Liefde je leven?
 

Voor sommige mensen lijkt het vinden van liefde hun levensdoel. Zonder kan hun leven onmogelijk compleet en bevredigend zijn. Trouwen, kinderen krijgen. Een gezin stichten, daar draait het om. Ook films voeden dit idee, alles wordt opzij gezet voor de liefde, want als het ware liefde is mag je het niet uit je handen laten glippen.

Ik kan er totaal niet inkomen. Ik kan me niet voorstellen dat liefde het belangrijkste in mijn leven is. Ik ben de belangrijkste in mijn leven en een relatie kan er een onderdeel van zijn, maar zou het hét onderdeel zijn.. ik zou het maar benauwend vinden! Daar kan ik nu al last van hebben af en toe.

Hoe zit dat bij jou? Is liefde jouw leven? Als je in de toekomst kijkt kun je jezelf dan alleen gelukkig zien als gezin of juist alleen als alleenwonende vrijgezel of misschien een lat-relatie? En waarom?

Het is niet zo dat ik me een leven alleen kan voorstellen.
Maar op dit moment heb ik niemand nodig die mij 'compleet' maakt. Het zou leuk zijn om iemand te hebben, maar ik kan ook prima leven zonder (korte termijn dan).

Mijn leven bestaat uit meer dan liefde... School is op dit moment belangrijk, en als ik over een paar jaar een leuke baan heb gevonden, zal die zeker ook ontzettend belangrijk zijn.
En natuurlijk zullen mijn sociale contacten, mijn vrienden e.d., altijd belangrijk zijn en blijven, net als sporten, want ik moet nu eenmaal energie kwijt.
Op dit moment kan ik even niet meer bedenken, maar in het algemeen kan ik wel zeggen dat het leven bestaat uit een aantal componenten, die stuk voor stuk belangrijk zijn, omdat mijn leven anders niet compleet is. Mijn vriend (bijvoorbeeld) kan dan nog zo belangrijk voor me zijn, maar als de rest ontbreekt, is mijn leven niet zoals ik het hebben wil.

Liefde, samen met studies en werk, is voor mij toch het allerbelangrijkste. Liefde misschien wel op de 1e plaats want als ik aandacht en liefde krijg van 1 persoon, dan word ik gelukkig en motiveert dit me in mijn studies/werk.

Een vaste relatie, die zekerheid heb ik nodig om mijn toekomst op te bouwen, samen met hem dan...
Wat is er mooier dan een relatie met 1 iemand met wie je werkelijk àlles kan delen en misschien wel de enige die je kan vertrouwen? In mijn ogen is dit het hoogstaande in een (of mijn) leven.

Een poosje geleden was een vriendje hebben echt belangrijk voor me.. Wou niet zonder.. Maar ja al die relatie sliepen stuk. Mijn houdige relatie heb ik gewoon per toeval ontmoet..
Ik zou erg blij zijn als we echt nog jaren samen zouden zijn en er kapot van zijn als het uitging.. Maar het is niet zo dat ik niet kan leven zonder een relatie..
Het is niet een doel in mijn leven.. Maar wel een belangrijk onderdeel van mn leven.

Liefde zal een groot onderdeel zijn. Ik wil later toch trouwen en evt. kinderen en een hond...
Maar ja, je hebt nog een baan, familie, een vriendenkring...

Het is zeker prachtig, maar niet de reden voor mij om een relatie te hebben. Want, die persoon heb ik al, namelijk ikzelf. Ik kan alles delen met mezelf en mezelf volledig vertrouwen. Het zit nog niet in mijn karakter dat ik dit bij een ander kan, daar ben ik nog te gesloten voor dus misschien begrijp ik dan niet precies wat jij bedoeld.

Maar in ieder geval bedoel ik mensen bij wie hun leven om die liefde heen draait en dus het centrale middelpunt is. Keuzes worden gebaseerd op wat het kan doen voor de liefde en dergelijke, of wat het er niet voor kan doen. Ik zie mijzelf als het centrale middelpunt van mijn leven, alles draait om mij heen inclusief de liefde. Ik maak keuzes gebaseerd op wat ik wil. Mja, misschien als je liefde wil doe je dus alsnog hetzelfde, maar het lijkt me zo.. ja, alsof je heel veel misloopt daardoor.

