Geen interesse hebben in anderen.
 

Het is mij de laatste tijd opgevallen dat ik vrijwel geen interesse heb in andere mensen. Als ze me bijvoorbeeld vertellen dat er iets heel ergs met ze is gebeurd denk ik alleen maar 'goh, das balen' maar verder voel ik er niks bij. Ik heb dan ook geen behoefte om er over door te vragen ofzo, wat dus het gevolg heeft dat ik vaak heel kortaf ben en niet echt gesprekken met mensen kan hebben. Eigenlijk alleen als het over iets anders gaat wat ik wel interessant vind (muziek bijvoorbeeld).
Ik vind dit heel vervelend, want ik wil best wel interesse hebben, maar om een of andere reden lukt het me niet. Is er iemand die dit ook heeft of weet wat ik eraan kan doen, want Ik wil niet arrogant en egoistisch overkomen.Ik ben namelijk best wel lief hoor :bloos:

de vriend van een collega heeft precies hetzelfde. hij zegt ook 'waarom zou ik vragen hoe het met iemand is als het me totaal niet interesseert?'
er zijn maar een paar mensen waar hij wel interesse in heeft en dat zijn z'n ouders, z'n 2 broers, 1 vriend en z'n vriendin.
Je bent dus niet de enige, maar moeilijk is het wel.
Vriendschap is nou eenmaal geen eenrichtingsverkeer en dus moet jij ook klaar staan voor anderen, als je wil dat anderen voor jou klaar staan.

Maar heb je dit altijd al of slechts sinds een tijdje?

Ik realiseerde het me niet zo lang geleden, maar ik heb dit al vrij lang. Eigenlijk al zo lang als ik me kan herinneren...
Maar het is niet zo dat ik geen vrienden heb ofzo, ik hou heel veel van m'n vrienden, maar als ze me iets erg vertellen dan heeb ik t gevoel dat ik ze niet echt kan steunen, en dat is vervelend.

Ik heb een vriendin die dit heeft. Het is heel moeilijk, want ik moet me altijd afvragen of ze wel om me geeft.

Als ik jou was zou ik je vrienden gewoon af en toe omhelzen of een begrijpende blik toewerpen als ze zich klote voelen. Het gaat er niet om wat je zegt, het gaat er om dat zij het gevoel hebben dat ze belangrijk voor je zijn. :)

maar bedenk je in ieder geval dat iemand steunen altijd moeilijk is. het is niet raar dat je niet weet wat je moet zeggen, want na 'ik vind het vervelend voor je' en 'ik wou dat ik je kon helpen' houdt het wel zo'n beetje op.
Bedenk je in ieder geval wat je zelf fijn vindt als je je rot voelt. Meestal is het gewoon al prettig om een arm om je heen te hebben en iemand die even bij je blijft en niet direct wegloopt wanneer je het moeilijk hebt. Probeer dat ook aan anderen geven om je vrienden toch te bewaren.
Maar heb je dus alleen moeite met ze steunen of vindt je het eigenlijk niet rot voor hen? Want dat begrijp ik uit je eerste post, terwijl je in je tweede post zegt dat je wel van hen houdt, maar ze gewoon moeilijk tot steun kan zijn.

Ik heb dat ook. Is best wel lastig, op den duur voelde ik me heel eenzaam. Doe dat nog steeds. Ik heb niet echt vrienden waar ik mee omga, niet meer echt teminste. Vaak verlang ik wel naar contact, maar dan denk ik na een tijdje dat het gewoon totaal nutteloos is, dus dan doe ik er weer niks aan...

Ik heb dat bij sommige mensen ook wel. Een tijd geleden moest mijn oom bijvoorbeeld een zeer zware operatie ondergaan, duurde ook ongeveer 12 uur. Mijn vader is best gesteld op zijn broer, dus die ging elke dag langs en wou veel praten met hem. Ik toonde totaal geen interesse, ben dan 1 keer langsgeweest, maar dat was meer om mijn positieve gezicht te behouden en niet omdat ik nou zoveel interesse in de gang van zaken had.

