Olaf en Katja werken samen: mandarijnen.
 

"Ik hou van mandarijnen," vertelde Marra aan Jorrit.
De twee zaten voor zich uit te staren op het dak van de school.
"Ja, ze zijn best wel... lekker. Ik vraag me af... zou het eigenlijk vervelend zijn voor het hoofd van de school als we een mandarijn op zijn hoofd gooien?"
"Misschien. Hoezo, wil je dat doen?"
"Nee, niet echt. Jij?"
"Misschien. Of op juffrouw Appel's hoofd, dat zou pas een grap zijn!"
"Nee," zei Jorrit. "Dan zouden we een pak appelmoes op haar hoofd moeten gooien of zelfs een appel."
"Ja. Weet je, het moest eens fruit gaan regenen."
"Jep, dat zou eigenlijk wel moeten."
Toen ging de bel en klommen de meisjes via de regenpijp weer naar beneden. Butch, de lokale pestkop, stond hun op te wachten. Gemeen keek hij naar de twee en dreigde hij:
"Pas maar op, of ik hack jullie!"







Olaf, aan jou de eer. :)

Als een stelletje gekke kippen schoten de dametjes in spé de regenpijp weer op, schoten het dak over en klauterden snel via een andere regenpijp naar beneden.
Ze belande met een doffe plof op de aarde en renden snel de bomen in. Ja heus, dit was een school met een bos erbij. Jammer genoeg was het niet helemaal pluis in het bos, er waarde iets raars rond, iets vreemds.
"Laten we weer naar binnen gaan", fluisterde Jorrit luid.
"Puik plan, ik vertrouw het hier voor geen meter. Je weet toch ook, net als iedereen, dat het hier niet in de haak is. Het geeft me de kriebels."
"Ja, dan maar Butch."

Bij school aangekomen stormden ze naar binnen, hopend dat ze ongemerkt langs de congiërge konden komen, maar het mocht niet zo zijn.
"HIER BLIJVEN!" denderde het. 'En WAAR komen jullie nu nog vandaan? De tweede bel is al tweehondernegenentwintig seconden geleden gegaan, en jullie zitten NOG niet binnen?!
Kom maar even mee naar de conrector, die heeft vast iets toepasselijks voor jullie asociale laatkomers!"

Terwijl de twee kinderen met de bullebak het netwerk van gangen inliep verbaasde iets buiten zich over het feit dat geen van drieën de microscopisch kleine bacteriën op de schoenen van de meisjes had gezien.
"Zoiets kleins, dat moet je toch zien, dat valt op!" deelde de samenzweerder uit het bos mede.
Butch grijnsde terug.

Katja, is de titel jou ontgaan? :o

mijn inspiratie is even dood :o

Katja? :o

Ze kwamen bij de deur van het kantoortje van de conrector aan.
"Meneer Jansenfilantischsson - conrector" Stond geschreven op het bordje.
"Nou, naar binnen, gespuis," snauwde de congierge.
De twee meisjes keken angstig naar de deur. Voorzichtig klopte Marra aan, met een quasi-bevestigend gebrom als reactie. Jorrit duwde op haar beurt de deur open. Een geristel klinkt ineens achter hun en de kinderen kijken verschrikt om. De congierge, die hun naar deze hellepit had gestuurd, was verdwenen.
"Ja," vroeg een krassende stem van meneer Jansenfilantischsson vanuit het kamertje.
Schoorvoetend betraden ze de kamer en wat zij daar zagen, was niet te verwachten. Op een chaise longue zat een man in de meest onmogelijke houding ooit: zijn rechterbeen hing over zijn nek richting linkerschouder, met de rechtervoet in de mond gestoken, wat het krassende stemgeluid zou verklaren. De man had geen net pak aan, maar het gewaad van een Afrikaanse sjamaan, in allerlei heldere, vrolijke kleuren. Zijn andere ledenmaten bevonden zich ook op plaatsen waar ze gewoonweg niet hoorden te zitten.
Jorrit werd zich bewust van een geur die altijd in de kamer van haar grote broer hang, en vroeg prompt aan de man: "Meneer Jansenfilantischsson, rookt u daar wiet?"
Meteen nadat ze dat vroeg, sloeg ze zichzelf op de mond. Zulke dingen hoor je vast niet aan de conrector te vragen! Angstig keek ze naar de man, zou hij haar nu ook in zo'n rare houding laten zitten? En ook zulke maffe kleren aantrekken? Nee toch, dat zou toch niet mogen?
De man keek haar beschuldigend aan. "Meisje,"sprak hij, "weet jij niet dat je zulke vragen alleen met schone schoenen mag vragen?"
Jorrit liep rood aan. "Sorry," stamelde ze, ...

Waarom zet je dat in de tegenwoordige tijd en de rest van het verhaal in de verleden tijd?

ja? :o

Oeps. :o