{verhaal}
 

Het boekt valt met een klap dicht. Andy slaakt een zucht, terwijl ze haar ogen sluit en nog eens lekker achterover leunt. Een klein glimlachje siert haar gelaat. Een siddering gaat door haar lichaam en ze trilt even. Het verhaal dat ze zojuist heeft gelezen maalt door haar hoofd. “Drieëntwintig..” Mompelt ze zacht. De glimlach die ze zoëven nog op haar gezicht had, verdwijnt. Een starre blik komt tevoorschijn. “Drieëntwintig..”Mompelt ze nog een keer, terwijl ze met een ruk opstaat. Ze grijpt haar jas en verdwijnt door de deur, die met een klap achter haar dicht valt.

Andy opent het hek en loopt met ferme passen het kerkhof op. Haar fiets heeft ze voor het hek laten staan.In gedachte verzonken is Andy aangekomen bij een grafsteen. In haar oog blinkt een traan, die langzaam vanuit haar ooghoek op het graf valt. De bloemen die ze er afgelopen week heeft neergezet, staan er nog altijd. Zou ze de enige zijn geweest die hier is geweest? Andy gaat zitten op het graf. Opnieuw leest ze de tekst die ze al duizend maal heeft gelezen.

R. I. P.

Marcus Johannes van Oirschot

3-1-1979 ~ 5-8-2000

Echtgenoot van:
Andy van Oirschot- Ter Velden

~Geboren als een jongen, gestorven als een held~

Andy huilt nu hardverscheurend. 23 zou hij nu zijn. Haar man… 2 jaar waren ze getrouwd. Het was vroeg, vonden velen. Te vroeg, vonden zowel zijn als haar ouders. Zeker omdat het een onmogelijk huwelijk was. Zijn ouders vonden haar te netjes. Ze was geen partij voor een boerenjongen zoals hij. Zij was opgegroeid in een villawijk. Hij groeide op tussen de koeien en de varkens. Haar ouders vonden hem te min. “Ze moest zich niet inlaten met zulk volk”. Hadden haar ouders gezegd. Maar zij en Marc hadden geweten dat hun liefde puur was. Ongeacht afkomst of opvoeding. Als ze bij hem was, voelde ze hoe haar hart zich samensmolt met het zijne. Ze had geweten dat ze zonder hem niet kon of wou leven. Haar ouders hadden gedreigd haar te verstoten, als ze zich met hem zou inlaten. Zijn ouders hadden gezegd dat zij niet welkom was. Maar Marc en zij kozen voor elkaar. Ze trouwden, zelfs toen hun beiden ouders niet op de bruiloft aanwezig waren. Van Andy’s kant, was alleen Carola er. Haar 2 jaar jongere zus. De bruiloft was prachtig geweest.Een parel in haar leven. En toen…Toen kwam die vreselijke dag…


[Moet ik hier mee doorgaan? Is het boeiend genoeg om te lezen, spannend..Goed? Tips en kritiek gewenst!:)]

jaaa doorgaan wrom issie dood :(:(
*wil meer lezen* :)

Zitten er nog foutjuhz in ofzow? Dingen die jij anders zou doen ofzow?

't is boeiend (= doorgaan!!!)

Ik vind de naam Andy niet zo mooi... maar ja, dat is maar één ding en het is jouw verhaal!

Ik wil ook meer:)
Kzit net lekker te lezen, is het afgelopen:S

denkk ook....

ik snap alleen niet waarom ze 23 dacht toen het boek dichtsloeg..

Hm jah, het spreekt mij niet zo aan, maar ik kan niet precies aanwijzen waarom niet. Er zijn niet echt fouten of zo, dus het zal de stijl wel zijn die mij niet zo aanspreekt... weenie.