Ik stond daar in mijn eentje, te kijken in een diepte, een diepte wat mijn ziel zou verzwelgen. Ik keek omhoog, ik zag de blauwe lucht, ik rook nog een keer de zoete geuren van het zogenaamde paradijs op. Ik wist het, het was anders dan zij zeiden. Het was anders dan dat zij beweerden, het was allemaal anders. Ze willen maar niet ophouden met liegen, ze willen maar niet ophouden met het licht te verwijderen met schaduwvlakken van verdoemenis. Ik keek weer omlaag en ik zag dat ik met mijn voeten op een richel stond. Ik vroeg me af of ik zou vallen, of dat ik zou springen. Als ik zou springen, zou het eervoller zijn dan wanneer ik viel, want dan zou het gewoon een ongeluk zijn. Ik keek in de schijnenende zon en een traan biggelde over mijn wang. Ik wist niet meer wie ik was, ik was vergeten wie ik was. Ik deed mijn ogen dicht, en sprong vooruit. Ik viel, en ik viel. Ik deed mijn ogen open, omdat de val zo lang leek. Ik keek naar de grond, en ik zag alleen de diepte dichterbij komen. Ik wist niet of ik ooit zou landen, of dat ik misschien weer ooit aan de andere kant eruit zou vallen. Opeens kreeg ik het gevoel dat ik er spijt van zou krijgen; ik heb mijn leven, mijn vrienden, mijn school, allemaal elementen die mij nodig hebben. IK ben degene die de toekomst zou veranderen, want zonder MIJ hadden mijn vrienden vast anders geleefd, zonder MIJ waren mijn ouders vast veel gelukkiger geweest, zonder MIJ zouden leraren geen problemen hebben.. ik ben gewoon een belangrijk element, ik moet alles tot verdoemenis brengen.. ik moet en ik ZAL. Dat was het moment, waarop mijn vleugels gingen spreiden. Ik wist niet eens dat ik ze had. Ze voelden nat aan, alsof ik een rups in een cocon was en dat ik net was uitgebloeid tot een prachtige vlinder. Ik vloog zo snel ik kon naar de hemelblauwe lucht terwijl mijn vleugels door het ijle lucht heen zongen. Ik keek omhoog en zag de vreugde steeds dichterbij komen. Het leek een oneindig durende vlucht voordat ik weer boven was. Ik was er en meteen werd alles grauw. Ik was er nu wel, maar ik wist niet zeker hoe lang ik hier nog zou blijven. Er zal eerst een opvolger moeten komen, die iedereen even goed de hel in kan helpen als dat ik dat kan.
Dat was mijn verhaal. Mijn verhaal over mijn zielige leven. En weet je, volgens mij treuren wij te vaak, en gedichten hoeven niet altijd triest te zijn.
groetjes,
Aproxima (Hobbez is een nickanme van een maatje van mij, maar mijn echte nick is dus Aproxima).
|
