Ik wou dat ik zeven jaar was.
 

Ik wou dat het tien jaar eerder was.
Niet om alles nog een keer over te hoeven doen, maar omdat ik klein wil zijn.
Ik wil warme chocolademelk drinken en koekjes eten zonder tegen mezelf te moeten zeggen dat ik nu echt eens moet lijnen.
Ik wil Sesamstraat kijken en me geen zorgen hoeven maken over al het huiswerk wat ik nog moet doen, en de presentaties die ik nog voor moet bereiden.
Ik wil dat mijn ouders van me houden en dat tegen me zeggen.
Ik wil dat niet iedereen me vraagt wanneer ik nu eindelijk eens een vriendje krijg.
Ik wil buiten spelen met heel veel vriendinnetjes en me niet af hoeven vragen of ze wel 'echte vriendinnetjes' zijn en of het wel goed is dat ik met ze om ga.
Ik wil vroeg op bed en niet tot vijf uur 's nachts me volgieten met tequilla en dansen tot mijn voeten alleen nog maar uit blaren bestaan.
Ik wil paardrijden en er trots op zijn als ik over een hindernis heen spring.
Ik wou dat ik zeven jaar was.

Ik denk dat iedereen wel (eens) terug verlangt naar vroeger, de tijd van onbezonnenheid. Maar op het moment dat je besef krijgt van wat leven werkelijk inhoudt, kan je dat nooit meer omdraaien. Net zoals dat als je eenmaal kan lezen, je niet kan stoppen met lezen. Dat gaat automatisch.. Dat is ouder worden, wijzer worden. Soms zou ik willen dat ik geen idee had van allerlei problemen, zodat ik ook geen oplossingen zou hoeven te zoeken. Maar meestal ben ik blij dat ik ouder ben, dat ik nu zelf verantwoordelijkheid heb.

Het is een proces dat iedereen moet doorlopen en ik denk dat het uiteindelijk ook goed is:)

Ik denk dat het voor heel veel mensen herkenbaar is...voor mij iig wel. Maar, ik besef me ook dat ik dan heel veel wat ik nu kan en mag dan niet meer zou kunnen of mogen. Alles heeft zo z'n voor- en z'n nadelen. Wees af en toe even lekker klein, gun jezelf dat af en toe, maar probeer ook te genieten van de dingen van nu en de toekomst.

Hm, heb je dit zelf geschreven? Het klinkt wel mooi...

Ik denk dat iedereen wel eens terug wil naar de tijd dat hij zich nog nergens zorgen om hoefde te maken. Maar aan de andere kant: toen was er nog zo veel te leren en zo veel dat je nog niet kon... Nu kan je al behoorlijk wat en heb je bepaalde zekerheden wat betreft de toekomst. Nu heb je al een groot begin gemaakt aan wat je allemaal moet kunnen en dat hoef je alleen nog maar af te maken. En beginnen is moeilijker dan verder gaan!

Ik denk dat ik nu gelukkiger ben dan in die tijd. Ik had een lerares die mij absoluut niet mocht (een echte voortrekker) en ik kon er niets tegen doen. Nu sta ik mijn mannetje en weet ik hoe ik met dat soort mensen om moet gaan. Dat vind ik een voordeel, mensen hebben niet meer zo veel macht over mij.

Maar het was een mooie tijd ja.

:( Hm. Ja. En toch denk ik: "Oh nee, niet nog een keer."

Dank je! Ja, ik heb het idd zelf geschreven. Bedankt voor jullie reacties. Ik denk dat jullie wel gelijk hebben, maar ik heb het de laatste tijd nogal vaak, dat ik denk dat ik gewoon 'geleefd wordt' en terug wil naar mijn kindertijd.

Heh, ik heb deels hetzelfde. Ik denk ook aan die tijd als een mooie periode, maar ik hoef niet zo nodig terug. Ken je het boek "coming up for air" van george orwell ? hij gaat terug naar zijn geboorteplaats enzo, is wel een mooi boek :) (hij is de enige schrijver, waarvan ik vrijwillig boeken lees :)).