Het is zeker een hele fijne toevoeging aan mijn leven, die er is omdat ik verliefd werd en hij op mij, niet omdat ik iemand nodig had.

Liefde is mijn leven :o
tenminste, dat is waar ik het meest aan denk en wat het meeste mijn stemming beinvloedt etc.
Maar een toekomst zonder vaste partner lijkt me vreselijk.
Tuurlijk zijn dingen zoals je baan en sport ook belangrijk, maar in je eentje lijkt het me allemaal een stuk minder leuk.

ik sluit me gedeeltelijk aan bij utopia5

ik zie mezelf niet als de eeuwige vrijgezel, ik wil later wel gezellig thuiskomen bij een leuk mannetje die op me wacht ofzo ;) maar het is zeker niet mn levensdoel om de liefde van mn leven te vinden, die komt vanzelf..

Ik snap wel dat er mensen zijn die de liefde Het belangrijkste is in hun leven voor mense die veel eenzaam zijn... voor mij is dit ook wel een heel belangrijk onderdeel van mijn leve hoor... als ik geen vriend heb voel ik me ook vlug eenzaam enzo... dus ja voor mij wel redelijk belangrijk! baay xxx

Voordat ik een vriend kreeg kon ik het prima alleen redden zegmaar. Ik was niet op zoek en miste ook niets. Sinds ik een vriend heb ben ik wel een beetje veranderd. Op dit moment gaat het niet zo goed met me en dan merk ik wel dat ik hem heel erg nodig heb, bij hem ben ik even weg van alles wat naar is. Ik mis hem ook heel erg nu hij niet bij me is terwijl hij echt 10 minuten van me vandaan woont. Toch ga ik niet steeds naar hem toe, of komt ie naar mij, omdat we ook onze eigen dingen hebben. We zetten niet alles voor elkaar aan de kant. We doen allebei school, we werken allebei, hij heeft zn vrienden, ik ook. Dat is allemaal van elkaar gescheiden.
Ik ben wel een tijdje heel bang geweest om te afhankelijk van hem te worden en teveel met hem bezig te zijn zodat ik niet meer met mezelf en mijn persoonlijke ontwikkeling vooruit ging. Gelukkig denk ik daarover na en als ik merk dat het de verkeerde kant opgaat dan doe/probeer ik er wat aan te doen.
Dus om een duidelijk antwoord op de vraag te geven; hij is niet alles in mn leven, dat zou ik doodeng vinden, maar hij is wel heel belangrijk voor me, hij is de enige waar ik me even af kan zonderen van de rest van de wereld.

Maar is het niet beter te leren genoeg te hebben aan jezelf, denk je? 'Opvulling' of als medicijn tegen eenzaamheid een relatie beginnen, is dat nou echt een geslaagde reden?

ik denk al heel errug lang aan een doodnormaal vrijgezellen-leventje :) ik kan me niet indenken dat ik op een dag de liefde van men leven vind, gezinnetje maak en zow... lijkt me niet zow leuk! ik wil liever me eigen weg gaan, zonder al dat 'happy family' gedoe... maar wie weet kom ik ooit eens iemand tegen! maar tis zeker mijn prioriteit niet, een gezin stichten en zow

Relatie-drang en voortplantingsdrang zit nu eenmaal in ons. Een relatie is misschien wel een medicijn tegen eenzaamheid, maar een medicijn dat iedereen (of toch bijna) wel nodig heeft.
Ik ben vaak alleen en heb vaak genoeg aan mezelf maar dat vertrouwde met iemand in een goede relatie dat overstijgt àlles.

k ben het volkomen eens met wat je zegt, maar het is denk ik heel moeilijk om tot jezelf te komen als je eenmaal het idee hebt dat je niet zonder een relatie kan. Of laat ik het zo zeggen; hoe hou je tegen dat je je helemaal in een relatie stort? Als je heel erg verliefd bent is dat heel moeilijk, en daar sta je op dat moment ook niet bij stil. (in ieder geval, de meeste mensen niet, denk ik).

