post hier je gedichten over je angst
 

geïnspireerd door "post hier je gedichten over je woede" van Dark Psycho. En ja ik ben me ervan bewust dat dit topic maar een paar reacties krijgt :)

Ok dan, ik begin wel. Graag commentaar met wat ik kan verbeteren.. :) Titel? heb ik (nog) niet



Eerst was ik veilig in moeder’s armen,
liefde
waaraan ik me verwarmde

Maar nu niet meer, in m’n ogen een traan,
Onbegrip
alsof ze me niet verstaan

Hier loop ik verloren in ‘n kille straat.
bang
Een stem die maar niet weggaat

achter me duisternis, naast me muren
onzekerheid
die voor eeuwig kan duren

nu loop ik de straat uit met het besef
de stem
die ik in m’n hoofd aantref..

ben ik..

Scheiding.


Had ik toen
maar niet gekeken
of op z'n minst
gezwegen
had ik ze
maar geen
pijn gedaan
had ik maar niet
de aanleiding gegeven
voor dat harde woord
had ik maar
geen moord gepleegd
op m'n eigen leven

Ik ben bang

Ik wou dat ik wist wat ik wilde, maar ik weet het niet.
Ik wou dat ik wist wat ik voelde, maar ik weet het niet.

Ik draai 10.000 rondjes, sneller, langzamer en omgekeerd.
Ik voel 10.000 misselijke dingen, maar ik weet niet wat precies.
Ik duw mezelf al eeuwenlang opzij, ik ben mezelf verleerd?

Ik wou dat ik wist wat ik wilde, maar ik weet het niet.
Ik wou dat ik wist wat ik voelde, maar ik weet het niet.

Alleen

helemaal alleen
niemand om mee te praten
niemand om je hart te luchten
niemand om bij te huilen

waarom dan niet opgeven?
denk aan wat jullie zeiden
"we houden van je, we geven om je".
maar waar zijn jullie nu?

ik heb jullie nu nodig
jullie willen mij nog niet kwijt
please help me dan..

hier zat wel wat angst achter... was bang dat het verkeerd zou gaan.. heb dr nog een paar waar een soort angst gevoel achter zit.. maar ik post ff alleen deze.. :o

Ik heb 2 jaar geleden ofzo dit gedicht geschreven. Het gaat niet alleen over angst, meer over radeloosheid, maar ook over hoop.

Het Duister

Voor mij is een diepe leegte
want ik sta aan de rand
van een gapend diep en donker gat
terwijl op mijn rug de zon brandt.

Ik kan me nu nog omkeren
en lopen richting het licht.
Maar ik blijf kijken naar het duister
en doe mijn ogen dicht.

Het voelt alsof de duisternis
wil dat ik naar beneden val.
Ik moet er wel aan toegeven,
en hopen dat ik het overleven zal.

Maar ik weet dat ik uiteindelijk
weer in het licht terecht zal komen.
Ik zie echter nu alleen nog duisternis,
en kan van licht alleen maar dromen.

tja ik weet eigenlijk niet of het egt angst is....
kheb het me ingeleefd dus als het slecht is komt het daardoor :p


Je probeert me te raken met je woorden
Me te schoppen met je blik
Je probeert me treffen
In de dingen die mij het liefst zijn
Je wilt dat ik schrik
Probeert het ergste te overtreffen
Te slopen het mooist van mij
Je wilt mijn leven kapotmaken
Geef het maar op
Je hoeft het niet af te maken
Mijn leven is voorbij

nee!!! dat had ik een dag ervoor ook al zoiets gepost...verdorie!!!

De ‘vrolijke’ jongen

Een vrolijke jongen, altijd al geweest
Blij
Hij geeft alweer een feest.

En toch heb ik me in die jongen vergist
Verbitterd
Door de liefde die hij mist

Langzaam slentert hij over het strand
Eenzaam
Een mes in zijn hand

Dicht bij de zee valt hij neer op de kust
Opgelucht
De golven nemen hem mee, naar z’n eeuwige rust

kunamosity

Wat is het nut/de bedoeling van het posten van deze gedichten hier?, ik bedoel, er is een gedichtentopic bij psychologie?

Het idee is, geloof ik, ook eigenlijk dat er ook commentaar op wordt gegeven. (maar dat gebeurt dus nauwelijks tot niet)

Precies, en dat is nou net niet de bedoeling.(het niet reageren) Er moet taaltechnisch(inhoudelijk), wel gereageerd worden.

Dat was idd de bedoeling. Maar dat gebeurt niet dus go ahead, gooi er een slot op if you must

Ik zal er voortaan "opbouw Kunamosity©" bij zetten :)