Weemoed
 

Als het blad zijn boom verliest;
siert de lucht al in een vlucht,
hier naar daar mijn ogen bewogen
En de vrijheid reeds verkiest
Blader ik in gedachten mee

tot morgen,
hoop ik op een zonnezee

En lacht de wereld dan, voor even
langs haar wel en wee?, moet lief zijn

Vandaag blijf ik heel klein.

Die eerste en laatste zinnen!! die zijn echt mooi! De rest van het gedichtje gaat een beetje langs me heen, maar "Als het blad zijn boom verliest" dat vind ik echt een prachtzin! en "Vandaag blijf ik heel klein." dat vind ik ook erg "emotioneel mooi" klinken

:D

Ik ben er eveneens door geraakt: zo'n gevoelig gedichtje, het is haast niet te geloven. :(

ja het spreekt erg, tis duidelijk toch vergezocht, maar het is vanaf de eerste regel meteen pakkend en het blijft spreken, zowel van het begin tot het einde...

Inderdaad; gevoelig... het stemt me letterlijk weemoedig; is het enige juiste woord dat ik voor het gevoel dat je gedicht bij me oproept kan bedenken, wel grappig :). Goede titel dus :)! Vooral de rijm vind ik erg sterk; goede binnenrijm! De slotzin is heel lief, ontroerend vooral. Echt een heel lief gedichtje... :)