k haat alles.
 

K haat alles.
gister knallende ruzie in de klas, en met n lerares.k praat ook met de leerlingbegeleidster, wel n aardig vrouwtje, die k vertrouw. Omdat k thuis altijd toneel speel en zeg dat k me goed voel stort k op school helemaal in, iets wat natuurlijk niet goed is want me school gaat eronder lijden en k zit nu in mn examenjaar..k mag van n wonder spreken als k slaag, want k nooit wat aan en voor school. Nu moet k van de leerlingbegeleidster thuis gaan zeggen dat k me rot voel en dat k omdat k t thuis nooit zeg k op school instort.maar dat vind k zo ongeloofelijk moeilijk.k doe me ouders zoveel verdriet.ze doen zo gigantisch veel voor mij en wat krijgen ze trug??n depressief iemand die liever dood wil dan in het leven staan.maandag gaat ze dus vragen of k t gezegd heb. k wil t wel, maar t is zo fucking moeilijk om dat te doen. dinsdag moe k naar de schoolpedagoog en dan moet k t er ook over hebben van de leerlingbegeleidster.en k heb dinsdag ook les van de leerlingbegeleidster en dan gaan we ook wel es zon kringgesprek voeren en dan moeten we t deze week over mij hebben.eigelijk wel goed want dan begrijpen ze mij iets meer misschien en weten ze n beetje wat er aan de hand is maar k kan het ze niet vertellen, de leerlingbegeleidster zegt wel dat ze me zal helpen enzo maar toch.k klap dan toch weer dicht en dan kan k niks vertellen.k zit sinds zondag weeer aan de pil, omdat k daar n tijd geleden mee gestopt ben omdat mn huisarts d8 dat t daar ook nog wel s in kon zitten dat k me zo depri voel.nou dat had dus nie geholpen.d8 k.want sinds k sinds zondag aan de pil voel k weer minder goed:maandag kut, dinsdag iets beter,woensdag heel beroerd, donderdag ook beroerd, en vandaag ietsjes beter maar ook nog lang nie zoals t moet.Puur toeval of heb k nu al n reactie op de pil?k wee t nie. k moe begin december naar n psychiater en dan krijg k waarschijnlijk medicijnen maar k weet nie of k dat wel wil. k zal toch dan ooit daarweer mee moeten stoppen.en dan zal t weer net zo gaan zoals nu ben k bang.dus wat zal die pilllen voor nut hebben??k weet t niet meer hoor.....dinsdag moet k naar de schoolpedagoog en er zijn nu zoveel dingen waar k t over wil hebben en dan zit k daaro en dan kan k niks meer vertellen.k ga t maar opschrijven. en k denk dat k de leerlingbegeleidster ook weer n brief ga schrijven..aan de ene kant weet k dan zoveel te vertellen maar aan de andere kant vind k t zwak van mezelf omdat k t nie zo kan zeggen en alleen via n brief.gelukkig heb k wel n paar lieve vriendinnen met wie k wel wil en kan praten. k denk dat k er maandag weer eentje ga opzoeken en met r over praten. een vriendin stuurt me soms ook n smsje als ze op school heeft gemerkt dat t minder ging, je kan me altijd bellen he, en als er iets k hoop dat je mij weet te vinden..dat vind k wel lief van dr.k kom er nu wel achter wie mn echte vriendinnen zijn en wie niet.de echte geven om mij en degene die t maar "eng" vinden laten me barsten. en nu moe k t weekend zien door te komen...k ga maar mn paardje verzorgen en maybe werken..maja t moe maar.k heb geen plezier meer in dit leven.k heb ook die depressie zelftest gedaan: 24 punten, u bent zwaar depressief.

Ach laat ook maar dis weer es n fucking zeik topic waar niemand iets aan heeft.

Soms hoeft niemand er iets aan te hebben, ff uitrazen is ook wel eens lekker. Schrijf het idd op, als je het niet kunt vertellen, dan vergeet je ook minder snel dingen.

