[verhaal] De Dood
 

Het wijdse landschap dat roze leek bij herfstachtige zonsondergang had al haar schoonheid verloren, de schrik die er door mij heen ging deed mij walgen van het kleurenspectakel aan de horizon. In een flits zag ik hem, de dood, er ging een koude rilling door me heen. Ik wist het zeker, het was hem met zijn zwarte gewaad en zijn zeis. Al zag ik hem maar twee seconden voor hij weer in de bosjes verdween.
Nu wist ik het, rennen! Nee, rennen had geen zin, in mijn vlucht zou ik de dood vinden. Blijven zitten ook niet, hij zou me komen halen en met zijn dodelijke aanraking doen verstijven.
Iets onverwachts dan, naar hem toe gaan ofzo? Nee ook niet, ook dan zal hij me vinden.
Wat te doen als je nog maar heel kort te leven hebt? Deze vraag heeft iedereen weleens bedacht, maar op het moment zelf wist ik het niet, ik kon er gewoon niet achterkomen wat nuttig zou zijn.
De mensen die je leven de moeite waard hebben gemaakt opbellen om te vertellen hoeveel je aan ze hebt gehad, toch maar gaan bidden of gewoon genieten van je laatste minuten. Het schoot allemaal door mijn hoofd.
Mijn liefde voor mijn medemens kreeg het overwicht. Ik belde eerst mijn moeder op, in 3 minuten vertelde ik haar hoeveel ik aan haar gehad had, over mijn aankomende dood zweeg ik. Zo belde ik ook mijn vriendin, ook zweeg ik over mijn noodlot. ik belde nog wat vrienden en uiteindelijk ook mijn vader. niemand vertelde ik over mijn dood.
Ik stond op, klaar om te sterven en zonder beltegoed. De dood liet zich nog niet zien. ik wachtte, inmiddels was het donker. door het lantaarnschijnsel van de weg die over de dijk achter me liep kon ik mijn omgeving nog goed zien. Ik wachtte nu al een uur, ik dacht na over mijn leven, ik probeerde goede herinneringen naar boven te halen.
Na nog een halfuur wachten besloot ik te gaan rennen, ik stond op, rende naar de weg en kwam onder een vrachtauto. Niet wetend dat in de boerderij verderop een halloweenfeestje aan de gang was.

ik vind het wel een leuk verhaaltje.

alleen je taalgebruik verandert, in het begin is je taalgebruik anders dan dat in het midden en aan het eind. het wordt steeds simpeler, of zo.

Da is nou nog eens commentaar waaraan je iets hebt, nu je het zegt is dat idd wel slordig

:D :D dat, dat einde.... Heerlijk.
Ik vind jou stijl fijn, alleen zijn je zinnen wat slordig. Lees het eens goed over en kijk naar punten waar de zinnen iets minder goed lopen Soms plak je teveel aan elkaar. Die eerste zin zou wat mooier zijn in tweeën. Dan geef je ook meer nadruk op die schrik. Maar leuk stuk :)

Wat je probeert te vertellen is wel leuk, maar hoe je het vertelt niet. Ik krijg niet bepaald de indruk dat persoon zijn einde nadert, ook je zinnen kloppen niet. Eerst gebruik je veel detail en 'moeilijke' woorden, dan wordt dat minder...

Ik vind het richting het einde ineens te veel versnellen. Alsof je het een beetje afraffelt.