2 gedichten ('Het Mysterie' & 'De Tijd')
 

Het Mysterie

Het mysterie van die dag
Een vreemd en vaag gevoel
Zo simpel als het was
Die dag gaf mij een doel

Het mysterie van die lach
Jij liet hem aan mij zien
Zo mooi en onverwacht
Die lach verdient een tien

Het mysterie van die stem
Deed mij zo verbaasd staan
Toen jij tegen mij sprak
Die stem, daar denk ik aan

Het mysterie van mijn hoofd
Ik denk maar aan één ding
Er gaat veel langs me heen
Mijn hoofd die verder ging

Verder dan ik wilde
Veel verder dan verwacht
Zo weinig nog gezien
Maar al zo veel gedacht
Ik weet niet hoe je bent
En ken je nog maar pas
Maar de indruk die ik kreeg
Komt o zo goed van pas
En ik ga verder vragen
Wil weten waarnaar ik gis
Wanneer ik dat te weten kom
Weet ik echt of ik iets mis

De Tijd

Veel dagen zijn te monotoon
Veel dagen brengen niets
Veel dagen denk ik nergens aan
Veel dagen een verlies

De uren schieten snel voorbij
De uren gaan zo vlug
De uren waarin je niets doet
De uren gaan niet terug

Minuten staar ik voor me uit
Minuten sta ik stil
Minuten in de koude nacht
Minuten voor ik ril

Secondes blijven mij niet bij
Secondes tikken snel
Maar de seconde waarop ik jou zag
Die seconde onthoud ik wél

vooral de eerste is super (y)

Ik vind vooral je gevoel voor ritme heel erg goed; om het metrum zijn ze heerlijk om te lezen. De enige zin waar ik over struikel is 'deed mij zo verbaasd staan'. Hier struikel ik over de klemtoon die wordt gelegd op 'verbaasd', namelijk op de lettergreep 'ver'.

Qua inhoud en verwoording vind ik ze wat minder; soms een beetje standaard en wat te simpel. De opsomming in je tweede gedicht vind ik ook wat minder; het loopt op zich wel, maar ik vind het gedicht hierdoor een beetje saai worden.