Over gevoelens praten
 

Een vriendin van mij ligt een beetje met zichzelf in de knoop, en ze mailde me laatst over haar gevoelens. Niks geks natuurlijk, en ook ik vond het niet gek hoor. Maar op het laatst zei ze van ja ik vind het gek om dit tegen jou te vertellen, want we waren wel altijd goede vriendinnen, maar we zijn eigenlijk nooit echt close geweest. Tenminste niet op een manier om heel erg over je gevoels te praten (alleen dan verliefdheid).

Ik had hier nog nooit over nagedacht dat ik dat niet deed met haar, ik heb het ook nooit gemist (maar ik kan goed met mijn zus over gevoelens praten, dat scheelt). Toch is het mss wel gek, als je het goed met elkaar kan vinden, dan ''hoort'' daar eigenlijk ook bij dat je over je gevoelens kan praten.

Hoe erg praten jullie over je gevoelens met goede vrienden? En vind je het echt bij jullie/ een vriendschap horen?
Met wie praat je (nog meer) over gevoelens??

ik praat er wel over maar vaak vind ik het erover beginnen lastig maar als we eenmaal aan het praten zijn gaat het vaak wel ok (komen er ook een hoop andere dingen ter sprake)
maar ik vind dat je met vrienden en je lover wel over je gevoelens meot kunnen praten...

Ik heb één beste vriendin met wie ik werkelijk over alles kan praten..

gevoelens, gedachten, verlangens, de hele zooi..

dat is wel belangrijk, gedeelde smart is halve smart zoals ze zeggen..

Je moet toch altijd bij iemand terechtkunnen.. als je een zus hebt is dat natuurlijk veel makkelijker dan zonder.

Ik ben echt wel blij dat ik iemand heb die altijd naar me luistert en klaarstaat om te helpen :D

Ja waarschijnlijk heb ik er daarom nooit over nagedacht, of het gemist. Mijn zus is nog meer dan een vriendin, omdat je dus ook het vertrouwde van een familieband heb, ideaal dus.

Maar goed zij heeft geen zus, dus zij heeft eigenlijk niemand met wie ze over haar gevoelens kan praten, dat lijkt me dus niet handig, en ook niet bepaald prettig voor jezelf.

Nou ja tegenwoordig heeft ze een vriend, met wie ze dat (voor een deel) wel kan en doet. Overigens, ik kan het er ook prima met mijn vriendje over hebben hoor, ik zou me ook niet kunnen voorstellen dat je in een relatie niet over gevoelens praat...

ik praat eigenlijk alleen met mijn beste vriendin over mijn gevoelens. We vertellen elkaar eigenlijk vrijwel alles, naja, niet alles want zij is veel minder afhankelijk dan mij. Dus begrijpt ze niet waarom ik bepaalde dingen voel.

Met m'n vriend praat ik nooit zo heel erg veel over gevoelens. Als ik me bijv. wat kut voel door iets wat met hem te maken heeft, dan klapt ie al gauw dicht omdat ie pissed wordt. Want neeeee, ik heb nooit gelijk... :( :mad:

ik vind dat in elke relatie, zowel vriendschappelijk als op gebied van liefde , over gevoelens moet gepraat worden.
Ook met minder goede vrienden praat ik vaak over mijn gevoelens, hoewel dat meer aan de oppervlakte blijft, en meestal positief is, zoals over verliefdheid en zo.
Ik heb heel mijn leven gewild dat ik een zus had, om de simpele reden dat ik dan iemand zou gehad hebben als ik het *moeilijk* had.
Maar ik heb geen reden tot klagen. Ik heb mijn moeder altijd als vriendin kunnen beschouwen, en dat is ook heel wat :D

ik heb geen zus, en eigenlijk ook niet echt een moeder waarmee ik mijn verdriet ga delen, en helaas zie ik m'n vriendin steeds minder en m'n vriend is niet een jongen van de gevoelsuitting.

mannen praten niet over gevoelens!!

mannen spreken over de nuttige dingen op deze planeet!!

bv. VOETBAL!

De meeste vriendinnen van mij zullen ook mijn 'diepere' gevoelens niet te horen krijgen... Daar heb ik geen behoefte aan.
Ik heb 2 mensen bij wie ik dat kwijt kan, en dat is genoeg. Dat is vertrouwd, dan heb ik niemand anders meer nodig...

Ik praat bijna nooit over mijn gevoelens, behalve als ze positief zijn of als ik echt niet anders kan. Die dingen zijn van míj.

Met de ene praat ik er veel over en met anderen weer wat minder. Het hangt van de persoon af. Ik vind het niet noodzakelijk in een vriendschap om het over je gevoelens te hebben, iig niet zó diep.
Tja met de een gaat het gewoon makkelijker dan met een ander.

Ik had een vriendin met wie ik alles besprak kon altijd bij haar terecht en andersom. Op een gegeven moment kreeg zij een vriend en zij vertelde alles aan hem of alles wat over hem ging af en toe tegen mij... Ik kon het dus niet meer om haar nog van alles te vertellen. Nu blijft het meestal over liefde en kleine andere dingen. Mijn zus kan ik alles vertellen idd, maar alleen als ze thuis is (op kamers).