Bij vrienden ben ik meestal ook wel meer betrokken, maar iets als troosten doe ik zelden. Ben een heel ander milieu gewend en kan dat moeilijk loslaten. Daar was het niet echt de bedoeling dat je elkaar ging troosten of hulp aanbood. Soms was het zelfs zo dat iemand je ging haten, omdat je toegaf dat je van ze hield. Sinds ik daar wegben ben ik ook erg terughoudend geworden, voor zover ik dat nog niet was. Sociale contacten lopen opzich wel, maar echt helpen bij problemen ofzow, gaat mij niet zo geweldig af.

Zelfde hier :(

Troosten is niet zo moeilijk als het lijkt. Een arm om iemand heen slaan en 'ik hou van je' zeggen is vaak genoeg. Niet over nadenken dat het nutteloos of stom is om emotioneel te zijn, gewoon doen. Soms is dat nodig.

Een arm om iemand heen slaan is ook al moeilijk genoeg. Die woorden krijg ik al helemaal nooit uitgesproken. Tenminste bij mij dan : |

Waarom niet? Omdat je het niet voelt of omdat je het niet durft?

Het lijkt me lastig. Als je gewoon echt niet geïnteresseerd bent, is daar weinig aan te doen.
Ik kan het me niet goed voorstellen.
Zijn er misschien andere dingen die je wel voor ze doet? Andere dingen waar de vriendschap op gebaseerd is?

woorden zijn bij het troosten totaal niet belangrijk. Als je er maar bent. Een arm om iemand heen is vaak wel gewenst, maar als het jouw vrienden zijn dan kennen ze je ook en zullen ze weten dat ze er moeite mee hebben. Zolang je bereidt bent naar ze te luisteren en niet na 5 minuten over jezelf begint te praten, kan je al een grote steun voor iemand zijn.

Komt me bekend voor, ik heb hetzelfde bij vrienden. Er overvallen me de laatste tijd ook vaak gevoelens die me vertellen dat ik eigenlijk weinig behoefte meer heb aan het zien van mijn vrienden. Ik verwacht niks van ze en kom toch altijd weer droefgeestig en ontevreden thuis. Vreemd.

Omdat ik twijfel over het nut ervan. Een paar maanden geleden was ik een aardige tijd van huis. Daar werd het totaal niet op prijs gesteld als je iemand wou troosten. Heb er aantal keren ruzie over gehad met een bepaald persoon.

Dan is het ook weer niet slim om te gaan generaliseren en denken dat iedereen zo reageert, maar het lijkt voor de hand liggend. Oorzaak is gedeeltelijk terug te leiden tot gebeurtenissen uit het verleden. Ook een huidziekte speelt hierbij een rol.

En luisteren is voor de rest niet zo'n groot probleem, maar luisteren is niet altijd genoeg.

Als je zelf kunt inzien dat het een probleem is dat je niet kunt troosten/aandacht geven, dan moet je toch ook kunnen inzien dat het blijkbaar wel degelijk nut heeft? Anders zou het namelijk in eerste instantie geen probleem zijn.

En als je niet zeker weet of het gewaardeerd wordt, dan kun je het daar gewoon over hebben met je vrienden. Ik heb een tijdje gedacht dat een vriendin helemaal geen behoefte had aan aandacht omdat ze vaak koel en afstandelijk deed, maar toen het een keer toevallig ter sprake kwam bleek dat ik het totaal bij het verkeerde eind had. Dus; probeer het er gewoon eens over te hebben. :)

Ligt iets anders...ik weet dat troosten wel degelijk nut heeft. Aanwezig zijn, praten of bijvoorbeeld dan die arm om iemand heenslaan. Ik ga echter twijfelen aan het nu ervan als het door mij wordt gedaan. Dan komt al vrij snel de gedachte op dat ik het alleen erger maak dan het al is.

