Scholieren.com forum - waas van tranen (verhaal)

Hij kijkt me aan door een waas van tranen.
De geluidjes die ontsnappen door zijn snikken heen, breken mijn hart. Net zoals ik net de zijne net heb gebroken. hij probeerdt wat te zeggen, maar ik wil het niet meer horen. Ik hou van hem, nee ik hield van hem. Ik weet het echt niet meer!

We zaten samen langs het water. We zaten d'r zo vaak. Meestal met zijn tweeen en soms met nog meer mensen. Nu zaten we hier samen, maar het was zo anders dan anders. Jij merkte het misschien niet, maar ik merkte het wel. Het lag dan ook aan mij. Mijn gevoel was weg. Niet al mijn gevoel, maar het verliefte het zweeverige het blije gevoel, mijn gevoelens voor jou! Je kuste me en ik zoende terug. Alleen dacht ik niet meer aan jou, mijn gedachtes waren ver weg. Ik luisterde naar jouw verhalen, naar alles wat je me vertelde. Je vroeg me hoe mijn dag was, maar ik had je niets te zeggen. Ik was uitgepraat. Ik denk dat je het niet eens merkte.
Je vroeg of ik mee ging naar jouw huis en zoals altijd bleef eten bij jou, maar ik had er genoeg van. Ik verzon een smoesje en bedacht tegelijkertijd hoe stom het was om niet de waarheid te vertellen. Maar ik dufte het echt niet! En ging met een klote gevoel naar huis.

Ik zat in de 5e klas. Mijn klas was saai, ik mocht niemand echt erg en jij zat in een andere klas. Mijn klasseleraar had bedacht dat het leuk zou zijn om een dag naar het strand te gaan. Het was lekker weer en ik had wel zin om te gaan. Ik baalde dat jij niet bij mij in de klas zat want nu moest ik met allemaal gare mensen. Het strand was erg dicht bij school en jij had beloofd als je uit was ook te komen.
Ik lag met een paar meisjes uit mijn klas bij elkaar en we hadden best veel lol. We praatten over van alles en nog wat. Ik had wat wiet meegenomen en een ander meisje had bier gehaald. Zo zaten we een beetje duf te zijn in het zand tot er iemand bij ons kwam zitten. We raakten in gesprek en ik vond hem super aantrekkelijk. Hij en ik besloten te gaan zwemmen de rest bleef achter. Ik hield helemaal niet van zwemmen, maar voor hem deed ik het maar al te graag. Het water was koud, maar hij leek er geen last van te hebben. Toen zijn we met elkaar gegaan. Hij begon met zoenen geloof ik, maar dat doet er niet toe. Het was fout van mij, omdat jij mij vertrouwde en omdat vreemdgaan tegen mijn principes is. Maar ik voelde me echt tot hem aangetrokken. En hij vond mij blijkbaar ook erg interessant. Hij vroeg me of ik weg kon van het strand.. Het was al half vier en ik vond van wel. Ik melde me af bij de leraar en we liepen hand in hand het strand af. We gingen ergens patat eten want van het zwemmen hadden we honger gekregen.

Die avond belde jij me op, het was half 7. Ik had net afscheid van hem genomen en ik zou hem de volgende dag weer zien. Toen de telefoon ging schrok ik. Ik was je vergeten!!! Dat was ook precies wat je zei. Je was niet heel erg boos, maar wel een beetje geiriteerd. We praatten wat maar mijn gedachtes waren bij hem. En het zinnetje "ik hou van je" wat ik altijd zei na een van onze telefoon gesprekken meende ik ook niet meer van harte. Maar je merkte het denk ik niet eens.

Ik voelde me kut. Ik was echt verlieft. Alleen niet meer op jou! Ik had hem vandaag weer gezien. En het was super gezellig geweest. We hadden veel gezoend en gevrijdt en ik voelde me super schuldig. Misschien was het tijd dat ik je zou dumpen. Maar jou had ik ook gezien vandaag. En ik kon je gewoon niet laten gaan. Ik hield echt van je! We deelde alles al zolang samen. Je was al 3jaar mijn vriend. Misschien was het daarom juist tijd voor iets nieuws. Ik moest even denken. Met bakken roomijs een zwijmelfilm en veel zakdoekjes...

Ik had mijn besluit genomen. Ik kon hier niet mee door gaan. Het lang genoeg geduurd. Een week precies. Ik moest iets doen! Hier liep ik dan. Door het drukke centrum. We hadden afgesproken in de snackbar. Daar zit hij. Mijn hart slaat even over, maar ik heb geen tijd voor sentimiteel gedoe. Ik vraag of hij mee naar buiten gaat. En ik leg het hem helemaal uit. Dat ik jou al heb, dat ik jou niet kwijt wil. Dat ik hem leuk vind, meer dan leuk zelfs, maar dat ik het gewoon niet kan. Dat het me spijt, dat het niet aan hem ligt. Dat ik anders ook niet weet wat te doen.

En hij kijkt me aan door een waas van tranen. De geluidjes die ontsnappen door zijn snikken heen, breken mijn hart. Net zoals ik net de zijne net heb gebroken. hij probeert wat te zeggen, maar ik wil het niet meer horen. Ik hou van hem, nee ik hield van hem. Dat dacht ik...

's Aovonds bel ik je op. Ik ben blij je stem te horen en ik merk dat ik mijn gevoelens weer terug heb. We spreken af. Over een kwartiertje zie ik je weer. Aan het einde van ons gesprek zeg ik "ik ben blij dat ik je zo weer zie! Ik hou van je!" het klinkt opgelucht. Ik ben opgelucht. Maar jij merkt het denk ik niet eens.