verslaafd aan rot voelen?
 

Ik twijfel soms...
of eigenlijk, twijfel ik heel vaak...
ik heb nu hulp, erg fijn, maar soms heb ik het idee dat ik me gewoon graag diep en diep kl*te wil voelen. alles tussen dat en vreugde is namelijk het ergst, omdat ik op dat moment nog veel erger denk aan wat ik allemaal nog moet doen, gestresst raak, terwijl als ik me echt diep en diep k*t voel, ik me daar niet meer druk om maak, geloof ik.
is het erg vaag of nog te volgen?

twijfel slaat over alles echt super vaak toe.

Ken het wel, je zó rot voelen dat alles wat om je heen
gebeurt je geen ruk meer kan schelen, en je eigenlijk
gewoon aan het verzuipen bent in je rotgevoel...

Is ook een kwestie van leren omgaan met stress ed
als je ertussen in zit denk ik, omdat zulke dingen je dan eigenlijk
belemmeren op je weg naar het 'goed voelen'...

Je tweede vraag heb ik verwijderd, de kans dat mensen
daardoor ideeen ed opdoen is niet erg klein,
en dat wil ik liever voorkomen...

oke, sorry.


tsja, maar ik moet al aan zoveel 'maar leren wennen' of 'mee om leren gaan' en dat trek ik dan weer niet, waardoor ik dan dus weer..... nou ja, je snapt het wel. het is zo'n visuele cirkel

Is het ook mogelijk dat je bijvoorbeeld met je therapeut concreet je gedachtes hierover bespreekt? Misschien kan hij/ zij je daarbij helpen/ advies geven...

Succes!

Dank je! Ja, zou wel moeten he? Er zijn wel vaker dingen geweest waarvan ik vond dat ik ze met haar moest bespreken, maar ja, ik weet niet hoe je het precies moet noemen, maar ik kan de moed er niet voor opbrengen zeg maar. ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. elke keer probeer ik het weer om een onderwerp aan te kaarten, maar het lukt me gewoon niet. ligt niet aan haar ofzo, ik krijg er best de ruimte voor, maar ja...

Ik zit ook met dit probleem.
Ik wentel mij in de zwarte gedachten. Ik ben er al jaren mee bezig met als resultaat dat ik ze niet meer kan loslaten. Ik kan niet meer zonder het rot voelen. Dat zint me dan ook weer niet dus in feite ben ik nooit happy...
wat doe je eraan?

Het is een vicieuze cirkel. En ja, ik ben een zeurpiet.

zeurpiet :nono:

ja, ik begrijp je volledig (denk ik)

Natuurlijk wil je je in werkelijkheid niet klote voelen en natuurlijk vind je dat niet echt een fijn gevoel. Want dan zou je niet zeggen dat je je klote voelde... hm, beetje vaag: hoop dat je het snapt

Wat je er aan kan doen weet ik zo echt niet: probeer er in ieder geval zo veel mogelijk over te praten, maar dat spreekt voor zich. Dus echt helpen zal ik je hiermee niet

praten is goed en fijn, maar toch lijkt dat met een psycholoog niet altijd even goed (lees: spontaan) te kunnen (dus kun je sommige dingen wel eens niet (willen) vertellen)
Het is ook niet altijd even makkelijk om iemand anders te vinden om mee te praten, hoe graag je dat ook kunt willen...

het is niet vaag, volgens mij hebben best veel mensen dat.
Had ik eerst ook, was zo gewend geraakt aan het depressief zijn
dat het vertrouwd werd. Want wat zou er gebeuren als ik
me niet meer kon onderdompelen in dat gevoel.

Hmja, daar heb ik geloof ik ook wel een beetje last van. Hoewel ik niet zou zeggen dat ik niet kan zonder het rot voelen. Het is dus niet dat ik me klote wíl voelen, omdat ik gestresst zou zijn ofzo...
Op de één of andere manier ben ik geloof ik nogal negatief ingesteld. Ik krijg het dan ook voor elkaar om negatieve gedachtes te hebben als er helemaal niets bijzonders aan de hand is ofzo.

