geen mwd doen, omdat ik zelf niet spoor.
 

omdat ik zelf in de knoop zit?
kan ik geen mwd doen.
dan moet ik dus maar een ander beroep kiezen.
of een stapje lager gaan, zodat ik er niet te erg mee word geconfronteerd.
of ik moet bejaardenverzorger worden?
niks mis met dat beroep hoor... maar het is niet wat ik wil.
maar is het straks zo, draait het er straks zo op uit, dat ik mijn beroep niet zou kunnen doen, omdat ik het niet aan zou kunnen?

als ik ooit al een studie afmaak...
als ik ooit al examen doe.
maar dat is een ander verhaal .

oja, niet zeggen van hulp zoeken.
dat gaat niet,
dan word ik eerst nog een paar jaar opgesloten.
en kan ik geen van mijn dromen volgen.

euhmmm sorry hoor maar wie zegt dat je dan een paar jaar word opgesloten?:o

Niemand op de hele aardbol spoort, maar dat even ter zijde.

Ik denk dat het percentage mensen dat met zichzelf in de knoop zit of heeft gezeten op opleidingen als mwd, sph, scw hoger ligt dan op de meeste andere opleidingen. De vraag 'als je zelf problemen hebt of hebt gehad, kun je deze opleiding dan wel doen?' werd gesteld op een meeloopdag sph, toen kwam ook het antwoord dat dat prima kon (dat het soms juist handig was, omdat je dan weet hoe het is, zeg maar), wel werd er bij gezegd dat het voor sommige mensen idd te confronterend is, maar voor anderen juist helemaal niet. Mijn toevoeging daaraan is: hoe het voor jou werkt, zul je zelf uit moeten vinden. Wanneer je het niet aan kunt, dan merk je dat tijdens je opleiding. In Rotterdam hebben ze een oriënterend jaar gedrag en maatschappij (mwd/sph/pedagogiek/scw ofzo), misschien is zo iets wat voor jou, dan kun je iig nog een beetje kiezen. Doe ook eens mee met een meeloopdag, praat met studenten en docenten, enz.

Waarom gaat hulp zoeken niet? Opgesloten wordt je niet zomaar, plus dat als er al over opname gesproken zal worden dat niet opgesloten worden is. Je weet niet of ze daar over beginnen, dat kun je pas zeggen wanneer je hulp gezocht hebt. Bovendien heb je er zelf ook wat (= veel) over te zeggen. Te lang wachten, dat heeft geen zin.

Moet je studie per se tot je 'latere' beroep leiden? Ik zou op de eerste plaats iets gaan studeren omdat ik het interessant en leuk vind en niet alleen maar kijken naar de beroepen die je er later mee uit kunt voeren. En bovendien, misschien verbaas je jezelf wel, dat je toch juist uitermate geschikt bent voor die studie.
Als MWD is wat je echt graag wilt, zou ik het gewoon proberen als ik jou was. Ok, misschien leer je wel vanalles over jezelf, en zelfs al zou dat ertoe leiden dat je uiteindelijk een andere studie of beroep gaat doen, dan heb je er nog mee bereikt dat je wat meer over jezelf te weten bent gekomen.

En, meisje, niet zo negatief doen over jezelf! Je kunt het best, zeker als je er zelf in gelooft... (moralistisch gepraat, maar ik meen het wel!)

Er valt iets voor te zeggen dat je het dan niet mag doen, ondanks dat het op (jouw) persoonlijk vlak dan lullig is.

Na Leonoors commentaar:

Er valt iets voor te zeggen dat je het dan niet wilt doen, ook al lijkt het in het begin lullig.

't is toch geen kwestie van mogen? Iedereen met minstens een havo 'mag' en hbo-opleiding doen.

^^

Als je later mensen moet helpen die in een grote knoop met zichzelf zitten, en je hebt ze allemaal zelf ook niet op een rijtje (en dan praat ik niet over een lichte depressie, of een probleem waar je in het dagelijks leven geen hulp bij nodig hebt), dan is het niet goed voor jou, evenals het niet goed is voor je cliënt, patient, degene die jij helpt.
Ik heb echt geen idee "hoe erg" je met jezelf overhoop ligt, maar daar kan je zelf denk ik wel goed over oordelen. Denk dan eens goed na, en vraag jezelf af of je in staat bent om voor een ander te zorgen/ te helpen als het niet zo goed bij je zelf lukt.

