niet kunnen praten
 

Door n zooi dingen die gebeurd zijn een jaar geleden voel ik me nu weer klote. ik heb alles een tijd weggeduwd, er zo min mogelijk aan proberen te denken, maar door teleurstellingen en dingen gebeuren nu komt alles weer terug. Ik wil best graag praten over de dingen, maar ik was vandaag bij de dokter en ik merkte gewoon dat als ze er iets over vroeg ik niet uit mn woorden kon komen, ik merkte ook aan mn lichaam dat ik me zo niet op mn gemak voelde en er eigenlijk niet over wilde praten. Dat heb ik niet alleen bij mensen die ik niet ken, maar ook als ik met vrienden van me ga praten, dat ik dat gevoel ook weer krijg. Ik wil me heel graag beter voelen en er over praten, maar als ik zo dichtklap, dan kan ik dat niet...

Praten kun je leren...tenminste, dat denk ik. Soms helpt het om dingen op te schrijven, de ander weet dan al wat en kan eventueel verder vragen. Antwoorden op vragen is soms wat makkelijker dan wanneer je zelf alles moet vertellen. Het is iig belangrijk dat je je op je gemakt voelt, zonder dat is het ook heel lastig om te praten. Zorg daar dus iig voor en kies iemand uit die je helemaal vertrouwt of iig voor een heel groot deel.

Als je echt niet kunt praten...schrijven kan natuurlijk ook en voor sommige mensen gaat praten op msn/icq wel en er zijn ook andere manieren om je te uiten (tekenen, schilderen, muziek maken, enz.).

dus dat was de reden waarom je naar de dokter moest, ik had al zo'n voorgevoel...

je weet dat je er altijd met me over kan praten via msn of je kunt me mailen, en sjoerd heeft mijn nummer dus je kunt ook altijd bellen...
en als je gewoon even weg wild uit dat sfeertje daar, kun je ook altijd even hier stoom afblazen, al weet ik dat je dat niet gauw zult doen...

verder ben ik het met bovenstaande eens, het is ook niet niks om je hele hebben en houden bloot te leggen ineens, vooral niet als je het al zo lang hebt weggestopt...

Tja, veel nadenken of opschrijven is het enige dat ik nu even weet. Alles voor jezelf op een rijtje zetten. Vooral bij opschrijven maakt het niet uit wat je eerst schrijft - je begint gewoon waar je wilt en het hoeft voor anderen niet begrijpelijk te zijn. Als je dat dan later terugleest weet je waar het over gaat, maar kan je het waarschijnlijk veel beter onder woorden brengen.

heej,

ik begrijp je heel goed, heb precies hetzelfde.
bij mij uit zich dit ook ( onderandere ) met mijn lichaam,
je krijgt een soort slot op je mond en er komt gewoon niks
meer uit. ook krijg je een soort paniekgevoel in je buik.
maar dit zijn mijn gevoelens, heb jij dit ook?
verder voel ik het ook geestelijk met gedachtes als, wat gaan
ze met die informatie doen enz.
ik weet niet goed wat je moet doen om er vanaf te komen, bij
mij hielp opschrijven ook niet, want dit werkte gewoon hetzelfde
mijn tip is gewoon, iemand zoeken ( professioneel of niet professioneel) die je echt 100% vertrouwd, en dan proberen
om stukje bij beetje iets te vertellen,
geloof me, ik weet dat dit ook echt heel moeilijk is, :(

Hoe schrijf je dingen op? Voor iemand anders of alleen voor jezelf? En wil je echt 'ergens heen' met wat je opschrijft (misschien onbewust) of schrijf je gewoon? Als je er te veel bij nadenkt, dan kan het zijn dat dat al blokkeert. 't fijne van opschrijven kan zijn dat je er niet bij na hoeft te denken, je hoeft niet 'ergens heen' en niemand hoeft het te lezen, je kunt het na afloop zelfs wissen (als je het op de computer doet).

