s**tgedicht
 

het licht is koud en zakelijk
en dringt zich in mijn ogen
ik voel het achter branden
tranen van onvermogen

zacht wieg ik wat naar achter
en kijk eens om mij heen
en om mij heen is niemand
ik ben o zo alleen

waarom nu juist weer mij
wie wenst mij dit nu toe
ik wil zo graag ontsnappen
maar weet bij god niet hoe

ik zit hier opgesloten
in het slot van mijn gedachten
in de allerhoogste toren
omringd door de diepste grachten

mijn gevoel wordt nu verdreven
en ik voel nu hoe het vloeit
een weg van rode lelie
die nu in mijn lichaam bloeit

de weg wordt druk bereden
wordt verbreed door het verkeer
ik doe het want het moet van mij
maar wil het nimmer meer

en dan sluit ik mijn ogen
alles is voorbij
in mijn lichaam nu een leegte
en mijn geest die vliegt nu vrij

ik ben volmaakt gelukkig
mijn ogen springen vol
langzaam draait mijn hoofd zich om
een harde, bruine drol

ik sta op - het is over
ik ben nu niet meer klein
na twee jaar lang niet poepen
man wat doet dat pijn!


:o

En weer terug op aarde... :D

Ik vond 'm knap... (y)

Hij is knap idd, dat is ook wel het beste woord hiervoor :)

hmm eerste gedeelte mooi de laatste 2 vind ik niets
pas er niet bij

hm, bepaalde zinnetjes vind ik wel mooi, maar ik krijg geen hoogte van dit gedicht.

Heb je wel gelijk in op zich, maar het was oorspronkelijk niet de bedoeling om er een 'zielig' gedicht van te maken. Het ging me de hele tijd om de uitkomst. :)

Ik vind dat er best een redelijk ritme zit in dit gedicht, en je strofebouw is best regelmatig; qua vorm vind ik het best een goed gedicht. Het spreekt me alleen niet zo aan; ik krijg inderdaad niet echt hoogte van dit gedicht...