Wanneer je echt enorm met jezelf in de knoop zit, kun je anderen idd vaak niet helpen. Gelukkig is het zo dat je zeker de eerste anderhalf jaar (oid) op zo'n opleiding dat ook nog niet hoeft te doen. Je hebt dus nog ruim twee jaar om jezelf een beetje op orde te krijgen, gebruik die tijd! Oftewel: zoek hulp. De kans dat het over een jaar of twee dan een stuk beter met je gaat lijkt me heel reëel.

Ben ik het mee eens. En nu niet zeuren over dat je geen hulp ofzo wilt zoeken, want als je zo (negatief) denkt, denk ik dat het geen goede keuze is om een opleiding in die sociale-hulp-omgeving te gaan volgen.

Dat ze nu zo negatief denkt zegt niet meteen iets over dan...ik denk dat hulp heel veel negatieve gedachten 'weg' kan krijgen. Maar je moet er zelf wel wat voor willen doen (en dan bedoel ik niet dat je (= Wendy) dat nu niet doet, maar je merkt dat het je zelf niet lukt, waarom dan geen hulp accepteren? Je wilt later zelf in die richting gaan werken, terwijl je er zelf erg negatief tegen over lijkt te staan...)

Nou, sorry, maar ze zegt zelf dat ze niet spoort. Ze roept om advies, maar wilt niet dat we roepen dat ze hulp moet zoeken, want dan wordt ze opgesloten oid. Ik probeer haar er van te overtuigen dat ze zonder hulp die opleiding niet kan volgen. Ik dacht dat de essentie van mn reply wel duidelijk was, maar dit ter aanvulling :)

Gevaar is dat je met jezelf gaat vergelijken, oude herinneringen ophaalt, persoonlijk te betrokken raakt...dat lijkt me althans.

Dan snap ik hem ook. ;) :)

Of je leert om niet met jezelf te vergelijken, oude herinneringen kunt 'weerstaan' en juist niet te persoonlijk betrokken raakt. Bij sph zeiden ze dat het soms juist heel 'voordelig' was, om zelf bepaalde dingen mee gemaakt te hebben. Natuurlijk met kanttekeningen (iemand die bv. te maken heeft gehad met incest, kan het soms beter niet opzoeken door bv met incestslachtoffers te gaan werken), maar het kan in je voordeel werken. Je weet dan beter waar je cliënt mee zit, doet het minder snel af als onzin, enz. enz. enz. (dat kunnen jullie zelf verder wel aanvullen ;)).

Hoe je het zo beschrijft ben je sowieso op elke manier ontevreden.

enneh paar jaar opgesloten? :eek: :rolleyes:

Wat zijn je dromen dan? En moet je die perse halen anders ben je totaal niet tevreden??

Sommige kunnen dat leren, anderen kunnen dat niet. Hoe je uit kan vinden bij welke categorie je hoort. Geen idee.

Als je bij de eerste groep hoort, dan kan het inderdaad als voordeel zijn.

Door het uit te proberen?

Ik sluit me bij Leonoor aan.
Je weet dat ik ook niet probleemloos ben. Toch ga ik proberen een HBO psychologie te volgen.
Het kan confronterend voor je zijn, maar als je het niet probeert.. en wie zegt dat het niet kan?

mja daar dacht ik ook aan, maar dan kom je er misschien pas na heel wat jaartjes achter en dat zou zonde zijn

Ik denk dat als het echt niks voor je is of als je het niet kunt, dat je daar zeker bij een opleiding als mwd heel snel achter bent. (En eventueel is zo'n oriënterend jaar een mogelijke oplossing.)

misschien misschien....misschien kom je er pas achter als je echt veel/meer met mensen gaat werken. (ik ken de opleiding niet echt, moet ik zeggen)

Zou je denken? Dat soort opleidingen spitsen (iig opleidingen als sph, pedagogiek, enz. en daar reken ik mwd ook onder :p) zich in het eerste jaar meestal toe op 'persoonlijke ontwikkeling', oftewel een jaar zo wat alleen maar besteed aan jezelf en werken aan jezelf, zeg maar. En je hebt vaak oriënterende stage(s). Ik denk dat je er tijdens zo'n jaar al wel achter komt.

Dat klinkt inderdaad alsof het eerste jaar doorbrekend is. De kans zu dan groot zijn.

Een (kleine?) kans is er nog als je er toch pas achterkomt als je met anderen werkt.