En ik twijfel ook wel veel, net als de topicstarter...

ja me to.

als ik een beetje down ben word ik liever helemaal down. dan is alles slecht en alles niets en heb ik niemand om me heen voor me gevoel. en dan vind ik het eng om beetje bij beetje weer op te krabbelen uit dit gat.

maar het lukt toch steeds weer :)

komt ook vaak omdat je dat hele downe gevoel zo gewend bent. Je weet hoe je je dan voelt en hoe je doet en wat je kan doen enz. maar als je je dan opeens weer goed begint te voelen, tuurlijk is dat wel fijn, maar het is niet vertrouwd, en ja dan ga je dat missen omdat het zo'n gewoonte is..

Dat heb je ook vaak met AM (zelfbeschadiging) enzo, dat je dat opeens gaat missen enzo als je het niet meer doet, omdat je het zo gewend was, het hoorde bij je.. ZO oko met dat slecht voelen, dat hoort bij je, tenminste dat denk je..

Ik denk ook wat er aan meer zeiden, dat het een kwestie is van 'herkenbaar' en 'vertrouwd' zijn. Je beter voelen is onbekend, eng, je weet misschien niet hoe je er mee om moet gaan, enz. Plus wat je zelf zegt (dat je er aan denkt wat je nog moet doen ed). Ik denk dat je er mee om moet leren gaan, dus is het belangrijk dat je het ook met je hulpverlener bespreekt.

Je schrijft 'alles tussen dat en vreugde is namelijk het ergst', maar om bij die vreugde te komen, zul je ook die weg daar tussen moeten 'bewandelen'.

uhuh! Dat is ook zo! Heb je gelijk in!

@ Leonoor: het is natuurlijk maar wat je onder 'beter voelen' verstaat, want me (echt) goed voelen vind ik (natuurlijk) alleen maar fijn. Maar dat wat naar mijn idee 'gewoon voelen' zou moeten zijn kan beangstigend, vervelend of wat dan ook zijn.

Maar ik denk dat je het ook wel zo bedoelde.. toch?

Ook je minder rot voelen is je beter voelen. ;) (Alleen niet in de zin van 'niet meer ziek' (ziek is niet het juiste woord, maar ik weet geen ander woord), maar in de zin van 'wat minder erg'.)

Ik denk idd dat we ongeveer hetzelfde bedoelen.

@Charlottje,

Ja, dat kan beangstigend zijn als je je zeg maar 'gewoon' voelt, want als je je vrolijk voelt, weet je wat je voelt, maar als je je zeg maar 'gewoon' voelt. Wat voel je dan eigenlijk.. Niets? Of juist heel veel. Hoor je wat te voelen of juist weer niet??
dat kan soms best eng zijn..
Heeft ook weer met gewenning en vertrouwd te maken, omdat je gewend ben altijd wel iets te voelen eerst :)

*zucht* Ja!

Wat op zo'n 'gewoon' moment ook niet echt fijn is, dat ik soms niet eens weet WAT ik moet voelen/denken/vinden, doen zelfs soms...
Als ik me rot voel is het duidelijk allemaal: ik ben passief, voel me rot, denk negatief, ben chagerijnig en doe zo min mogelijk (geloof ik)
Als ik me juist heel goed voel en vrolijk ben (het andere uiterste dus) dan ben ik juist actiever (doe opeens zomaar iets voor iemand ;) )ik denk dan ook een stukje positiever, kan goed een mening vormen
Maar als ik me gewoon voel ben ik niet echt actief, voel me ehhh, weet ik niet, m'n hoofd loopt dan nog steeds vol met gedachtes, en mijn mening vorm ik lastig, ben dan soms te bang dat verkeerd te doen ook ofzo. Misschien omdat alles, wanneer ik me in een 'gewone' situatie bevind, nag alle kanten op kan zeg maar. Ik kan dan (theoretisch gezien) nog heel vrolijk worden, maar ook nog heel depri. snap je?

snap het maar al te goed vrees ik :p

:( :| :s

ok, dan smilie ding hoorde daar nie achter :S :S :S :( hoe komtie daar nou ?? (vast door mij die verkeerde smilie aanklikte ofzo)

mijn smilies waren ook een beetje zo van:
eigenlijk wel rot voor je dat je het snapt, denk ik

wist gewoon even niet zo goed hoe ik in woorden moest antwoorden...

maakt niet uit joh :)

Gelukkig!