De zoektocht naar en het vinden van de band van de liefde is het enige doel van het leven. Ook voor jou, denk ik. Er is één liefde, waarvan alle concrete vormen van liefde in al hun schalen verschijningsvormen zijn: van de liefde voor je partner, via de liefde van de vriendschap, de omgang met je medestudenten of collega's, het groeten van mensen die je toevallig ontmoet, tot de liefde voor je hobby.
Ik vind het jammer dat je het woord "liefde" alleen maar gebruikt voor wat we maar de relationele liefde zullen noemen.
Jij noemt jezelf de belangrijkste in je leven. Terecht. Op deze leeftijd is dat ook zo. En, je kunt de ander pas liefhebben als je jezelf liefhebt. Dus...

het is zeker belangrijk, en een van de dingen die je gelukkig maakt. Voorlopig redt ik het prima zonder, maar ik moet er niet aan denken de rest of een groot deel van mn leven alleen te zijn.

Het is voor mij de basis voorwaarde om gelukkig te kunnen zijn.

Ik heb een vriendje, maar het is niet zo dat mijn vriendje mijn leven is: ik vind het belangrijk dat we allebei gewoon ons eigen leven houden met onze eigen dingen. Daarnaast hebben we samen een leven. Ja, ik zie toekomst met hem, maar niet in de zin van dat ik zeker weet dat we voor altijd bij elkaar blijven en het is niet zo dat als ik aan later denk, ik alleen een leven zie met hem. Ik bedoel, hoe het verder loopt zien we wel... ik denk daar nu nog niet zo over na. Als we nu maar gelukkig zijn, daar gaat het om. En ja, ik hoop over 20 jaar nog steeds bij hem te zijn, maar je weet niet hoe het loopt.

Ik denk zeker dat je als vrijgezel ook gelukkig kan worden, toch denk ik dat ik mezelf later liever zie met een relatie: iemand waar je altijd op kan terugvallen, die je steunt, waar je liefde aan geeft en liefde van krijgt: een soort soulmates. Dat lijkt me fantastisch :)

Als ik mijn toekomst voor me zie dan denk ik idd aan huisje, boompje beestje. Tis echt nu je dit topic maakt dat ik dr over na ga denken eigenlijk. Van de ene kant ben ik graag onafhankelijk.

Ik doe graag dingen met vrienden en ik vind t ook wel ns fijn om alleen thuis. Maar in de toekomst zie ik mezelf met mn vriend, met een goeie baan, standaard dus. En nu ik dr zo over nadenk. Vanaf mn 15e heb ik een vaste relatie gehad maar met een half jaar "alleen" zijn dr tussen en zelfs toen had ik vriendjes.

Nee ik ben dus eigenlijk iemand die altijd iemand om zich heen moet hebben. Of t een voorwaarde is om gelukkig te zijn voor mij weet ik niet, ik vermaak me ook prima zonder. Het is niet zo dat t moet, dat ik dr echt naar toeleef, ik zie wel wat er gebeurd. Maar t zit wel echt in mn toekomstbeeld.

Nee, ik vind het niet allesoverstijgend, maar misschien durf ik dat ook niet te vinden. Ik vind het een heerlijke verrijking van mn leven, maar door hoe ik in elkaar zit soms ook juist wel lastig. Ik heb moeite met 'delen' en open staan voor een ander, misschien betekent dat dat ik niet klaar ben voor een relatie.. maar ja, als ik dan eenmaal van iemand ben gaan houden geef ik dat pas op als ik echt geen andere uitweg meer zie, en niet om 'misschien'.

Ja, heb je ook gelijk in. Het ligt er ook aan hoe bewust je je bent van je gedrag. Ik heb me ooit helemaal in een relatie gestort, uiteindelijk raakte ik daarin totaal mn plek kwijt en maakte ik het uit. Dat was bijna een 'traumatische' ervaring, elk gevoel wat in de buurt komt van toen wordt 10x versterkt alleen maar door de herinnering aan en de angst voor.

Ik heb nu weer een relatie en op zich heb ik me daar ingestort, maar ik heb ook heel snel op de rem getrapt. Nu is het 6 maanden en loopt het niet altijd even soepeltjes, mede doordat ik voortdurend voorzichtig blijf en dat is ook lastig met houden van.. je kunt het immers niet doceren.

