Gebruikelijk verdriet...
 

Gebruikelijk verdriet...


Gebruikelijk zijn tranen wanneer je niet zeker weet,
waarom je huilen moet of waarom het zo'n pijn deed.
Wat ik nu eigenlijk zeggen wil is geloof ik dat,
jij niet genoeg was op het moment dat ik daar zat.

En ik kan luchtkastelen bouwen in mijn wildste dromen,
wetende dat jij hoe dan ook naar me zou kunnen komen.
Je zou me vinden kunnen door alle bomen, bos of riet,
maar omdat je het niet doet, is dit complex verdriet.

'k vind het idee goed, maar het gedicht te geforceerd gerijmd, de woorden zijn zo gedraaid om te moeten rijmen dat de zinnen erg lastig te lezen zijn (voor mij iig) en waardoor de betekenis me bijna ontgaat.

Ik struikel ook een beetje over de zinsconstructies, vooral in de tweede strofe; het ritme is moeilijk 'bij te houden'. Qua woordgebruik vind ik het wel een heel goed gedicht; het heeft een mooie, zweverige sfeer...

Teveel eruitgeperst lijkt het wel, was het oorspronkelijk toevallig een strofe?