Wat voor beeld hebben jullie van 'je' hulpverlener?
 

Heb je het idee dat het een onfeilbaar en onaantastbaar iemand is, die nooit fouten maakt enz.? Of laat hij of zij merken dat hij net zo goed een mens van vlees en bloed is, die ook interesses, beperkingen en eigenaardigheden heeft en die dus ook wel eens fouten maakt? Plaatst hij/zij zich duidelijk boven zijn/haar cliënten of is er sprake van een redelijk gelijkwaardige relatie?

Wat vind je daarvan? En waarom?

Ik heb geen 'echte' hulp meer, maar zal m'n laatste psych ed
nemen...

M'n laatste psych was nogal apart, zo'n typisch geval
wat roept hoe hard ze me wel niet wil helpen, maar
ondertussen op haar horloge kijkt, en elke keer een kwartier
eerder stopt omdat haar pauze anders zo kort is. :|

Ze was gewoon vreselijk ongeinteresseerd, deed alsof ik
met allerlei onbenullige dingen naar haar toe kwam,
en kwam vervolgens met theorietjes op de proppen
die ik zelf wel had kunnen bedenken, of die nergens op sloegen.

Gelijkwaardige relatie was er niet echt denk ik, voelde me zo'n drammerig kind. Voelde me niet echt serieus genomen...
Is ook wel één van de redenen dat ik ben gestopt ermee,
(naja. Geen afspraken meer maak. :o), ze lag me absoluut niet,
en aan loze theorietjes en ongeïnteresseerd gedrag heb ik ook niks..

Wat ik ervan vind... Tijdverspilling & negatief. Het is voor mij
iig wel één vd redenen om geen proff. hulp meer te zoeken,
het geeft iig geen positief gevoel, enz. Mja, goed, ligt ook wel
aan mezelf denk ik, heel erg open stond ensta ik er niet voor. :o

Als ik het zo overlees klinkt het negatiever dan bedoelt,
het was geen vreselijk mens oid, hoor. :o

nou.. mijn eerste hulpverlenster was echt geweldig, ze luisterde goed en gaf tips waar ik echt iets aan had. en we hadden een gelijkwaardige relatie. zij vertelde ook dingen over zichzelf ( geen problemen, maar wel achtergrond ) .

mijn tweede was echt vaag, ze luisterde wel, maar was gewoon veel te lief voor mij ( dit klinkt een beetje raar, maar ze had gewoon niet echt een sterke persoonlijkheid ). dit is voor mij niet echt een goede basis voor een vertrouwensrelatie aangezien ik iemand nodig heb die een beetje tegenwind geeft.

de vierde was ook wel lief, alleen voelde me niet echt op mijn gemak, ze hield vaak ellenlange verhalen waar nooit echt iets uitkwam.

degene waar ik nu ben, daar gaat het eigenlijk best goed qua gelijkwaardigheid. ze heeft geen ellenlange theorieën en zegt gewoon wat ze vind. hier ben ik echt heel blij mee.
hoop dus dat ik bij deze wel verder kom, maar hier ziet het niet echt naar uit. :(

Die counselor van mij.

Wisselt heel erg hoe ik over haar denk. Als ze me weer eens een spiegel heeft voor gehouden van hoe ik ben en hoe idioot mijn ideen zijn kan ik haar soms echt killen. En dan staat zij ook boven mij zeg maar.

Maar het is echt niet zo dat ze nooit wat over zichzelf vertelt of zo, helemaal niet. Krijg best wel veel te horen. Meestal probeert zij mij op die manier te laten zien dat het anders kan en ook anders moet. zeg maar.

Morgen weer een gesprek met haar. Voor het eerst sinds tijden, ben benieuwd hoe het gaat. hoop vooral dat ik niet dicht klap.