Maar goed, als je je in een relatie stort en je daar goed bij voelt is er niets mis mee natuurlijk. Pas als het je op gaat breken zit er iets fout en dan kun je daar altijd weer iets aan doen.

Je hebt gelijk. Ik bedoel hier dus de rationele liefde en dus ook juist dat sommige mensen zich daarop blind lijken te staren, vergetende dat het niet de enige liefde is om op te teren zeg maar.

Ik vind het heerlijk om van iemand te houden, op rationeel gebied, ben er zelfs altijd een beetje trots op zeg maar. Alleen is het niet de enige liefde die mijn aandacht krijgt.. Mn liefde gaat ook uit naar allerlei andere mensen op allerlei verschillende manieren, ook voor vreemden kan ik liefde voelen. Wanneer er geen relationele liefde aanwezig is richt ik me op al die andere soorten, er ontstaat nooit een leeg en eenzaam gevoel. En daarbij ook nog liefde voor bepaalde dingen, bepaald werk, hobbies etc. Ook dat verdient aandacht.

Jij zegt: Jij noemt jezelf de belangrijkste in je leven. Terecht. Op deze leeftijd is dat ook zo.

Ben jij dan van mening dat dit op latere leeftijd verandert? Ik denk dat ik altijd de belangrijkste persoon in mijn leven zal blijven en dat bedoel ik niet op een egoïstische manier. Maar als ik niet goed voor mezelf zorg en dergelijke slokt dat uiteindelijk meer tijd op dan wanneer ik dit wel doe. Ik kan veel meer voor anderen betekenen als ik zelf lekker in mn vel zit. Ik kan me trouwens wel voorstellen dat als ik ooit kinderen krijg, zij de prioriteit krijgen. Maar dat zie ik dan wel weer :)

1) Ik vermoed dat je met "rationele liefde" naar mijn "relationele liefde" verwijst. Klopt dat? Als dat zo is, dan is het een interessante verschrijving. Want de liefde heeft denk ik inderdaad een rationele grondslag. En die manifesteert zich bij jou heel sterk.
2) Je beschrijft exact wat ik bedoel.
3) Ik heb dit inderdaad een beetje ongenuanceerd gezegd. Wat ik eigenlijk bedoelde, is: Op deze leeftijd is het van het grootste belang en ligt het het meest voor de hand dat men eerst leert zichzelf optimaal lief te hebben. Want de basis voor liefde blijft tot in de lengte van jaren een vruchtbare combinatie van op de eerste plaats liefde voor jezelf, en op de tweede plaats liefde voor de ander. Is er iets mis met de liefde voor jezelf, dan lijdt de relatie met de ander eronder.
Voor de ouderliefde geldt volgens mij precies hetzelfde. Dat is ook een verschijningsvorm van de liefde, met - naar ik vermoed - nog veel meer nadruk op het affect.

Dezelfde golflengte dus.

Niet mijn leven, god nee. Maar een levensdóel. Ik moet dingen hebben om voor te leven, en liefde is daar een belangrijk deel van. Niet alleen dé Liefde, natuurlijk, ook vrienden en familie. Maar het is wel iets dat ik mee wil maken, ten volste.

Ik denk dat je de liefde rationeel moet beschouwen. Maar dat gaat niet iedereen even gemakkelijk af. Het heeft iets met karakter, maar ook met het vermogen tot zelfbeheersing te maken. Je in een relatie storten is erg impulsief. Je kunt verliefdheid toch ook geleidelijker verwerken?
Een geleidelijkere verwerking leidt mijns inziens tot een stabieler fundament.

Wat is voor jou dan de actieradius van de algemene liefde?