Maarja ik weet waarschijnlijk te weinig van de opleiding om daar iets zinnigs over te zeggen :)

Ik weet het. Ik heb het zelf meegemaakt dat ik, ondanks dat ik zelf psychisch totaal in de knoop zat, MWD ben gaan doen. Al vrij snel liep ik toen tegen de beperkingen aan en werd met de neus op de feiten gedrukt over mezelf. Daardoor ben ik al vroegtijdig afgehaakt. Het is verstandig van je dat je vantevoren inziet dat je het niet moet gaan doen.

Dat je door psychische beperkingen geen MWD kunt doen is echter niet het einde van de wereld. Zijn er geen andere dingen die je leuk vind, waar je goed in bent en wat je kunt gaan studeren?

Zelf studeer ik inmiddels rechten en heb er echt heel veel plezier in. Ik hoop dat jij ook iets vindt wat goed bij je past.

Veel liefs.

Om mezelf als tegengesteld voorbeeld te nemen dan maar, ik ben ook niet volledig 'probleemloos', ik doe pedagogiek (ook een opleiding in dezelfde richting) en het bevalt super. (Wendy, als je meer informatie ed wilt, dan ff via pm/mail oid, geen zin om er hier verder op in te gaan.) En zo heb ik ook genoeg medestudenten (ook bij sph). :) Zolang je maar rekening houdt met de eventuele gevolgen, 't kan zijn dat het niet goed gaat, maar het kan net zo goed heel goed gaan.

Plus, wat ik al zei, je hebt nog tijd om aan jezelf te werken.

Sph en pedagogiek zijn volgens mij minder moeilijk dan MWD. Mijn mentor op MWD, die van mijn problemen op de hoogte was, raadde mij aan om voor SPH te kiezen, omdat het iets minder confronterend zou zijn.

Ik heb heel erg overwogen om Psychologie (teveel wiskunde, biologie, oninteressante vakken), Maatschappelijk werk (Nog steeds een lichte optie) of SPH te gaan studeren.

Waarom niet?

Na jaren psycholoog te hebben willen worden, kwam ik er opeens achter dat ik helemaal niet zo goed met al die negatieve zooi kan omgaan. Ik ben zelf zo geweest, misschien ook juist daarom. Ik wil wel uitschreeuwen wat ik zelf allemaal weet. Dat alles inderdaad WEL ooit goed komt, dat je er alleen zelf voor moet willen vechten. En juist dat gaat niet. Als professioneel hulpverlener moet je geduldig zijn, en niemand is zo koppig als een negatief persoon:p Joh, ik spreek uit ervaring... Ik geloofde er echt niks van als iemand me zei dat alles goed kwam, ik kon alleen maar negatief reageren..Nee nee, bij anderen misschien, maar niet bij mij. Snif, je weet niet hoe ik leef, boehoe.. Het is zo erg...

...En daar kan ik dus niet tegen... Dus ik word maar geen hulpverlener. Ik kan wel goed luisteren naar mensen ofzo, maar dan moet ik wel het idee hebben dat ze ook wat met mn raad willen doen, en ik denk dat ik dat in een vak als Maatschappelijk werk ga missen. :o

Ik doe geen mwd, ik kan alleen over sph en pedagogiek spreken en ik weet dat vooral sph erg confronterend is voor veel mensen. (Van pedagogiek ken ik niet zoveel mensen die ik daar over gehoord heb en zelf heb ik niet in het eerste jaar gezeten.)

Zelfde probleem hier, alleen doe ik verpleegkunde. :(

dat is misschien ook mijn 'probleem'
voor anderen zorgen kan ik wel (als je dat zo grofweg mag zeggen) voor mezelf alleen niet echt :s

goed, paar jaar is overdreven.
ik mag het woord niet noemen, maar vanwege dt, plus dat ik vaak zm overweeg, kan toch een reden voor 'opsluiting' zijn?

Is sowieso alleen vrijwillig dacht ik, en misschien gaat het ook beter als je doet wat je leuk vind? Of zie ik dat nou verkeerd?
En je zegt dat je wel voor andere kan zorgen maar niet echt voor jezelf, nou dat is toch al heel wat? En het zal vast wel beetje overdreven zijn dat je "alleen voor mezelf niet echt" kan zorgen.

Positief denken.

of niet forumbaasjes :p ?

btw ik weet even niet wat je met dt bedoeld :s

.....volgens mij moet je eerst je eigen problemen onderkennen en over je eigen psychische moeilijkheden heen komen voordat je iemand anders gaat proberen te helpen. Het is handig als je ervaring hebt maar als je jezelf nog steeds als slachtoffer ziet kan je alleen maar een band krijgen met een client op basis van gedeelde smart en of je daar iemand mee helpt...

