wat scheelt er met mij?
 

de laatste maande ben ik enorm stil geworden,
ik heb nooit meer iets zinnigs te vertelle ( mijn leven is ook saai geworden) ,
vroeger wist ik wel eens grappige opmerkinge te maken, maar dat lukt ook niet meer,
maar het ergste van al , ik kan mensen niet meer troosten ( mijn beste vriendin die een vrij heftig leven heeft is juist kwaad geworden om het feit dat ik 'geen moeite meer doe'
en ik voel me er zo verschrikkelijk rot bij
als ik zo voort doe heb ik over 2 maand geen vrienden meer ...
WAT SCHEELT ER MET MIJ!!!!!!!!!!

niets, dipje, even de komende alleen om jezelf denken :) dan komt het wel weer goed :)

Misschien ben je door een bepaalde gebeurtenis of gewoon volwassener geworden. Maar er is iig niks mis met jou, iedereen is anders, en iedereen heeft zo zijn periodes waar het minder lekker of juist beter gaat.
En dat je over 2 maanden geen vrienden meer zal hebben als het zo door zal gaan, geloof ik niet. Of je situatie is een stuk erger dan je hier verteld of het zijn geen 'echte' vrienden want die blijven ook in moeilijkere tijden.

In je profiel lees ik dat je te veel met jezelf praat. Die praatjes gaan op een gegeven moment vervelen. ;)

Maar even serieus, heb je nog wel zin in nieuwe dingen, onderneem je nog wel eens iets, of probeer je dingen te vermijden?

Mja, heb ik ook.. :(

Af en toe gaat het dan eens wat beter, maar meestal herval ik.

Het is (naar ik me herinner), een goed jaar geleden begonnen.
Toen heb ik ook een goede week thuis gezeten en veel gejankt.
Nu gaat het weer even minder, maar het is nu eerder in periodes, zeg maar. Mijn moeder wijt het aan mijn hormonenschommeling, ik weet niet wat ik er moet van denken.

Het is niet zo dat ik erge problemen heb of zo, helemaal niet.

Mijn enige probleem is IK, MEZELF!!! :(

Hoe ik het moet oplossen, weet ik niet.

Momenteel neem ik Sint-Janskruid in de hoop dat het me wat positief beïnvloed. Maar wat ik vooral merk is dat ik niet mag toegeven aan het lome gevoel van niets waard te zijn.
Ik verplicht mezelf om nog uit te gaan, hoewel het vaak met tegenzin is dat ik vertrek, heb ik dan toch wel eens een goede avond.

Denk eens na wat de reden of de aanleiding zou kunnen zijn.
Komt het uit jezelf? Heb je problemen in je omgeving? Kan je met iemand erover praten? Slaap je geregeld? Is je eetpatroon wel normaal? Kan je wel je studierichting aan? Of interesseert die je gewoon niet? Komt alle hulp altijd van jou uit, maar krijg je geen hulp terug? Wil je wel hulp? Stoot je mensen af door je gesloten houding en voel je je daarom niet geaccepteerd?

Ik kan zo wel nog duizend vragen verzinnen...

De bedoeling is gewoon dat je nu eens goed kijkt wat de mogelijke oorzaken zijn.

[SIZE=1]Het is mogelijk dat ik niet/laat reageer, aangezien ik nogal veel problemen heb met mijn computer de laatste tijd, daarvoor nu reeds mijn excuses[SIZE=1]

Volwassener = depri, saai???? :confused:

Die periode is nu wel reeds enkele maanden, é... ;)

'echte vrienden'.....mja, als je niets te vertellen hebt, minder en minder contact en zo....dan kan dat wel eens vervagen..zelfs die 'echte' ahum.. :rolleyes:

*btw, niet persoonlijk, hoor ;-)*

@ Snellius : Ik wil wel uitgaan enzo, maar ik leg moeilijk contacten daarmee dat ik vooral met mijn beste vriendin meeging als ze erges heen werd gevraagd. Tegenwoordig ken ik al aardig wat mensen van haar vriendengroep en heb ik zelf ook genoeg mensen bij wie ik terechtkan, maar ik ben de laatste weken nog amper 's avonds de deur uit geweest. Het leek gewoon of er niets te doen was, en als ik dan eens wegga, dan zeg ik eigenlijk amper iets :s niet dat het mij niet interesseert, maar ik luister nu eenmaal liever dan te praten, uit schrik iets verkeerd/dom/saai te vertellen ...
Wat je vraagt van zelf dingen ondernemen, ik veronderstel dat je daarmee bedoelt, zelf eens vragen aan mensen: hey heb je zin om ... maar dat durf ik niet om de bovenstaande rede, nl dat ik geen gesprekken kan aanhouden omdat ik 1* niets te zeggen heb 2* liever luister

dus vandaar ...

ik denk dat ik een beetje mensenangst heb, in de zin van, ik ken het niet verkroppen als iem mij niet graag heeft, al is dat natuurlijk puur menselijk :s daarmee dat ik mss schrik heb van mensen?


@phensic


"Het is niet zo dat ik erge problemen heb of zo, helemaal niet.

Mijn enige probleem is IK, MEZELF!!!

Hoe ik het moet oplossen, weet ik niet. "
==> ik ervaar net hetzelfde



Om even op je vraagsjes te antwoorden:
Er is niets bepaald gebeurt , het was geen leuk jaar, dat niet, heb 11 maanden achter een jongen aan gelopen die hartsikke verliefd was op mijn beste vriendin, daarna heeft een jongen op wie ik verliefd was, mijn gevoelens misbruikt en derna nog een blauwtje gelopen :s , maar eigenlijk iets echt ergs, nee heb ik niet meegemaakt



Eetpatroon : :s nu ja, tot voor kort was ik een normale eter maar uit zelfminachting ben ik beginnen diëten om mezelf beter te voelen want ik schaamde me rot over mijn buik... het geeft me eigelnlijk zelfs een goed gevoel, te weten dat ik karakter genoeg heb om het vol te houden, dus ja daar zal het ook niet aan liggen


Hulp van vrienden: mss knelt het scjoentje daar wel : ik heb genoeg mensen die me wel wouden willen helpen , dat is het probleem niet, maar ik wil me niet aanstellen 'ongelukkig terwijl je niets ernstig hebt meegemaakt: aanstelster'(denk ik dan)
als ik zelf niet weet wat er met me scheelt, hoe zouden zij mij moeten helpen denk ik dan :s



Nou ja, het zal wel vanzelf overgaan zeker ? :)

Als je steeds minder dingen meemaakt heb je ook steeds minder te vertellen. Dat is een neerwaartse spiraal, die je denk ik moet verbreken.

Je kent het spreekwoord:
"Stille wateren hebben diepe gronden"

ff mezelf were aangesteld, maar toch verwonderd dat onbekende mensen toch zo lief reageren : bedankt :)

raar maar waar, het heeft echt goed gedaan dat mensen begrip toonden voor deze , misschien wel onbenullige ,situatie

TNX