1) Damn. Ja dat bedoelde ik, relationele liefde. Rationeel typt natuurlijker :P Een deel van liefde is inderdaad ook rationeel denk ik, behouden van liefde heeft ook met rationaliteit te maken.. en het is zeker sterk aanwezig bij mij. Maar gevoel is meer mijn drijfveer achter dingen.. als ik mijn gevoel volg kom ik meestal wel goed uit. Soms kunnen gevoelens echter tegenstrijdig zijn (zoals bijvoorbeeld heel graag iets willen maar door de zenuwen er tegenop zien) en dan kan ratio helpen bij het maken van de juiste keuze (je over de zenuwen heenzetten want uiteindelijk zou je spijt hebben als je het niet deed en ben je extra trots als je het wel doet)
2) Ok :)
3) Goed, dan begrijp ik beter wat je bedoelt. Het is inderdaad belangrijk van jezelf te houden en ik geloof dat ik dat ook doe. Ik weet het niet zeker, ik vind liefde een moeilijk gevoel om te voelen. Van mn ouders en broertje kan ik zonder moeite houden, doordat zij er al mijn of hun hele leven zijn.. Ik ben gewend aan het gevoel. Voor andere mensen echter.. eng.. heel eng. En dat heeft misschien ook nog iets te maken met de liefde die ik voor mijzelf voel, dat weet ik niet.

1) Zie jij liefde als een gevoel? Ik zou het eerder omschrijven als een principe, een systeem, bestaande uit verschillende subsystemen die niet los van elkaar kunnen worden gezien. Een bindend principe. De liefde als een soort lijm... Nou ja, zoiets. Wanneer twee (of meer) dingen/mensen door de liefde worden verbonden, kan er als bijverschijnsel een gevoel ontstaan.
3) Het leren houden van jezelf kan een levenslange zoektocht betekenen. Met in het kielzog daarvan toe- en afnemende maten van de hoeveelheid liefde die je anderen toedient. Of zie ik het nu te rationeel? Maar ja, liefde is - hoewel er genoeg van is - een kostbaar iets. Een ander liefde geven vereist durf en moed. Eng? Tja, je moet toch naar elkaar toe over de brug komen...

1) Ja, ik zie liefde toch voornamelijk als een gevoel. Ik zie ratio in bepaalde mate ook als gevoel, of klinkt dat nu vreemd? Ik weet het niet.. misschien is het half-half.. Ik hou heel veel van mn vader, dat voel ik, maar ook omdat ik weet hoe goed hij voor me is.. ik kan rationeel verklaren waarom ik van hem hou. Maar ik vind het een lastig onderwerp want het is zo moeilijk om er een definitie van te geven, om het te beoordelen. Ik weet niet wat liefde is.. Maar is het nodig om het te weten.. ik denk het niet. Misschien is liefde wel gewoon leven. Ik vind het iets heel engs maar soms begrijp ik totaal niet waarom, want wat kan me nu helemaal gebeuren? Ik zal er niet aan doodgaan en zonder liefde (en dus niet alleen de relationele) zou er weinig over zijn van leven.. Net als zoeken naar geluk.. dat is eigenlijk heel onzinnig, het is er gewoon, het gaat erom of je het ziet of niet.
3) Ik denk wel dat je gelijk hebt, dat het nooit echt op zal houden en het is ook zeker toe dat ik het ene moment vol liefde zit en die heel makkelijk kan geven en dat ik het andere moment veel meer met mezelf bezig ben en dan is er een stuk minder liefde om weg te geven.. somehow.

liefde is zeer zeker het belangrijkste in m'n leven , niet alleen van vriendin , maar ook van vrienden e.d

1) Ik vind het interessant wat je zegt. Ratio zie ik eigenlijk altijd als de afwezigheid, of: het verdringen van het gevoel, maar dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn. Sterker nog, wat jij beweert, is eigenlijk aanvaarbaarder. Het is anders dan wat ik altijd dacht, en toch klinkt het vertrouwd...
Je beschrijft de liefde voor je vader. Maar is het niet zo dat er achter elke vorm van binding zuivere en onzuivere motivaties zitten? Ik houd ook van mijn ouders, omdat ik hun geld nodig heb, maar toen mijn vader ziek was, heb ik mijn ziel wel aan de duivel verkocht. Snap je? Eigenlijk stelde me dat toen gerust. Ik voelde blijkbaar toch de echte liefde.
Een definitie van liefde? Zullen we er samen een bedenken? Wat dacht je van: "een paradoxale houding van zelfrespect en jezelf wegcijferen voor de ander"? De mens heeft de ander nodig om zichzelf te zijn. Wat zou er van dit gesprek overblijven als jij er niet was? Ik bedoel maar.
3) Ja. Precies. Het is als met communicerende vaten...

