teveel van elkaar houden.
 

ik en mn vriendin wonen zo'n 2 uur reizen van elkaar vandaan en toch houden we zo ongelofelijk van elkaar.
afgelopen weeked enorm liggen huilen alleen maar door 't idee dat ze zo weer weg zou zijn.
heeft iemand dat ook?

Lijkt me niet gezond, die mate van afhankelijkheid in een relatie. Ik zou mezelf aardig bekneld voelen in de situatie die jij omschrijft.

Ik kan alleen zeggen dat ik het herken en dat het ook anders kan.

Geniet juist van het feit dat ze er is, en zodra ze weg gaat/is ben je blij en denk je: we hebben weer een heerlijke tijd gehad en ik zie haar volgende week weer...

Niet lullig bedoelt; maar hebben jullie naast elkaar dan geen interessante dingen om te doen, waar je je gedachtes op kan focussen?

Ik bedoel je weet dat 't goed zit in jullie relatie en dat jullie van elkaar houden en er voor elkaar zijn, en jullie zien elkaar regelmatig.

Kan je dan niet de tijd dat je niet bij elkaar bent, gebruiken voor andere leuke dingen, of dingen om jezelf te ontwikkelen zodat jullie een leuke toekomst hebben?

Ben je niet blij met de tijd die je voor jezelf hebt, zodat je jezelf kan ontwikkelen, voor haar, voor jullie? :o

dat is ziekelijk

enjoy life

or get a life
(y)

voor deze ene keer zie ik wel wat nuttigs in deze reply van fooijdonk :o

FOOIJDONK zelf ook
(y)

Ook gehad met een meisje. Advies: probeer het onder controle te krijgen, anders heb je geen leven.

(y)

Ik herken dit alleen dan maak ik het echt te gek omdat mijn vriend en ik maar een tien minuten fietsten van elkaar wonen. Echt stom en dramatisch. Probeer er controle over te houden en zoek iets waarmee je je in de tussentijd kunt bezig houden?
Ben zelf ook paar dingen aan het doen maar het helpt nog niet echt en ik doe zo mn best. Succesin ieder geval! En er is niets mis met je gevoelens te tonen!

Ik herken het ja... Niet in mezelf...
Dr is een meisje, das de vriendin van een jongen die vreemd gaat... Omdat dat meisje zoveel van hem houdt, houdt ze zich van de domme, en maakt het haar niets uit...
Dan lijkt het me niet erg goed nee...

Ja.

Iets minder overdreven dat wat jij meldt misschien, maar toch. Ja.

Het is niet onbegrijpelijk dat je haar bij voorbaat alweer mist, ( ik herken het wel) maar daardoor verpest je wel de tijd die jullie samen hebben. Niet doen dus! Als je weer dat gevoel voelt opkomen, niet aan denken. Focus op het hier en nu, van haar gezellig bij jou. En als ze weg is, nou, volgend weekend is ze er toch weer. Ga daar dan lekker naar uitkijken, bel of MSN of mail elkaar af en toe, en doe verder je eigen dingen door de week. Echt, dan is het weer vrijdagavond voor je het weet.

dat kan toch af en toe in een sentimentele bui? Waarom ben je dan opeens veel te afhankelijk en al dat gebla?!
Zelfs FOOIJDONK zal ooit nog eens een meisje krijgen waar hij zoveel van houdt dat ze samen mjoeten huilen als ze elkaar ookmaar een weekje niet zien (als hij tenminste ooit een meisje vind dat over zijn humor heenkijkt...)

Prijs jezelf gelukkig (y)

(enne onthoudt wel dat er nog zat andere leuke dingen zijn!)

is het juist niet mooi om samen te huilen? :o

FOOIJDONK's humor is anders best leuk van tijd tot tijd. :]

ik herken t wel. ik baal zelf ook altijd enorm als ik weer wegmoet als ik een weekend bij hem ben geweest en ik moet zeggen dat er dan heel af en toe wel snel een traantje gaat in de badkamer ofzo.
en verder kan ik vaak ook niet genieten van de laatste 2 uur omdat ik alleen maar denk 'straks moet ik weer weg, zit ik weer anderhalf uur in de trein en duurt t weer een week voordat t weer weekend is' en daardoor ga ik sagarijnig doen en zijn de laatste 2 uur niet zo leuk als ze kunnen zijn.

tegenwoordig heb ik er minder moeite mee gelukkig. maar nog steeds wel erg soms..