Ik praatte nooit, nog zelden, maar ik heb sinds twee jaar een heel lief vriendje, die ik meer dan 100% vertrouw en dat maakt een groot verschil. ;)

ik moest van mijn eerste hulpverlener altijd een schrift bijhouden met hoe ik me voelde, dit is echt totaal geen manier voor mij, gewoon omdat er dan ook een blokade aanwezig is. ook als ik het niet voor iemand "moet" doen maar alleen voor mezelf vind ik dit echt absoluut geen fijne manier, maar dat is voor iedereen verschillend. ook ik heb sinds 1,5 jaar een heel lief vriendje, maar bij hem bestaat die muur ook,

Vroeger werkt het bij mij bij sommige dingen, nu niet meer.

Bij mij stond ie bij de eerste twee vriendjes ook, maar bij deze dus veel minder. (En oa vandaar dat hij voor mij als De Ware voelt en ik met hem ga trouwen. :)) Misschien komt het ook omdat ik besef dat ik anders niet verder kom en mezelf zo nu en dan ook gewoon een enorme trap onder m'n kont geef...dat geeft soms net dat laatste 'zetje' (want ook dat is iets wat (veel) invloed heeft).

het is niet zo dat ik niet denk dat hij niet de ware is, want dat is
(ook al klinkt dit misschien een beetje stom uit de mond van een 16 jarige ) hij wel. het ligt ook totaal niet aan hem dat ik niet kan praten, dat ligt gewoon aan mezelf.
knap dat je dat lukt van dat "zetje" daar doe ik nog mijn best voor, maar tot nu toe lukt dat niet echt. :(

't klinkt niet raar uit de mond van een 16-jarige, voor mij iig niet. 't ligt niet alleen aan jou, denk ik...maar als je het echt wilt, dan kan het ook, daar ben ik van overtuigt. Zoek ook een situatie (plaats en tijd ed) waarin je je op je gemak voelt, is ook belangrijk.

Ik heb er ook jaren over gedaan, maar met de jaren is het besef gekomen dat ik iig in een relatie moet praten, zeker wil het de relatie zijn die ik hebben wil.

waarom denk je dat het niet alleen aan mij ligt? waaraan ligt het volgens jouw dan nog meer?
verder zeg je dat als je het echt wilt, je het dan kunt, maar dit is niet helemaal waar. ik probeer al jaren om iets te vertellen, dit lukt gewoon echt niet. bij mijn psychiater zitten we gewoon de helft van de tijd te zwijgen, omdat ik dan moet zeggen waar het over gaat.
we hebben gewoon een hele goede relatie, alleen in dit aspect niet, ook al weet ik dat ik dat wel echt wil.

Als er iets misloopt (op wat voor manier dan ook) tussen twee mensen, dan ligt dat altijd aan beiden, denk ik... Het is niemands schuld, het ligt aan de situatie enz. Ik denk dat als jij in een situatie zit waarin je je op je gemak voelt en met iemand die je 100% vertrouwt enz. dat je dan best kunt praten, 't zal niet makkelijk zijn, maar je kunt het wel, denk ik.

Ik vind dus dat dat wel waar is. Als je iets bewust en onbewust echt wilt en de situatie is goed, dan ben ik er van overtuigt dat het je het kan. Mensen denken alleen vaak dat ze dingen niet kunnen en ik denk dat het dan dus idd ook niet lukt. Soms zul je jezelf wel een extra trap onder je kont moeten geven om het te doen, maar dat betekend niet dat je het niet kan of wat dan ook.

Mja, dat gevoel heb ik ook. Ik moet eens hard op zoek gaan naar iemand waarmee ik wel kan praten, mensen die er ook echt van af weten over wat er is gebeurd en er iets nuttigs over te vertellen hebben.. Jammer genoeg ken ik zo iemand dus niet. En verder..dat opschrijven doe ik soms ook wel, en dan voel ik me ook wel beter, misschien dat k dat maar wat vaker ga doen.