Met wie ga je dan trouwen?

Ik wil trouwen, en ik wil een hond :P
Ik zou me echt niet kunnen inbeelden om mezelf met 10 jaar te zien staan zonder iemand naast me, ik heb nu al eenbehoefte aan iemand die er voor me is... mijn vriend. Het is ook mijn doel om t egaan trouwen en ooit te bevallen van een kind.. ooit. Daarnaast is het mijn levensdoel om een goede baan te vinden, om de wereld te zien.. eventueel met iemand waarvan ik hou, naast mijn famillie.
Dus ja, op zich is een vriend/man iets wat een groot deel speelt in of ik gelukkig ben of niet.

Liefde is op dit moment absoluut niet belangrijk in mijn leven. Ik wil voorlopig ook helemaal geen [vaste] vriend, dat benauwd me en ik ben nu nog jong en wil kunnen gaan en staan en doen wat ik wil. Als ik mij nu op mijn 30e zie, alleenwonend, zonder man kan dat me niet echt veel schelen, kinderen wil ik toch niet.

1.het is wel heel belangrijk voor me, omdat ik zelf heel erg knuffelig enz. dus er is wel veel behoefte eraan, alhoewel ik in t afgelopen half jaar er heel anders over dacht, ik verafschuwde het min of meer, maar dat is weer weg.

2.ik kan in alle situaties gelukkig zijn, maar t gelukkigst denk ik als ik gesetteld ben, leuk huisje, kinderen en een lieve vent, ik heb altijd al graag kinderen gewild, dus dat zal niet weg gaan,der zal voordat die grut komen toch echt een vent voor nodig zijn.

3.das een moeilijke

Bij mij is het zo gegaan dat ik me er in het begin helemaal in heb gestort, ik heb daar zelf geen problemen mee gehad. Ik ben wel een tijdje bang geweest om te afhankelijk te worden maar dat is nu over. Ik merk ook aan mezelf dat ik nu weer een stap terug kan nemen en het wat rustiger aan doe. Ik kan het nu ook beter op een rationele manier bekijken, ben wat nuchterder geworden in de relatie, zegmaar. Maar ik kan me heel erg goed voorstellen dat er mensen zijn die dit niet kunnen en zichzelf totaal verliezen in een verliefdheid/relatie. Jij kunt dan wel zeggen dat je de liefde rationeel moet beschouwen maar praat dat een hopeloos verliefd persoon maar eens aan, (die ook nog eens impulsief is).

voor zover ik er wat over te zeggen heb ga ik m'n geluk niet af laten hangen van zoiets grilligs als liefde.
het is geweldig, maar zeker geen voorwaarde voor geluk. en inderdaad, misschien ben ik op m'n 30ste nog wel alleenstaand maar ik moet heel eerlijk zeggen dat dat me zo verschrikkelijk nog niet lijkt.

Ik ben nu vrijgezel en heb ook nog nooit een vriendje gehad, dus eigenlijk weet ik het niet precies :o Ik wil later wel erg graag trouwen en kinderen, en wil ook liever niet nog alleenstaand zijn op m'n 40ste (of iets in die richting). Maar dat komt er denk ik ook doordat ik met het idee zit dat ik straks de enige ben die zonder relatie zit. Dan is het wel erg eenzaam, en later ook. Misschien dat ik later heel gelukkig ben alleen, wie weet.
Liefde is dus zeker wel belangrijk in m'n leven. Maar misschien verandert dat wel als ik ooit een relatie heb (gehad). Zie ik dan wel weer. Belangrijker voor mij zijn nu school, gezondheid en vriendschap.

Ik kan heel goed zonder relatie, maar niet zonder mijn vriend :P. Zeg maar, als ik eenmaal een relatie heb wil ik niet meer zonder, maar als ik vrijgezel ben dan vind ik dat ook wel goed.