Iig zijn een aantal dingen die je opnoemt niet verplicht, maar daar kun je zelf voor kiezen;
(afvragen of ze wel echte vrienden zijn e.d., volgieten met drank en dansen in een disco).

Als je meteen je huiswerk maakt na school, dan kun je je huiswerk eigenlijk bij de schooluren plakken en lijkt het ook net alsof je geen huiswerk meer hebt. Dit vergt wel enige discipline :p

Aan geleefd worden kan je zelf iets doen.
Maar o wat herken ik het.
Hoewel ik toen ook m'n (kleine) zorgjes had.

Maar je kan beter vooruit kijken dan achterom. Aan dat laatste heb je niks. Kan je toch niet veranderen.

veel dingen die je noemt kan je zelf veranderen:
- ga gerust een keer om 21.00 naar bed op zaterdagavond. Laat anderen niet voor jou bepalen dat je zogenaamd uit moet gaan. Niks moet.
- ga weer eens dingen doen die je leuk vindt. Paardrijden of iets anders. Bedenk je welke dingen je allemaal bereikt hebt en wees daar trots op.
- negeer mensen die vinden dat jij een vriendje moet hebben. Vertel hen dat je gewoon lekker vrij wil zijn en geen zin hebt in dat geouwehoer over vriendjes.

Probeer de positieve kanten van dingen in te zien en niet alleen de negatieve kanten. Ouder worden heeft ook zo z'n voordelen :)
En vooral: luister naar jezelf en niet alleen maar naar anderen!

Een mooi stukje joh. Ik denk elke dag wat daar staat. Ik zou zo graag alles terug draaien, gezellig weer bij me ouders op de bank naar savonds laat tour of duty kijken, terwijl ik eigenlijk op bed hoor te liggen. Dat me vader me weer zijn prinsesje noemt. Dat ik zenuwachtig ben de dag voor me verjaardag en weet dat wanneer ik de volgende dag beneden kom alles weer is volgehangen met versieringen. Knikkeren op het schoolplein. Geen zorgen.

Het enigste waar ik nu aan kan denken is dat ik al 19 jaar ben en dat over een tijdje mijn ouders dood gaan. Het is alsof ik in een vervroegde midlife crisis zit. Mijn toekomst maakt me bang, alles wat ik doe begin ik over te twijfelen. Morgen ga ik mijn school stop zetten en dan heb ik helemaal niks meer.

maar weetje...je kunt nog steeds paardrijden hoor. en over hindernissen heen jumpen en trots daar op zijn...doe ik ook nog...haha.. heb laatst met mn 1.40 m kleine pony over een hindernis van 90 cm gesprongen (ja ja..ik ben nou eenmaal geen held die 1.50 springt, maar vond het toch wel goed van ons tweetjes hehe)

kuzzzzz kunamosity

Ik denk dat bijna iedereen dit gevoel wel eens of vaak heeft. Het is ook zo dat als je opgroeit, hoe ouder je wordt, hoe meer je 'geleefd wordt'. Er is eigenlijk geen manier om uit die cirkel te ontsnappen. Het enige wat je wel kunt doen is in jezelf blijven geloven. Geen vriendje? Geen punt. Echt niet iedereen vindt dat je een vriendje moet hebben als je 17 bent. Ook al zou dat wel zo zijn, jij vindt dat je dat niet nodig hebt, dus heb je het ook niet nodig. Punt.

En kinds zijn kan heus af en toe nog wel! Het gaat vooral om de afkeuring van anderen die op dat moment optreedt. Doe het daarom op de goede momenten.

En waarom zou jij niet meer lekker met je pony kunnen springen?
Blijf gewoon plezier houden in de dingen die je nu doet. Er zijn heus wel dingen die je nu doet die bij je opgroeien horen waar je wel plezier in hebt. Denk daaraan, dan kom je er wel weer bovenop!

Ik ben blij dat ik 18 ben :cool:
Zeven jaar zijn was kut.