Zit weinig logica in, maar het gevoel zit niet logisch in elkaar.

Ik heb het soms zelf ook wel, maar dan vooral op bepaalde personen gericht. Naar sommige klasgenoten kan ik dus echt niet blijven luisteren, maar naar vriendinnen ben ik altijd geïnteresseerd...

Vriendschap is inderdaad geen eenrichtingsverkeer (zoals iemand anders al zei), maar dat had je waarschijnlijk zelf ook al bedacht...
Ik zou niet weten wat je er aan kan doen, misschien als je het onderwerp niet zo leuk vind, proberen een ander onderwerp in het gesprek te brengen dat je leuker vind...

Ik heb eigenlijk nooit echt last gehad van iemand niet kunnen steunen, dus daar weet ik echt geen oplossing voor, behalve dan gewoon blijven proberen...En misschien aangeven dat steun geven niet je sterkste kant is, maar dat je het wel heel graag wil...

Succes!

Mja, same here... maar ik heb dat niet alleen met mensen maar met wel meer dingen, bijv. school... ik merk steeds meer dat het me allemaal vrijwel niks interesseert.

Mensen kunnen daardoor ook erg moeilijk hoogte van me krijgen. Maar ja... jammer dan. :p

Ik hou ook wel van m'n vrienden en als er wat ergs is probeer ik ze ook te steunen, maar omdat ik er niks bij voel komt het zo rottig over. En bij de rest van de mensen probeer ik nog geneens te troosten want die interesseren me niet. Eigenlijk kan ik me bijna nergens voor interesseren, behalve voor muziek en af en toe een goede komische serie...
Ik weet eigenlijk ook niet hoe ik 't verder uit moet leggen.

Hmm, weer een lieve LJer. :)

Ik heb het niet, dus ik kan er niks zinnigs over zeggen.

Ken het wel een beetje... Er zijn wel mensen waar ik om geef, maar interresseer me bijv. totaal niet voor de mensen bij mij op school, buurtjes e.d.

maar dit is al minder erg dan wanneer je het uberhaupt niet rot voor iemand vindt. JIJ kan ook niet voelen wat een ander voelt. Als jouw vriendin bijvoorbeeld gaat huilen, is het niet raar als je niet mee huilt en het niet even rot vindt. Jou doet het immers veel minder als haar, omdat het haar overkomt. Dat anderen wel met zo iemand meehuilen betekent niet dat dat persé nodig is bij het troosten.
Het is belangrijk dat je van diegene houdt en troosten doe je omdat je niet wil dat iemand ongelukkig is. Zolang je van iemand houdt wil je dat niet (neem ik aan) en zul je het dus altijd goed doen.

Heb ik ook vaak... Vraag ik: "Hoe gaat het met jou?" Terug: "Ja dit en dat, heb dit gedaan en nog wat, blablabla"... Ikke: "Ooh wat leuk zeg..."... Doe ik dan wel, maar meen het niet... :o

Het verliezen van interesse in andere mensen is een van de eerste symptomen van depressie (dat wil niet zeggen dat je depressief bent ofzo, maar het kan wel).
Het advies dat ik kan geven is, ga bij jezelf te rade. Stel jezelf vragen: "waarom heb ik de interesse verloren?" "Hoe zou ik hiermee om kunnen gaan?"
Maar de meest belangrijke: "met wie zou ik het hierover kunnen hebben?"

Blijf er vooral niet mee rondlopen. Heb het er met iemand over. Een goede vriend(in), de vertrouwenspersoon bij je op school. Je Mentor. Met mij. Whatever.

Ik ben Leander, 1e jaars psycyologie in Leiden. Ik ben bekend met dit soort problemen (heb ze zelf ook gehad). msn/mail maar:

larkenau@hotmail.com