Ook zal je je eigen ego moeten leren aan de kant zetten. Een client kan je zo makkelijk op de kast jagen dat je er zelfs beledigd door kan raken en niet meer kunt luisteren naar wat die persoon eigenlijk probeert te zeggen.

Het leren luisteren naar wat iemand inpliciet en expliciet zegt en open staan voor lichaamstaal en geestelijke processen vraagt ook een zuiverheid van geest van de therapeut.

Het kan volgens mij wel zo zijn dat je iemand kan helpen met dingen die je eerder zelf al verwerkt hebt maar met dingen waar je zelf nog midden in zit wordt dat anders lijkt me.....

Daarnaast is het ook nog eens zo dat je door je eigen onverwerkte emoties geen helikopter-view kunt krijgen van de situatie waarin de client zich bevindt en dat je eerder geraakt kunt worden door wat een ander tegen je zegt. De ruis in je eigen hoofd zal behoorlijk zachter moeten zijn en je zal vanuit je eigen liefde moeten werken met die client.

Ik denk dat juist mensen met persoonlijke ervaringen de beste therapeuten kunnen zijn maar je hebt er niets aan als client als je therapeut ineens in huilen uitbarst en je op ieder woord moet gaan letten omdat je anders het ego van de therapeut kwetst.

Als laatste zou ik nog kwijt willen: volg je dromen "what ever it takes"

inderdaad, ik ken een paar mensen die SPH hebben geprobeerd.. Ze zeiden dat je heel sterk in je schoenen moet staan omdat je ontzettend veel met jezelf wordt geconfronteerd (reflecteren)..
Niet dat ik Wendy wil afschrikken, maar dit is wat ik van een paar mensen heb gehoord...

je moet niet denken dat je dan meteen opgenomen wordt. er meer mensen die vaak zm overwegen, maar zo lang je dat onder controle kunt houden, gaan ze jou niet opsluiten. zoiezo, psychiaters zullen eerst ook kijken of het anders kan, zonder opsluiting en het moet wel ver gaan willen ze je gedwongen opnemen. ik denk dat je daar niet zo bang voor moet zijn en gewoon hulp moet zoeken...

Ik herken wel iets van mezelf in je verhaal. Ik ben pas begonnen aan mijn tweede jaar SPH, terwijl ik zelf word behandeld sinds kort. Ik kan je alleen zeggen dat je ongelofelijk veel leert over jezelf, maar ook hoe je om moet gaan met conflicten en met tegenslagen. Het is heel persoonlijk hoe je het er van af gaat brengen, sommigen worden op een gegeven moment met zichzelf geconfronteerd, ik zit midden in zo'n confrontatie met mezelf. Sommige mensen storten in, om te voorkomen dat ze negatief uit de 'test' komen, maar anderen gaan de confrontatie met zichzelf aan en komen er sterker uit. Ik hoop dat jullie een beetje snappen wat ik bedoel. Zolang je niet bang bent voor confrontaties met jezelf kan het een heel andere wending nemen. Ik heb niet alle posts gelezen, dus misschien is dit wel een overbodige post, maar in ieder geval: sterkte en succes
xx

Nogmaals sorry dat ik t zo heb gezegd wen, ik zag gewoon dat je er boos om was...


Ik bedoel alleen, als je je minder voelt (laat ik t dan zo zeggen?)
word je (denk ik) met je eigen geconfronteerd...

De vriendin van mijn broer en ik gaan ook de sociale kant op (zij doet sph en ik ga cmv doen) en als ik geconfronteerd word met dingen die ''ik niet kan'' (iemand zegt bv. tegen mij; jij kan niet luisteren'' dan zullen ze eigenlijk ook zeggen; jij kan de maatschappij niet in...

Niet boos worden om alles wat ik nu typ :o Oke? Ik wil je alleen een beetje waarschuwen ermee, dat bedoel ik alleen, het is niet dat ik zeg van; wen je kan het niet want dat zal ik nooit zeggen!

Knuff Suus

idmind, ik heb zelfs de moeite genomen om jóuw post te lezen...

bovendien is het ook niet zo, dat ik gelijk vreselijk emotioneel word als iemand het woord zelfmoord maar durft te noemen, of iets anders... wat dan ook.
we hadden het laats (mn lerares begon over het onderwerp) ongewenste intimiteiten, aanrandingen, verkrachtingen...
ik werd heus niet gelijk emotioneel. behalve als ik teveel aan mn eigen ervaring denk, dat is wat anders. ik kan me best goed houden in zo'n situate.

eigenlijk wil ik het gewoon proberen, en als het echt niet gaat, dan maar wat anders doen... erop achteruit ga je iig niet (hooguit financieel, vanwege een 'weggegooide studie'. maar interessant vind ik het zeker.