Ja, dit heb ik ook. In vlagen wat sterker of minder sterk. Dit heb ik vooral op de zondagen. De dagen dat hij weer weg moet. (of ik)
Het is niet abnormaal dus. Geniet gewoon van de tijd die je met elkaar doorbrengt.
Ik heb bv het weekend heerlijk met mijn vriend liggen stoeien op bed. Kietelen, rollen en gewoon lekker maf doen enzo. Als ik daaraan terugdenk dan ga ik vanzelf weer stralen. Maar er zijn ook dagen dat ik heel erg moet huilen. Zoals toen ik te horen kreeg dat hij niet mee kon op vakantie. (n)

vind FOOIJDONK ook!!
(y)

Het is zonde als het elke week raak is. Het verpest de tijd die je nog samen hebt, omdat je dan aan het toeleven bent naar het moment dat zij weggaat...
Volgens mij ben je dat na een aantal keer wel zat...

Je kunt beter het laatste half uur dat je elkaar nog ziet ontiechelijk op alles en iedereen, maar bovenal op de afstand, lopen kankeren. :cool:

Hmmm.... klinkt een beetje te. Je hebt je eigen leven ook nog heh

ik herken het, de situatie...is heel moeilijk......
geniet van de momenten dat je bij elkaar bent en kijk uit naar de volgende x!
sterkte he! verlies haar niet.............dat gevoel is niet te beschrijven..

Afgelopen zomer was ik bij mijn vriendin in Italië, ze woont daar namelijk en ik in Nederland. 2 dagen voor mijn vertrek, moest ze s'avonds huilen vanwege mijn vertrek. Heb haar in mijn armen genomen en zo viel ze dan in slaap.
Dus euhm, ja... denk wel de situatie te kennen.

Overigens denk ik dat veel van de mensen die hier reageren, nog nooit echte liefde hebben gevoeld, want dan zou je weten, dat op zijn tijd janken vanwege het weer moeten missen van die ander in je leven, wel degelijk mogelijk moet zijn. Ja, er zijn genoeg dingen om te doen, er is genoeg leuks in de wereld, je kunt aan je toekomst werken... maar liever met die ander erbij, voor steun, voor gezelschap, voor het bij elkaar kunnen zijn. Afhankelijk van elkaar? Nee, dat ben je op zo'n moment nog niet, het maakt het daar en tegen wel leuker, gezellig, als je iets samen doet. Vind ik dus maar een domme beredenering.

Een leven krijgen? Ze hebben beiden al een leven, maar zien in elkaar een mogelijkheid tot een nog beter leven, hierdoor komt dat grote gemis en daarbij de traantjes. Saampjes huilen is goed. Mijn vriendin durft bijvoorbeeld amper haar gevoelens te tonen, omdat ze dat nooit heeft gedaan, maar ze huilt toch in mijn nabijheid... vind ik dan toch mooi, dat ik bij haar zo vertrouwt ben geraakt dat ze dat durft. En dan wil ik wel eens met haar mee janken, werkt wel vrij verfrissend naderhand, hoewel ze meestal wel spijt heeft van haar traantjes.

Maar ik vind dat juist mooi, dat ze haar emoties durft te tonen, terwijl ze dat eigenlijk meestal niet durft.

We genieten wel degelijk van het leven en ik geniet van de gedachte, dat zij mijn vriendin is, zelfs al zijn we niet samen, maar de waarheid is... we zjin zo weinig samen en we zouden graag meer samen willen zijn, dat is wel wat traantjes waard. (tranen is beter dan niet tranen, krop die emoties niet op, dat brengt geestelijke, maar ook lichamelijke schade met zich mee)

Ehm...nee. Misschien wel als samen iets positief-emotioneels meemaakt, maar janken omdat je elkaar lange tijd niet kunt zien is gewoon kut.

FOOIJDONK krijgt wel een meisje(s) maar niet een waarom hij moet janken

gadver het idee aleen al
(y)

Misschien heb ik het mis, maar waar staat dat het elke week zo is? :confused:
Verder ben ik het 200% met pletterprater eens! (y)

Ook FOOIJDONK gun ik het juist dat hij een meisje krijgt waar hij zo van houdt dat hij van vreugde en geluk en emoties bij haar ligt te janken.

dat is lief van je

ik hoef het alleen niet!!!

lijkt me niet maar dan ook totaal niets om geen leven meer te hebben!!

ik heb een leven. zeker.

Verander week in keer...