Ik geloof dat ik wel hechte vrienden heb aan wie ik het meeste wel kwijt kan. Echt veel praten doie ik toch niet over mijn leven.

ik praat met mijn vriendje over mijn gevoelens en krop ze verder op, met mijn vriendinnen praat ik over mijn vriendje en enkele gevoelens. Nooit echt diep..

Af en toe baal ik er wel van dat ik geen speciale vriendin heb waarmee ik alles deel maar aan de andere kant ben ik niet zo'n meisjesonderelkaar type..

Ag

Ik zal het wel tegen één van m'n beste vriendinnen vertellen en ik weet(hoe raar het ook mag klinken) dat die het meestal ook aan die andere verteld... en hoe raar het ook mag klinken. Ik kan beter over m'n gevoelens praten met die vriendin aan wie ik het niet zal vertellen.
:eek: :confused:
Ik versta het zelf ook niet goed!
Maar ik weet dat er 2 mensen zijn bij wie ik steeds terecht kan. En zij ook bij mij... en dat op zich vind ik al de max!

Ik zou maar al te graag een vriendin willen hebben waar ik alles aan zou kunen vertellen zonder dat de volgende dag 6 mensen naar me toe komen met mijn geheimen :o

:D



Doe het geloof ik niet zo vaak, maar heb wel 1 goede vriend die ik wel echt alles kan vertellen enzo:)

Ik heb een hele groep vrienden, maar ik praat vooral met m'n twee beste vriendinnen en drie goeie vrienden (jongens) over m'n gevoelens. Vooral met de eerste twee eigenlijk, de jongens snappen lang niet alles :o Andersom praten ze ook allemaal met mij over hun gevoelens, vooral de meiden, maar ook de jongens (en ze vinden dat ik ze nog best goed snap en goeie raad heb :o :eek: ).
Als ik er al over praat trouwens, want ik ben er meestal heel gesloten over, ze moeten het echt uit me trekken als er iets is voor ik wat vertel :o
Ik vind het eigenlijk wel bij een vriendschap horen. Ik merk wel dat m'n vriendschappen met andere mensen waar ik wat minder mee over gevoelens praat, toch een stuk oppervlakkiger blijven. Dat ligt voor een deel denk ik toch ook hieraan.

ik praat (te) weinig over mijn "echte diepe gevoelens" zegmaar.
Tuurlijk hou ik niet alles voor me, maar veel toch wel.
Ik denk wel dat praten bij een vriendschap "hoort".

Mensen praten tegen mij... ik luister... is vooral 1 richtingsverkeer...
vrienden, vriendinnen en familie... ze praten allemaal en ik luister braaf... vind er weinig raars aan, je moet toch wat hebben om over te praten...

als je er niet over praat of je er niet gemakkelijk bij voelt... nou ja lijkt beetje alsof je je dan zou schamen voor je gevoelens, is dat niet vreemder dan er over praten??

Ik praat alleen met mijn vriend over mijn echte gevoelens

ik praat alleen over gevoelens als ik met iemand savonds laat wegblijf en de sfeer goed is... dan mondt het meestal uit in een urenlang durend diep gesprek. en alleen met mensen die ik vertrouw natuurlijk.

het moet op gang worden gebracht door sfeer. en af en toe kan een beetje drank de tong ook wel losmaken :) maar dit hoeft zeker niet.

Kkan mn vriend vertrouwu. Midden in de nacht goed met m praten. :D :p Dan hebben we de meest serieuze gesprekken (y) tschja alles op zn tijd he... :p
Met n aantal vriendinnen kan ik ook wel beetje pratu. Ma lang nie ovu alles. :)
En dan is er nog wel een goede vriend. aan hem kan ik ook wel t een en ander kwijt. (y)

wa da betreft gnoeg mensu om wa aan te vertellu, ma het liefst schrijf ik in mn dagboek om mn shit kwijt te kunnu... Val ik er tenminste niemand mee lastig.

Hebben wij ook hoor! Ook de meeste lol midden in de nacht, heerlijke sex, midden in de nacht, maar zeker ook serieuze gesprekken 's nachts. :p

Ik realiseerde me laatst eigenlijk ook dat ik met mijn beste vriendin nooit écht over gevoelens praat... als ik ergens mee zit houd ik dat in eerste instantie voor mezelf en probeer ik er eerst zelf uit te komen. Ik ben gewoon niet iemand die snel over gevoelens praat, maar daardoor krop ik het vaak ook wel op en dan komt er een moment dat het eruit komt in de vorm van een huilbui als ik in m'n eentje ben.
Ik probeer zo gewoon mogelijk te doen, maar soms valt het mensen toch op als ik ergens mee zit en als ze er dan naar vragen, dan vertel ik wel waar ik mee zit. Maar het is dus niet zo dat ik standaard naar een bepaald persoon ga als ik me rot voel.

Voor sommige vrienden ben ik wel zo'n persoon bij wie ze kunnen en soms voel ik me dan zelfs soort van 'schuldig' dat ik zo weinig over mezelf vertel... klinkt vreemd, maar zo ervaar ik het wel.

dit heb ik dus ook precies
heb er eigenlijk ook een hekel aan, praten over gevoelens. en soms, ineens, doe ik het toch. en dan vooral met mensen waarvan ik dat niet had gedacht. misschien is dat ook wel makkelijker...