voor dat werk als iemand die echt Asperger heeft, want je gedrag naar de patienten toe zou dan ook als die van iemand met Asperger zijn.
Dan kan je best heel blij zijn met je eigen diagnose 'Borderline', maar je schiet d'r werkelijk niets mee op.

Waarom begin mensen nou weer over of FA Asperger of Bordeline heeft, hij heeft toch een andere vraag?

Als je het geheim wil houden voor je ouders, zou dat vast wel kunnen... Je kunt in ieder geval uitzoeken of die instelling waar je heen gaat een 'afschrift' stuurt naar je ouders. En ik weet niet hoe vaak je van huis weg bent, maar als je dat wel bent zijn de afspraken wel makkelijk te verbloemen.

En je bent hopelijk wel van plan om je Echte Ik aan die instelling te laten zien?

Net een gezellig tafelgesprek gehad.

Vanmiddag hadden m'n ouders een gesprek op school. School (mentor en vertrouwenspersoon) weten van mijn afspraak bij het RIAGG, en ze weten ook dat mijn ouders niets van die afspraak mogen weten.

Ik: "Hoe zouden jullie het vinden als ik naar het RIAGG ga?"
Ma: "Dan kan je het huis uit."

Ik: "Ik ruim de bestekken wel op."
Ma: "Nee! Een psychiatrisch patiënt hoeft mijn spullen niet aan te raken!"

Ik: "Bij het RIAGG hebben ze een speciale afdeling voor jongvolwassenen, van 15 tot 23 jaar."
Ma: "Nee, die bestaat niet."

Ik: "Het RIAGG heeft een wachttijd van maar 3 tot 4 weken!"
Ma: "Niet waar!"
Ik: "Maar ik heb ze zelf al gebeld..."
Ma: "Rot dan maar op en kom nooit meer terug!"

Hmmmmmm... Dat is echt heel kut... Dus wat nu? Zetten ze je het huis uit? Of blijft je moeder gewoon maandenlang dat soort opmerkingen maken en draait ze uiteindelijk bij?

Tja, ik blijf denken of het niet gewoon jouw visie is; dat je moeder het niet zo erg bedoelde enzo... Ik bedoel: zoals het nu klinkt is het wel ernstig, maar misschien zei ze maar wat en denkt ze heel wat anders als ze er over nagedacht heeft...

Kwam ze nu net boven...

"Als jij ervoor kiest die deur door te gaan, dan ga je alleen. Dan bemoeien wij ons er nooit meer mee. Verzuip maar lekker in je eigen problemen!"

Oke, nu weet ze dat ik erheen gebeld heb.

Kwam ze terwijl ik dit typ nog eens boven.

"Ja, je gaat er maar om onderdak vragen! Wij hoeven je niet meer!"


Ja, ga hulp zoeken... Dat helpt! :rolleyes:

Net in m'n oor gegild gekregen zo hard dat het vijf kilometer verderop nog te horen was:

"AAAAAAAALS ik nog eeeeeeen keer je krankzinnige gemekker hoor dan sla ik je in mekaar hoor je dat!!!"

gewoon naar het Riagg gaan

als jij vindt dat je hulp nodig hebt dan moet je het doen en vind ik het knap dat je het zelf beslist. Daar hebben je ouders dan niets mee te maken en bovendien ben je ouder dan 16 zodat je ouders het niet hoeven te weten (ben ik niet zeker van maar is wel zo bij Jeugdzorg).

Heeft je moeder geen hulp nodig?

Succes Fleet ermee. (y)

Niet eens zo'n raar idee. Ik denk dat je moeder een redelijk verkeerd beeld heeft van hulpverlening. En inderdaad: jij denkt dat je hulp nodig hebt (no offence, dat denk ik ergens ook wel) dus die mag je dan ook zoeken.

Offtopic: Maar wat was er nou met je oom vraag ik me af?

Die is min of meer ontvoerd door psychiaters en neurologen in de jaren 50-60...
Hij was bijzonder intelligent en heel anders, en werd daarom meteen al als 'afwijkend' gezien. En alles wat afwijkend is, is interessant.

Dus belandde hij, ondanks de pogingen van m'n grootmoeder om het te voorkomen, in een wetenschappelijk psychiatrisch onderzoeksinstituut in Utrecht.
Waar ze eens goed gingen experimenteren met z'n hersenen.

Stroomschokken toedienen en het effect bestuderen, bijvoorbeeld.

Uiteindelijk was hij erg autistisch geworden, onherstelbare schade, en hij is zes jaar geleden overleden, zelfmoord gepleegd.

Met de controle die er is op het gebied van medische zooi en psychologie zou dat nu nooit meer kunnen gebeuren. Neem het Milgram experiment alleen al (een heel bekend experiment, je weet er vast wel wat over). Dat zou nu nooit meer mogen omdat mensen zich daar alleen al rot om zouden kunnen voelen. Als dat al niet meer mag kunnen ze je echt niets maken.

Maar wel triest...