:( *herkenning* :(

Hmmmz, veel dingen wat je hier zegt herken ik heel goed. Dat je gewoon weer een kind wil zijn en zorgeloos en vrolijk kunnen leven. Kon dat maar inderdaad...

Ook vind ik dit heel leuk geschreven.:)..

Nogmaals bedankt voor alle leuke reacties! Het heeft idd ook z'n voordelen ouder te zijn... ach ja.

Dat van die hindernis had ik er eigenlijk in gezet omdat ik mijn paard moest verkopen doordat ik het te druk heb. Ik zit namelijk in de 1e klas HBO, dus was het niet echt handig meer om een paard te hebben.

En toen je zeven was?? Toen wilde je heel graag ouder worden, tenminste ik wel, dat leek me het alles en daar deed ik alles voor (wel een beetje overdreven, ach ja), maar nu kijk ik weer op en neer tegen anderen, volgens mij is niemand echt de leeftijd die die wil. Neem mijn overgrootmoeder, de moeder van mijn oma, hardstikke geestelijk bij, wil veel dingen doen, maar kan dat niet omdat ze een te oud lichaam (98 is ze, doof en moeilijk ter been) heeft.

Ik heb dat ook vaak gehad vroeger.....zelfs toen ik 11 was verlangde ik terug naar toen ik 3 ofzo was :confused:

Was afgelopen weekend met mijn vriend in een speeltuin....zucht...wou dat ik het weer kon beleven als een kind...kunnen en mogen spelen, opgaan in je eigen fantasiespel en alles mooi vinden. Domweg gelukkig zijn...tegenwoordig ben ik nooit meer echt gelukkig en dat mis ik af en toe zo...

*zucht* lijkt me ook fantastisch, gewoon weer klein zijn.

de grootste zorg die je dan kan hebben is dat je stoepkrijtjes op zijn :( :(

Kusss, Ka

Gelukkig bestaan er maneges. ;) 't is wel niet helemaal hetzelfde, maar de mogelijkheid om paard te rijden is er nog steeds.

Herken het wel ja, maar heb ooit eens besloten dat als ik naar die dingen verlang, ik er gewoon voor zorg dat ik ze kan doen/meemaken/voelen ook. Ik laat een leeftijd me echt niet weerhouden van de manier waarop ik eigenlijk wil leven. Tuurlijk, je kan niet helemaal terug naar een onbezorgde kindertijd, maar JIJ leeft je eigen leven en kan dus kiezen hoe je die indeelt (dus ook of je wel of niet geleefd wil worden) en wat je zoal in dat leventje van je wil doen.
Misschien een idee? ;)

Ik herken het wel... Bijna iedereen wel denk ik.
Maar wat al eerder gezegd is, alles heeft zo z'n voor- en nadelen.

Sommige dingen zijn nou eenmaal niet terug te draaien, (net zoals de puberteit bijv), weer een reden om echt te leven, zodat je later niet met spijt hoeft terug te kijken..

Maar bedenk je wel dat de zorgen die je toen had nu misschien heel erg klein lijken, maar op dát moment dus wel groot waren..

ja dat denk ik ook, een klein kind moet echt huilen als iemand stout tegen hem/haar doet.. is dat dan geen verdriet?
volgens mij wel. op dat moment wel..

mensen denken altijd dat kleine kinderen altijd maar gelukkig zijn maar dat is alles behalve waar, want wat iemand nu ervaart als 'vreselijk' kan over tien jaar net zo goed ook weer gezien worden van ach.. was dat nou alles... (liefdesverdriet bijvoorbeeld) dat zou betekenen dat hou ouder je word, hoe meer verdriet je hebt..
tja.

Ik weet heel weinig nog van de tijd voordat mijn vader ziek werd (10 jaar) dus ik kan moeilijk terug verlangen naar toen ik jonger was, die tijd is jammer genoeg alleen maar wazig voor mij :(

Nu vind ik mijn leven als vijftienjarige wel leuk, maar ik denk een maandje geleden voelde ik precies hetzelfde. Gewoon geen zorgen aan je kop enzow, dat is zo makkelijk. Alleen onmogelijk..