Dat gaat mij te ver.

ach joh, niet druk over maken. Als je behoefte hebt aan huilen, gewoon doen. Het wordt vanzelf wel een keer minder. En je kunt beter huilen omdat je gelukkig bent dan omdat je je vriendin zat bent, toch???
Veel geluk samen

prcs

goed gezegd (y)

nou, ik herken het ook
duurt me ook (iets meer dan) 2 uur om bij mijn vriend te komen, en als ik daar ben heb ik het echt geweldig naar mn zin maar als ik dan weer in de trein terug naar huis zit loopt er af en toe wel een traan langs mn wang. gewoon omdat ik zoveel van hem hou en hij zo ver weg woont, het is af en toe heel erg oneerlijk. alleen huilen als ik daar ben doe ik nooit, ik ben juist ultiem gelukkig bij hem en dat moet ook...de tijd die je samen heb, daar moet je het beste uit proberen te halen. en dan zoals GOTHIC zei denken van "ik zie hem over een week weer, wat is dat nou, 7 dagjes. en ik heb een heerlijke tijd samen met hem gehad, dat heb ik volgend weekend weer". meer de optmistische kant van het verhaal zien, al is dat af en toe erg moeilijk (vind ik zelf ook)

het probleem is dus dat we elkaar eens in de drie weken echt goed zien zeg maar..

Ja, maar hoe komt dat? Omdat ze op twee uur reizen afstand woont? Dat is best wel te overleven lijkt me zo. Boekje mee in de trein en je bent er meteen. Daar heb je niet drie weken voor nodig.

Je moet het compleet anders aanpakken. Niet denken aan de periode dat je elkaar niet ziet. In die periode moet je je eigen leven leiden. Dit is dus precies die afhankelijkheid waar je zo voor moet oppassen. Je ziet haar éens per drie weken, aan het eind van die periode voel je je kut omdat ze weggaat en vervolgens voel je je nog een keer drie weken kut omdat je haar niet kunt zien. Dat is gewoon niet goed.

Als je bij haar langsgaat moet je lol hebben, lekker uit eten gaan, leuke dingen doen, seks hebben, niet denken aan het feit dat je haar straks weer een tijdje niet ziet. Neem gewoon afscheid en ga dan door met je leven. Ik neem aan dat je zelf ook nog wel een leven hebt met vrienden en school? Leef dát dan als zij niet bij je is, in plaats van te kniezen dat ze zo ver weg woont. Dat wéet je als je iets begint met zo'n meisje, dat is gewoon veel moeilijker dan wanneer je iets hebt met iemand die om de hoek woont.

Dus, aanpassen en een wat positievere instelling aannemen!

Ik weet absoluut hoe moeilijk het is, maar ik merk nu dat het kan. Kijk als beide de instelling heeft: kut ze moet zo weg, dan lukt het niet... Het is een manier van denken en dat is aan te passen...

Ook heeft nare man net een belangrijk punt gemaakt. Neem afscheid en leef je eigen leven.

Natuurlijk moet je positief denken, maar eens in de zoveel tijd mogen die traantjes best een keer komen vind ik. En ik vind het fijner om als ik bij hem ben te huilen dan helemaal als ik alleen ben zonder zijn armen om me heen :D

Nare man, het is niet het punt dat ze erna geen leven zouden hebben, het is het punt, dat ze op dat ene moment huilen... en dan kan je wel zo lekker babbelen over positief inzicht en dergelijke, maar dat helpt geen zak. Gooi eruit wat erin zit en het lucht op... vooral als je het bij een ander kunt doen, zoals je vriend of vriendin.

Hierdoor kan je juist de rest van je tijd, als je niet samen bent, gewoon je leven leiden... waarom? Omdat je de droefheid al hebt kunnen uiten, omdat je weet at er altijd iemand is,. waar je je gevoelens aan kwijt kan... dit alleen al helpt zeer.

Ik weet niet hoe jij opeens op de conclusie bent gekomen dat we door huilen, geen leven meer hebben, terwijl ik nu vrolijk en wel mijn leven wel degelijk leid.

En om eens een vergelijkingetje te maken... ik heb mijn vriendin deze zomer 4 weken gezien... deze zomervakantie dus... sindsdien nog niet!!! 3 weken, ha, was het maar waar :p... ja, ik kijk uit tot onze volgende ontmoeting, zeer zelfs... betekend dit dat ik geen leven leid, omdat ik zo graag bij haar wil zijn? Of gaat het meer om het feit van die traantjes, dat je niet tegen wenende mensen kunt?

