bang voor terugval
 

Drie jaar geleden werd ik heel depressief. Ik heb toen heel veel hulp gekregen van andere mensen waardoor ik er binnen een jaar alweer redelijk boven op gekomen was. Niet dat ik me meteen gelukkig voelde, maar de ergste gevoelens waren voorbij. Al 3 jaar leef ik met wisselende stemmingen maar ik ben nooit meer terug gevallen in een hele zware depressie.
Alleen dit jaar lijkt plotseling alles weer opnieuw te beginnen, ik ben zo bang daarvoor.

Ik voel me echt heel depressief, lig elke avond op bed te huilen of te slapen. Ik doe niks meer aan school, haal allemaal onvoldoendes. Mijn moeder is steeds heel ziek. Ik voel me steeds heel onzeker over alles, heb de neiging me te verstoppen voor mensen ongeveer. Ik heb heel veel angsten en nachtmerrie's.....het lijkt gewoon weer allemaal opnieuw te beginnen en ik kan alleen maar toekijken.

Ik voel me heel erg opgesloten en ik heb het gevoel dat ik nergens heen kan. Ik kan met niemand echt goed over mijn gevoelens praten. Mijn ouders hou ik al jaren lang voor dat het helemaal geweldig met me gaat, ze zouden instorten als ze er achter kwamen hoe slecht ik me voel. Mijn zus denkt ook dat alles goed gaat. Met vriendinnen kan ik er niet over praten want ik wil mijn beste vriendin niet nog eens die problemen voorleggen en mijn andere 2 vriendinnen weten helemaal niets van het feit dat ik ooit depressief ben geweest (toen kende ze me nog niet) en ze weten ook niet dat ik met een psycholoog praat. Tot slot kan ik met die psycholoog ook niet praten. Ik kan echt niks meer met de dingen die zij zegt en ik heb al gezegd dat ik wil stoppen met de gesprekken. Ik kan echt met niemand praten.

Ik heb al meerdere keren eraan gedacht om zelfmoord te plegen, maar als ik dan denk aan het verdriet van mij ouders en mijn zus, kan ik het niet meer. Ik heb al heel veel andere oplossingen geprobeerd te vinden maar het lijkt allemaal niet op te schieten. Het is niet zo dat ik niks meer wil. Ik sta nog steeds open voor oplossingen. Ik weet dat ik hel veel doorzettingsvermogen heb en dat ik alles kan accepteren als het uiteindelijk leidt tot verbetering.

Maar op dit moment weet ik gewoon niet wat ik moet doen. Ik weet niet waar ik het beste aan doe. Ik weet wel dat het eerste wat ik nu wil zien te bereiken is dat ik niet helemaal terug val in die depressie van 3 jaar terug. Iemand tips of iets dergelijks?
Het lucht me iniedergeval al op om dit verhaal nu eens kwijt te zijn.

Het simpelste wat ik je aan kan raden: Zoek hulp. Jouw geestelijke problemen nemen nu enorm veel van jouw hersencapaciteit in, wat je niet in staat stelt je in te zetten voor andere dingen. Middels therapie kan je de energie die je in je problemen steekt wellicht omvormen in positieve dingen.

Alhoewel ik geen groot liefhebber van behandelingen ben, is het absoluut raadzaam het eens te proberen. Niet geschoten is altijd mis.

Overigens; Je kan ook eens groepstherapie opperen. Wellicht stimuleert dat je meer tot praten, omdat het groepsverband je meer tot 'meedoen' dwingt. In het beginsel lijkt groepstherapie erg eng, amar uiteindelijk heb je er wellicht iets aan. Denk op de lange termijn, wat je wilt bereiken en probeer te ontdekken bij jezelf dat je nog erg veel potentie bezit die nu onderdrukt wordt door je problemen.

Probeer een andere psycholoog, het is belangrijk dat je het daar iig goed mee kan vinden. Als je wilt praten/mailen, schroom u niet!

met bovenste 2 posts eens.
groepstherapie weet ik niks van maar misschien wel proberen waard,
Geen proffesionele hulp is helemaal niet handig en moet je niet doen.

Je hebt al een depressie gehad, gebruik dat ook als ervaring, je kan er wel uit komen. Je moet er alleen wel wat aan doen.
Ik begrijp heel goed dat je je vriendinnen er niet mee lastig wil vallen, maar je kan het beter wel doen. Ik denk niet dat ze dat zo erg vinden dat ze je liever dood hebben.