Dichtklappen als je verdrietig/teleurgesteld bent.
 

Ja, beetje irritant. Voor mij, nog meer voor mijn vriend of diegene die opeens niet meer de spontane gezellige mij ziet maar een nogal zielig hoopje mens.

Ik heb nogal een vrolijk, in de meeste situaties vrij uitbundig karakter. Ik ben niet echt jaloerserig (tenminste, niet ongezond) en ik word in principe ook niet echt snel kwaad. Maar wel heftig. Er zijn een paar dingen die ik niet goed kan hebben, ongegronde kritiek (in mijn opzicht :\) en praten over dingen waar ik echt pijn van heb of mee zit. En dat laatste is dus af en toe een heikel punt.

Als ik echt en oprecht met iets zit, me zorgen maak over iets, dan laat ik dat groot worden in mezelf, zal daar ook zelden uit mezelf mee naar buiten komen. Bang om niet begrepen te worden, bang om het uit te spreken, want dat wordt het nog groter.

En toch is het de bedoeling in een (goede, en dat is hij) relatie dat je jezelf ook op dat gebied kwetsbaar durft op te stellen. Ik weet inmiddels wel dat de tijd op zich al veel doet, dat het een kwestie van aftasten is, maar heeft er iemand misschien tips of eigen ervaringen? Ik wil het graag een beetje aanpassen, omdat ik niet zo dol ben op een hoge bloeddruk en ik wil mijn vriendje graag ook nog een flink tijdje bij me houden. (y)

Misschien helpt het om er op zo'n moment rationeel tegenaan te kijken, en proberen jezelf te dwingen te zeggen wat het probleem is? All je het binnen blijft houden haal je je alleen maar dingen in je hoofd, terwijl het misschien helemaal niet zo erg is als het lijkt.

Idd, jezelf dwingen...

Ik heb ook moeite met moeilijke dingen vertellen, ik bedoel, wie niet... Ik dwing mezelf het dan gewoon te zeggen. Het makkelijkste is als je hem laat merken dat je iets wil vertellen, dan kan hij evt. doorvragen of iig je de tijd geven...

Ja, jullie hebben gelijk. Ik moet door die blokkade heen, dan wordt 't ook iedere keer makkelijker.

Trouwens, wat jij zegt over dat laten merken en tijd geven en doorvragen, dat wilde ik ook graag. Maar we waren in een openbare gelegenheid en als ik ergens een hekel aan heb is het wel ruziemakende stelletjes, of althans heftig discussierende stelletjes in het openbaar. Dus ik wilde het en graag vertellen, en rustig, dus probeerde ik te wachten tot we thuis waren, maar dat lukte niet zo goed.

Ik heb hier ook last van.. ik klap helemaal dicht als ik ergens mee zit en ga het opkroppen.. en als het dan er uit komt.. dan maak ik elijk ook ruzie etc..
Mijn vriendje merkt het gelukkig tegenwooridg aan me als er iets is en troost me dan eerst en laat me zelf bepalen wanneer ik het erover wil hebben.

hmm, het lijkt of ik dat heb geschreven. ik heb precies hetzelfde.

(verder heb ik niet veel te zeggen.. ik zet me er soms overheen, maar vaak ook niet, en soms houd ik ook de helft achter. nouja.. ik moet nog een hoop leren :bloos: maar het lukt wel, gaat steeds beter. ik ben sowieso niet goed in praten over gevoelens en zo.)

Yuh heb ik ook hoor, mijn vriend kan iet stwee keer vragen en dan heb ik heelveel moeite met antwoord geven, enhij moet eigenlijk heel stevig door blijven drammen tot ik zelfs sjaggereinig word tot hij een beetje antwoord krijgt. Wel lullig voor hem, maar ik probeer er aan te werken. Ben altijd al zo gesloten geweest dus jah, als me iets dwars zit klap ik dan helemaal dicht.
Je leert er over heen te komen, uiteindelijk.

Ik ken het ook, ik kan dan (letterlijk) uren zwijgen.

Tijd. Tijd in de brede zin van het woord èn in de enge zin. Je moet jezelf de tijd gunnen aan elkaar te wennen, elkaar volledig te gaan vertrouwen. Hij moet je tijdens het zwijgen de tijd geven woorden te zoeken. Laat hem maar lekker op de bank wachten en zeg het pas als het echt voor in je mond ligt. Als je het forceert, ga je (zo werkt het bij mij in ieder geval) een zekere wrok koesteren dat je je open hebt gesteld.

En zeg gewoon dat je wel iets wilt vertellen, maar dat het een tijdje kan duren. Of dat het gewoon niet lukt. Dan kun je op den duur meteen zeggen wat er is.

Schrijf je gedachten op. Dan krijg je je gedachten helder en dan is het makkelijker om ze te delen.

Edit: misschien moet je doen alsof je het tegen een tafel/muur/knuffelbeer/weetikveel vertelt, maar dat je dan toch stiekem tegen je vriend praat. De rest komt dan vanzelf. :)

dat probleem ken ik .. heeft een goede vriendin van me ook ..
dan zie je dat er wat is maar ze zegt niet wat .. ..
ik probeer dan altijd een beetje extra aardig tegen d'r te zijn .
's Avonds blokje om om te praten werkt ook heel goed .. vraag me niet waarom maar dan kan ze veel makkelijker praten ..

Ik ben over het algemeen ook best open en vertel mensen heel snel van alles, maar als iets mij confronteert en ik mij ergens ongemakkelijk bij voel, klap ik ook dicht en zeg ik niks meer of verander ik heel sneaky van onderwerp.

Weet niet echt wat ik eraan kan doen.. het is een soort automatische afweer. Nog een stapje erger is zelfs dat ik chagerijnig en kortaf word :/

En mezelf dwingen te praten is ook niet goed.. want dan ga ik super nuchter doen.

Tsja, 't is wat :o

Nuchter alsin: 'er is niks joh'?

Zo ja; dat heb ik dan ook.

En ik ook. En dan krijg je van die niet-gesprekken als:
'Wat is er nou met je?'
'Niets.'
'Is er echt niets?'
'Nee.'

Geloof dat dat voor hem ook best wel verwarrend is. Want soms is er wèl iets, en soms ben ik gewoon even chagrijnig. Weet ie ook niet meer waar ie aan toe is..

Beste is toch om het gewoon te zeggen als er wel wat aan de hand is. Uiteindelijk bereik je daar toch het meest mee.

Nuchter als in: alles analytisch van een afstandje bekijken. Het lijkt dan net alsof ik totaal gevoelloos ben voor anderen, terwijl ik juist met veel moeite ermee probeer om te gaan.

Sterker nog: ik kan het soms zelfs met zelfspot vertellen en er om lachen.

Heel vervelend, want mensen hebben zo nauwelijks door wat er echt in mij omgaat en hoe ik me voel. Op papier kan ik het altijd zetten, maar mij aanvoelen irl is een moeilijk iets.