Ratio kan een manier zijn om een gevoel te onderdrukken, maar dan alsnog als doel om een keuze die uit gevoel niet duidelijk is te vergemakkelijken. Je wil wel naar die reunie toe, maar je durft niet= tegenstrijdig, via ratio onderdruk je dan vervolgens die angst omdat je weet dat je het uiteindelijk toch wel leuk vindt, als voorbeeld.
En misschien is er wel zuivere en onzuivere motivatie, maar is onzuiver echt onzuiver? Je gaat dan een bepaalde binding aan omdat je er gelukkiger van wordt, dat is toch al een zuivere motivatie? Of waar je gelukkiger van wordt nou het geld is dat je krijgt maakt toch weinig uit?
Jouw definitie klopt denk ik wel aardig. Het gaat altijd om evenwicht vinden maar zoiets is vaak hondsmoeilijk. De verleiding om te denken in uitersten is erg groot.. maar het klopt wel aardig, het klinkt alleen zo zakelijk :P
'De mens heeft de ander nodig om zichzelf te zijn', die vind ik wel heel erg mooi eigenlijk. Heb ik me eigenlijk nooit gerealiseerd :)

Actie-straal? Hoe moet ik dat opvatten?

"alles wordt opzij gezet voor de liefde"

Je bedoelt, "alles wordt opzij gezet om aan het maatschappelijk ideaalbeeld te voldoen, bewust danwel onbewust".

Mensen gaan altijd met de massa mee, zonder ook maar het idee te krijgen dat men daar ook vraagtekens bij kan zetten.

1) Elke overgang van - zeg maar - onbewuste liefde naar bewuste liefde is een sprong in het diepe. Je ontkomt er niet aan om je ergens in te storten. Wat jij hebt gedaan, is dan ook heel normaal: de sprong in het diepe bracht een kortstondige labiliteit met zich mee, die zich al gauw weer herstelde: je maakte jezelf even meer afhankelijk van een ander dan normaal, en later werd het weer gewoon. Zo gaat dat, en dat moet ook. Hecht die ander zich aan jou in een ander stadium van het herwinnen van die stabiliteit, dan is de relatie geen lang leven beschoren, omdat je dan altijd met jezelf in de knoop zult liggen. De grondslag van een gezonde relatie is inderdaad nuchterheid.
2) Ja, die mensen heb je. Maar toch kunnen ze bijleren. En: wat versta jij onder "hopeloos verliefd"? "Verliefd" en "hopeloos" zijn toch onverenigbaar? "Hopeloos verliefd" is toch: verliefd zijn zonder dat er enige hoop/kans op slagen bestaat? En dan is het toch niet verstandig om oogkleppen op te zetten en verliefd te blijven? Of zie ik dat verkeerd?

Ik vind liefde een heerlijke aanvulling op mijn 'normale' leven.

1) Ja, dat kan. En dat kan ook heel erg handig zijn. Het verstand en het gevoel lijken altijd met elkaar in strijd te zijn, maar ze kunnen elkaar ook goed aanvullen. Als dat het geval is, leef je in een vorm van harmonie met jezelf. Ik probeer daar altijd naar te streven, maar het blijft inderdaad moeilijk.
2) Als je het zo zegt, zoals jij dat doet, is wat ik "onzuiver" noem, misschien niet onzuiver. Als je trouwt omdat "alleen maar alleen is", of om het geld, lijkt dat op het eerste gezicht een zakelijke overweging, maar is het ook wel aleen maar zakelijk? Is het misschien een soort angoisse, een soort existentiële nood, een diepgevoelde angst, niet voor het niet kunnen ontvangen van liefde, maar voor het niet kunnen schenken van liefde? En dan zijn we terug bij wat jij de liefde voor jezelf noemt. Bedoel je het zo?
3) Sommigen leren het nooit. Hondsmoeilijk, inderdaad. Toch denk ik van mezelf dat ik een vorm van evenwicht heb bereikt. Maar ja, wat is evenwicht? Door te rationaliseren kun je vat krijgen op zaken.
4) Toch was jij het die me op die gedachte bracht. Dank je wel.

Is het niet eerder zo dat je normale leven een heerlijke aanvulling is op de liefde?

wat lul je toch allemaal :rolleyes:

Nee, want ik vind mijn leven veel belangrijker dan liefde. Maar liefde is wel leuk, dús is dát de aanvulling.

Dat vind ik erg onlogisch klinken - je kunt namelijk best leven zonder te liefhebben, maar je kunt niet liefhebben zonder te leven.