Tsja...................

de psychologe waar ik nu bij loop is m'n eerste.
erg aardig hoor. Wel leuk dat ze ook dingen over zichzelf of haar kinderen verteld. beetje alternatief is ze wel, qua kleding enzo dan.
het enige wat ik wel eens vervelend kan vinden is dat haar klok altijd vijf minuten voor loopt, ik dus standaard vijf minuten te laat kom, want toen ik een keer op tijd dacht te zijn was ik op eens te vroeg, nou ja.
wel een beetje tijdverspilling, dat thee halen. en chaotisch is ze ook.
was d'r secretaresse er mee opgehouden, had ze bijna aan mij gevraagd of ik het had willen doen, haha.
ook een beetje jammer dat ik voornamlijk altijd opdrachten krijg: komt er op neer dat ik positiever moet denken.
ben ook best wel eens zenuwachtig als ik daar kom. alsof ik een test af moet leggen ofzo. altijd bang dat ik het verkeerde denk of vind of mijn 'huiswerk' niet precies heb gemaakt zoals zij het had bedoelt, maar toch is het vaak ook wel fijn om er naartoe te gaan.
heel erg dubbel dus. alleen zou ik ook wel eens een diagnose willen horen ofzo, ik weet niet, maar nu is het nog altijd zo twijfelachtig. ik zou gewoon wat meer zekerheid willen ofzo, snap je?
ik zit daar sinds mei of juni ofzo, ik weet niet precies, maar in ieder geval begon ik daar aan het eind van m'n schooljaar. en toen had ik ook wel eens het idee dat ik daar kwam, maar dat het overbodig was ofzo, dat ik me gewoon aanstel, het niet echt iets belangrijks was. daar ben ik wel weer vanaf gestapt toen school weer een paar weken bezig was. zij heeft alleen het idee dat ik niet alle 7 maanden dat ik in ieder geval nog in enschede woon ook nog naar een psycholoog hoef. ik heb aan haar ook nooit echt m'n probleem uit kunnen leggen, kan ik aan mezelf ook niet eigenlijk, maar heb daarom van mezelf wel eens het idee dat ik ook tegen haar gewoon toneelspeel. Als ik me ergens rot over voel begin ik meer een soort van te lachen, van de zenuwen denk ik. Of zij eigenlijk wel doorheeft waarom ik daar kom weet ik niet. Ik vertel ook nooit zo snel wat er aan de hand is vanuit mezelf. laatst is dat wel gelukt maar ging niet van harte. als zij ook vraagt hoe het gaat zeg ik standaard: "goed"
zit er zo ingebakken. het is ook niet netjes om te zeggen dat het wel redelijk gaat ofzo. op de een of andere manier kom ik daar niet vanaf.
Ik ben gewoon een beetje raar, maar zij is wel aardig.
Ik hoop alleen wel zoooo dat ze echt gelijk heeft en het niet eeuwig nodig is.

Met mijn eerste (en direct de laatste) hulpverleenster heb ik best een goede band opgebouwd zeg maar, ik kon echt alles bij haar kwijt en ik had ook niet het gevoel dat ze zich ''beter dan mij voelde'' ofzo, juist helemaal niet.

Ze vertelde niet over haarzelf, maar dat vond ik niet erg, ze was erg geduldig met alles en luisterde gewoon 100% naar me!

Dat ze direct mijn laatste is, heeft niks met haar te maken, maar ik heb het niet meer nodig...

Ik heb een duo-counseling gehad.

Met de ene kon ik altijd lekker fel discussieren en leerde ik mijn emoties beheersen en begrijpen (hij kon echt het ergste bij me naar boven halen).

De andere wist altijd mijn truukjes te doorgronden, zij kwam dus ook heel dicht bij mijn eigen ik die ik eigenlijk aan niemand wilde laten zien.

Hoewel ik het met hem wel eens over zijn prive had, had ik bij haar toch meer het gevoel dat ze echt met mijn lot (*kuch*) begaan was. Bij beiden had ik wel een gevoel dat er sprake van een gelijkwaardige relatie, ze gaven me geen van beiden het idee dat ze mij wel eens gingen vertellen hoe het allemaal moet (was ik trouwens ook snel weggeweest).

Pfffff zelfreflectie is een mooi maar beangstigend ding.

Momenteel 3 hulpverleners;

Psychiater;
Hij is een prototype verstrooide psychiater. Hij communiceert verbaal op een tamelijk intelligent niveau :rolleyes:
..Ofwel; zodra ik van therapie thuis ben, moet ik ff m'n woordenboek erbij pakken.
Hij is niet consequent met zijn antwoorden. Leg hem 2 x dezelfde vraag voor en je krijgt 2 keer een verschillend antwoord.
Wat wel oké is, dat hij niet zo opzichtig naar DE KLOK kijkt.
Voor mijn gevoel schept hij een enorme afstand tussen ons waardoor ik eigenlijk niet over gevoelens e.d. kan praten. (Met u aanspreken en 'Dhr Van Dorp'....)
*grinnik* Soms is hij zo obsessief aantekeningen oid aan het maken, en volgt hij het verhaal niet meer :confused:

Psycholoog;
Hij vindt zichzelf erg chaotisch en dat merk je ook aan hem. Hij moet altijd 3 keer naar beneden lopen om bv m'n dossier op te halen.. 'Kopje thee halen'... 'Vraag van de vorige keer opzoeken'...
Hij is wel aardig en doet ook moeite voor!
(aanspreken met 'u' en 'meneer Bulder')

Paranormaal therapeut;
In drie woorden 'ontzettend fijne therapeut!'. Hij neemt 'alle' tijd voor je, goed advies. Ik voel me bij hem heel erg op m'n gemak.
(aanspreken met 'je' en 'voornaam')

Iedereen doet op zijn manier wat goed is....

Ik spreek mij psychologe niet eens aan. Ik weet eigenlijk niet eens meer of zij zich wel eens voorgesteld heeft aan mij. In ieder geval heeft ze nooit gezegd hoe ik haar aan moet spreken, dus doe ik het maar gewoon niet, dat vind ik dan toch wel de makkelijkste manier.
Zij kijkt best wel op de klok. Zegt ook wel eens : over een kwartier moeten we echt stoppen hoor, want dan komt de volgende.
Zij zegt zelf ook wel dat ze chaotisch is, is ze ook behoorlijk!

Mijn eerste psychiater was een hele fijne vrouw. Kon alles bij haar kwijt, ze liet me uitpraten, had bij haar echt het gevoel begrepen te worden.

(waarom ik niet meer bij haar loop? Mjah, ben na een crisis op de dagbehandeling beland, en kreeg daar een andere psych)

Mijn tweede psychiater kon ik niet goed mee overweg. Ze had het namelijk meer over het feit dat ik alle problemen had die iemand anders op de groep ook had en dat dat niet kon volgens haar, dan dat ze op de kern van het probleem in ging.

Als derde heb ik een psychotherapeut die verschrikkelijk op de klok lette, voortdurend aan zijn kleding en weet ik het zat te friemelen (zodat het nogal leek alsof HIJ zenuwachtig moest zijn :s), en ja, dan nog wat die klok betreft, als ik daar aan kwam kreeg ik eerst iedere keer een preek van een kwartier over de minuten dat ik te laat was.

Op dit moment loop ik weer bij een psychiater.
In eerste instantie dacht ik dat het een heel fijne vent was. Op een ding na, hij praat over je heen en laat je niet uitpraten, hij wil alleen horen wat "nodig" is ofzo.. Verder klikTE het wel.
Nou, op dit moment klikt het dus NIET meer, zoals sommigen van jullie in mijn topic over hem hebben kunnen lezen. Mijn vertrouwen is weg, stuk, en ben bang om hem aan te spreken. Klap nu helemaal dicht..... balen.... :(

Mijn psychiater geval is een enorm debiel wijf..die denkt et weten hoe ik me voel! Ik hoop dat ik snel een andere krijg..

(sorry Leonoor, dat ik vaak dezelfde woorden gebruik, maar die kloppen gewoon precies...)

heb niet echt een professionele hulpverlener gehad. maar wel soort van.

is al tijdje geleden, was toen jaar of 13, en t voelde toen wel alsof hij onfeilbaar was, een soort van onaantastbaar.
zag in hem wel wat ik in iemand anders (waarom ik ook contact met hem had) zo miste. en had al snel mn vertrouwen in mannen weer terug (ben niet verkracht/aangerand ofzo, maar die iemand had dat vertrouwen uhm ja volledig weggevaagd zeg maar)

later is onze 'verhouding' veel gelijkwaardiger geworden, kan het nog steeds heel erg goed met hem vinden, en ken hem nu ook heel goed, niet meer alleen hij mij dus.
wist al wel dat we wat dezelfde interesses hadden, en nu blijken dat er aardig wat te zijn.
en hij is zich 'kwetsbaarder' op gaan stellen.
ook hij bleek fouten te maken, en, inderdaad, beperkingen te hebben.

hij is altijd een mens van vlees en bloed geweest natuurlijk, maar zo voelde het toen niet voor een meisje van 13.
hij blijft voor mij een van de bijzonderste mensen die ik ken, en iemand die ooit zo ongelofelijk veel voor je betekende, vergeet je nooit meer.