Maar in de studie kom je jezelf alleen maar tegen en je mede-studenten zullen heel erg naar jou kijken, dus reken maar als je daar discussies houdt, dat er dan wel emotioneel word gereageerd en dat maakt mij een beetje zorgen...

Mijn vader heeft een psychose gehad en als ik daar soms over praat raak ik ook boos en verdrietig, maar als iemand anders dat tegen mij zegt (''mijn ouders zijn uitelkaar door een depressie) kan ik er alleen maar over mee praten en gedachten uitwisselen...

Ik zeg niet dat jij dat niet kan, als je de gedachte van een mens leuk en interessant vind, moet je zo'n opleiding gaan doen en dan gaat het je vast wel lukken!!!

Je kan kiezen tussen drie;
1=cmv (cultureel en maatschappelijk vorming)
2= mwd
3= sph

Wat jou het leukste lijkt, moet je zelf kiezen, ik begin bij de eerste :)

Offtopic:
thanks!!!!


Ik hoop echt dat je door gaat. Volg je dromen meid en laat je zeker niet gek maken door mensen zoals ik. Dat kan niet de bedoeling zijn.

(y) (y) (y)

4= pedagogiek

En die is natuurlijk het allerleukste. ;) :p

*heeft de rest niet gelezen*
pff dit is toch onzin! Ja je moet jezelf blootgeven in een studie als deze en dat is voor de een moeilijker dan voor de ander. Maar dit betekend toch niet dat je het niet kunt? Misschien ben je juist beter omdat je weet hoe moeilijk het leven soms kan zijn.

Ik heb zelf een jaartje MWD gedaan, dus misschien dat ik een beetje een beeld kan geven van het eerste jaar....Op mijn opleiding was het vooral zo dat je in een deel van het jaar (uitgebreid) bezig bent met het terug kijken op je verleden, erachter komen watvoor ontwikkelingen je hebt doorgemaakt en watvoor resultaten dit voor je heeft gehad. Dus hoe je zeg maar de persoon bent geworden die je bent. Hierbij kwam ook bijv. het maken van een levenslijn, met daarop gebeurtenissen welke bepalend waren voor jou en de persoon die je bent. Je bepaalt natuurlijk zelf in welke mate je zoiets waarheidsgetrouw invult, het is natuurlijk jouw goed recht om te bepalen wat je wel en niet wil vertellen.
Ik heb zelf niet dergelijke problemen gehad, dus ik kan ook niet voor je zeggen hoe dat zal zijn. Ik weet ook niet of je er van tevoren over kunt zeggen, of je het aan kunt of niet. Misschien dat je het misschien maar beter gewoon kunt proberen (niet geschoten is altijd mis ?!) En ik denk ook, dat als je eenmaal je problemen 'overwonnen' hebt, dat je dan misschien mensen zelfs wel beter kunt helpen, omdat je weet wat ze hebben doorgemaakt.

sorry als het misschien een beetje een vaag verhaal is geworden

ohnee?! :rolleyes:
wat was dan de bedoeling?
---> dit is een retorische vraag<---

ik vond het alles behalve vaag :)
tnx... :)

het oriënterend jaar bestaat uit: MWD, CMV, Pedagogiek, SPH en P&A.
Persoonlijk vind ik dat de opleiding weinig voorsteld, afgezien het feit dat bepaalde lessen erg confronterend kunnen werken. *denkt aan emotionele gesprekken voeren bij communicatie, daarbij opgenomen worden op de camera en jezelf (laten) analyseren over wat je goed of minder goed deed.*

Ik weet dat in sph ook pedagogiek zit, maar sph is toch wel heel iets anders dan pedagogiek.

Op de HR zit P&A er niet bij.

Is het bij communicatie geen toneelspel? Of zou het dat niet kunnen zijn? Ik heb communicatie gehad, heb nu wel gespreksvoering, maar dat is met casussen en dat is dus niet 'echt'. En ik denk dat zolang je dat voor ogen houdt, het over het algemeen wel mee valt.

Reflecteren en analyseren ed moet je bij (bijna?) elke opleiding wel eens doen, alleen bij dit soort opleidingen vaak wat meer en dieper.

Ik denk ook dat je eigen grens aangeven belangrijk is.