Sorry, maar ik vind je redenatie flauwekul.

Ik heb het toch ook niet tegen jou!

Je hebt het niet direct tegen mij... maar als je het daadwerkelijk baseert op dat huilen, dan zeg je dat mijn vriendin geen leven heeft.
Hoe dan ook, dit topic is niet gestart met de vraag of er iemand een leven heeft. Dit topic is gestart met de vraag of iemand dezelfde situatie wel eens heeft meegemaakt... daarop kan ik zeggen, ja. Daarop kan jij zeggen, nee.(gezien vanuit de eigen persoon) Maar wat is deze **** nou weer over een leven hebben of niet, alleen omdat je huilt voor het dadelijk niet samen kunnen zijn? Sorry nare man, maar dat slaat nergens op.

Leg uit op een zo danige manier, dat het mij duidelijk wordt... en dit maal met feiten, zekerheden en niet gokken.

Mijn stelling, hij/ ik/ mijn vriendin hebben wel degelijk een leven. Anders zouden we nog niet eens KUNNEN huilen.

Tjaaa! Maar ik denk dat je wel meer van elkaar geniet, die paar keer per week (maand?) dat je elkaar ziet, dan stelletjes die elkaar elke dag kunnen zien.. :)

altijd positief denken hmm :p

Jij bekijkt het vanuit een perspectief tegenovergesteld aan dat van mij. Jij vindt het positief dat je met je vriendin kunt huilen, ziet dat als een bevestiging van leven. Ben ik volledig met je eens. Maar op het moment dat hij de tijd dat ze bij elkaar zijn laat vergallen door de gedachte dat hij haar straks drie weken niet meer zal zien, dan is hij afhankelijk bezig en dat kan niet goed zijn.

Verder kun je absoluut niet zeggen dat ik het niet heb meegemaakt. Ik heb deze zelfde situatie wél meegemaakt. Dat meisje woonde op ruim tweeënhalf uur treinen weg. Ik ging 'sochtends naar haar toe en als ik soms 's avonds weer weg moest was ik al verdrietig zodra de avond viel, terwijl we dan nog uren te gaan hadden. Achteraf zie ik dat dat heel fout is.

Wat ik met mijn verhaal wil benadrukken, en misschien kwam dat uit mijn vorige post niet helemaal goed naar voren, is dat ik vind dat je niet te zwaar moet tillen aan het feit dat je afscheid moet nemen en het feit dat je elkaar drie weken niet ziet. Doe je dat wel en laat je dat een zodanig grote invloed hebben op je gevoelsleven dat je er regelmatig op moet huilen, dan ben je - mijns inziens - verkeerd bezig. Maar goed, dat ziet iedereen weer anders natuurlijk. Ík pas in ieder geval wel op, mezelf klote te laten voelen door iets dat ik toch niet kan veranderen (i.e. afstand en lang niet zien).

waar staat regelmatig huilen? die jongen heeft t over een weekend.. deels heb je wel gelijk (je klinkt als mijn moeder :D), maar ik denk dat ie jongen ook wel weet van he, ik blijf gewoon positief etc, maar soms mag je toch wel even huilen? dat doe ik ook vaak bij mijn vriend. Omdat ik me zo verbonden met hem voel en hem zo graag niet wil missen, maar ik weet dat het toch moet.

ik weet niet zo goed hoe het te verwoorden (kan iemand anders beter) maarja, die jongen heeft hier over 1 keer en iedereen neemt aan dat het altijd zo is.. jeetje..

Het probleem is niet zo zeer het huilen. Alleen dat huilen komt ergens vandaan: je voelt je rot dat ze weg moet. Hierdoor laat je een deel van tijd die je samen hebt verpesten en dat is zonde...
Prima als je samen kunt huilen, maar als je een andere instelling neemt, is dat niet nodig, je voelt je niet kut meer, maar gelukkig, omdat je samen bent. En als ze weg is, ga je weer verder met je eigen leven en kijk je uit naar het moment dat je haar weer ziet...

waarom is dat meteen verpesten? :confused:

god dat gaat wel over hoor, na een jaar. ik jankte 's nachts ook altijd alles bij elkaar, doe 'k nou ook niet meer

ja mijn vriend woont in amsterdam en die zie ik alleen in het weekdn en woensdagavond maar ik moet ook vaak huilen hoor als ik weer wegmoet :(