Ouders hebben vaak wel door hoe hun kind zich voelt, ook al zegt het kind het niet en denkt het dat het het niet laat merken. Bovendien denk ik dat de meeste ouders het prettig vinden als ze door hun kind in vertrouwen genomen worden en ze er voor hun kind kunnen zijn, zeker in de moeilijke situaties. En ik denk dat dat ook voor jou prettig kan zijn.

Medicijnen kunnen nuttig zijn om een beginnetje met het proces van 'beter worden' te maken. Alleen medicijnen moet je ook niet doen, door de combinatie met therapie kun je vaak na een tijdje weer prima zonder medicijnen.

Misschien kun je weer met de pil stoppen en kijken hoe je je dan voelt? Of wat ik al eerder een keer zei, misschien een andere pil proberen.

Zo'n zelftest op internet is bagger, daar moet je je niet rot om gaan voelen, die 24 punten zeggen weinig. Volgens dat soort tests is het merendeel van de mensen depressief.

Ga iets leuks doen met een vriendin of met jezelf...even je gedachten verzetten.

Het lijkt me inderdaad lastig, vertellen aan je ouders. Het zal waarschijnlijk toch het beste zijn. Al weet ik uit eigen ervaring dat je sommige dingen moeilijk kan vertellen. Ik zelf durf niets te vertellen, maar ik hoop wel dat jij het zal doen. Misschien toch echt het beste.

Sterkte

Ik weet uit eigen ervaring in wat voor situatie je ongeveer zit denk ik (qua het aan je ouders vertellen..)

Ik kreeg laatst een e-mail van iemand waarmee ik al langer e-mail waarbij ik ook dat probleem van mij had neergelegd t.o.v het vertellen aan mijn ouders over wat ik voel en denk...

dat bepaalde de stap voor mij om naar mijn ouders te gaan en het toch maar te vertellen.. en elke keer als ik twijfel erover lees ik dit stukje weer en meestal is dat doorslaggevend..

hmm niet alles is van toepassing hierop maar veel dingen wel...
geloof ik...

k lees je hele verhaal niet door. k weet wel wat je zo ongeveer meemaakt. maar weet je zeker dat je alles haat? denk daar eens heel, maar dan bedoel k ook heel goed over na.

medicijnen dan begin je dingen minder te haten.
Teminste bij mij is dat geval zo.

Ze haat dus iig niet alles en iedereen. En misschien zijn er nog wel een paar dingen/mensen die je niet haat. (Niet dat dat het minder erg maakt, maar dat zorgt er wel voor dat je iig nog ergens een insteek hebt.)

soms dan zie k t gewoon nie meer zitten en dan "haat" k alles..echt haten niet maar het kan me allemaal niks meer boeien en k heb nergens zin in meer in en niks intereseert me meer iets.

je zegt soms...

Dan zijn er dus ook moment dat je het wel ziet zitten!
Wat voor momenten zijn dat dan?

wat is er eigenlijk aan de hand?

je problemen zijn pas opgelost als je niet meer alles haat, maar ook thuis niet meer toneel hoeft te spelen.
om dat laatste te bereiken moet je nu een hele belangrijke, maar ook hele moeilijk stap zetten: je echte 'ik' van dit moment thuis laten zien.
Dat is moeilijk, maar zonder die stap zul je in de toekomst in hetzelfde patroon vervallen en dat is ook niet de bedoeling. Dan wordt het weer thuis toneelspelen en op die manier alles opkroppen.
Probeer dus toch die stap te zetten en ontbreek het nú, niet later.
Lees het mailtje dat Evatjuhhh neerzette nog eens door, en nog eens, en nog eens.
Je bent echt op de goede weg, aangezien je hulp hebt en zelf ook geholpen wilt worden!! Ga zo door (y)

k weet dat k t thuis ook moet laten zien hoe k me voel. maar t is zo verdomd moeilijk.

en ja.soms voel k me vrolijk.echt vrolijk nie maar met gemengde gevoelens omdat het depri gevoel dan naar de achtergrond gaat en vrolijkheid de somberheid overstemd..zoals k al zei.toneel spelen. doordat k doe alsof k me goed voel ga k er zelf ook ingeloven dat k me goed voel.soms moe k vanmezelf 'vrolijk' zijn.