Een heel leven...
 

Alweer achtien jaar geleden,
Op een koude herfstavond,
Werd het levenspad bereden,
Door mij, voor het eerst.

Een half leven,
Ken ik m’n vrienden,
Zouden ze om me geven,
En me niet vergeten?

Veel hobbels en kuilen,
Kwamen aan de rit voorbij,
Veel lachen en veel huilen,
Maar alles was het waard.

Een heel leven,
Zoveel leuke dingen,
Herinneringen zijn gebleven,
Nu op naar de 36...

Ik vind hem wel leuk om te lezen, maar verder niet echt speciaal, de rijm komt in de eerste strofe op mij een beetje gedwongen over, en je taalgebruik is niet echt speciaal. Tweede en derde strofe spreken mij het meest aan, de vierde vind ik niet echt slechter, maar bij die laatste regel vraag ik me toch af: waarom naar de zesendertig? Dat vind ik een beetje apart, misschien zelfs wel een beetje storend omdat het eigenlijk niks met het gedicht zelf te maken heeft.

Heb je hier trouwens ook geprobeerd het woordje 'veel' te benadrukken? Dat een half leven- een heel leven is ook wel leuk gedaan :) .

Half leven, heel leven, dubbel leven --> 36...

Ik heb 'veel' niet proberen te benadrukken, althans, in de 3e strofe wel...

Ja, dat bedoelde ik inderdaad, en dat met die zesendertig is nu logischer, ik snap het nu, rekenen is niet mijn sterkste punt(als ik goed was geweest met cijfers zou ik niet schrijven ;) ).

Als gedicht vind ik het niet zo sterk, als "verhaaltje" wel.

Leuke omschrijving! Halfleven/dubbelleven vind ik ook erg goed bedacht, het voegt iets aparts toe aan het gedicht. Ik vind het leuk om te lezen, maar op zich niet heel bijzonder; gewoon een leuke omschrijving van het '18-jaar worden' :).

De boodschap haal ik eruit, maar de verpakking is niet mooi, die kun je beter weggooien.

(wát een metafoor :p)