Misschien heb je iets aan dit topic of is dit weer iets heel anders? :o

hmm, dat topic gaat geloof ik meer over het expres dingen doen om je rot te voelen zeg maar. Extremer is het ook.
Wat ik meer bedoel is dat je je liever rot blijft voelen dan dat je je "gewoon" voelt. o.a. omdat je weet waar je aan toe bent wanneer je je rot voelt en dat weet je niet wanneer je je gewoon voelt, maar in het andere topic wordt het dus opgezocht zeg maar. Nou ja, niet echt uit te leggen, maar is niet hetzelfde in elk geval...sorry

Is oke, dat dacht ik namelijk zelf ook al...

Het zou fijn zijn als je in een sprong vaan superrot, naar supergoed kon gaan, qua gevoel (lelijke zin:P)
Maar dat gaat niet, het is een proces, en je moet je depressie los laten, dat hoort daarbij. als je dat eenmaal inziet en accepteert, kun je voorkomen dat je er steeds weer in terugzakt.

Als het allemaal zo makkelijk was als jij het nu verwoord....
Helaas is er meer voor nodig dan het inzien en accepteren...

Ik zie ergens de link wel... Als jij je liever rot blijft voelen, dan neem je dus eigenlijk bewust de keuze om je rot te voelen. Je zegt niet van, 'hier ga ik wat aan doen' bv., dus je kiest er voor om je rot te voelen, in plaats van ''gewoon'' of zelfs goed.
Misschien is dat ook een vorm van psychische zelfbeschadiging.

Maar ja, in dit topic is het inderdaad niet zo extreem (dat je echt dingen gaat doen zodat je je rot voelt).
Dat dacht ik tenminste. Want je zegt dat je je diep kl*te wilt voelen, maar daar gedraag je je dus niet naar? Je hebt misschien meer zoiets van, als ik kon kiezen tussen 'gewoon' en diep kl*te voelen, dan zou je voor het laatste kiezen? Maar dat je er niet echt moeite voor gaat doen omdat te bereiken zeg maar.

Ja. Ik snap je helemaal.

Maar ik zie het bij mezelf niet echt als een groot probleem. Af en toe trek ik mezelf toe naar een diep dal omdat dat beter voelt. (Omdat niks je dan meer iets uitmaakt. Daardoor voel je je misschien wel depressiever maar tegelijkertijd sterker en daardoor beter.) Maar juist door dat diepe dal te hebben meegemaakt en even te hebben gehuild en gedramatiseerd voel ik me een paar dagen later weer goed.

Het is dus een soort van sinusgrafiek, wat mij betreft. Maar misschien zit dat bij jou wel heel anders.

Same here. Ik heb het gevoel mezelf beter in de hand te hebben als ik diep ongelukkig ben, en dat is op zich een aangenaam iets.
Ik betrap me er vaak op mensen in de ogen de kijken (volgens mij uit angst) Wanneer ik daarintegen overvallen wordt door paniek, angst en het gevoel heb dat iedereen vanuit hun ooghoek me aanschouwt staat mijn blik op nul. Op die momenten krijg ik een soort van gevoelloosheid en ik meen dat dit gevoel eerder verslavend werkt.

Mensen zien het wel aan mijn gezicht en dat is vaak vervelend.

Weet ik, heb het namelijk zelf ook meegemaakt, dus voor mij is het achteraf praten....en nu zie ik dat acceptatie een belangrijk deel is geweest, niet denken aan dat je je beter MOET gaan voelen, maar accepteren dat je je nu kut voelt, en dat het later heus wel goed komt, maar je moet het tijd gunnen. Hoe meer je gaat forceren, hoe moeilijker het wordt...

Ik haal mezelf altijd wel weer uit dat dal, ik ga er nooit naartoe zeg maar, ook omdat ik dat aanstellerij vind zeg maar.
Stom is dat he?
Nee, maar ook omdat ik vind dat ik dat niet zomaar kan en mag en hoor te doen zeg maar. Als ik mij rot voel zal dat te merken zijn en daar doe ik niet aan. Een ander mag nooit op een negatieve manier last hebben van mijn gemoedstoestand, dat vind ik gewoon. Tenzij het mensen zijn waarvan ik weet dat ik me zo af en toe best zou mogen laten gaan zeg maar...

Gelukkig ben ik op het moment wel in een redelijk goede bui. Tussen vrolijk en gewoon in zeg maar. Moeilijk uit te leggen...

Ik zoek het rotte niet op en als ik er in zit zou ik het liefst willen dat ik mezelf er niet uit zou moeten halen om me gewoon te voelen (tenzij ik me ook gelukkig/vrolijk zou kunnen gaan voelen), maar haal mezelf er wel uit. Een principe kwestie...