Aanvullende WW-uitkering bij inkomensverlies
 

Misschien een leuke vraag voor de juristen in wording.

Dit is het geval: X functioneert niet in zijn huidige functie, hij kan het werk gewoonweg niet aan. De werkgever besluit hem te ontslaan op grond van onbekwaamheid (art. 98 ARAR) en direct opnieuw weer aan te nemen voor hetzelfde aantal uren maar wel voor een lager salaris en het werk wat hij gaat doen wordt aanzienlijk lichter. Hij lijdt dus eigenlijk alleen maar inkomensverlies maar geen urenverlies.
Als ik naar de eisen voor een WW-uitkering kijk, wordt volgens mij uitsluitend gesproken over urenverlies.
Vraag is dus kan hij op grond van uitsluitend inkomensverlies in aanmerking komen voor een WW-uitkering?
En een andere vraag is hoe staan jullie tegenover de grondslag 'ontslag op grond van onbekwaamheid of ongeschiktheid voor het door hem beklede ambt, anders dan op grond van ziels- of lichaamsgebreken'? Leg je dit uit als onvrijwillig ontslag door eigen toedoen of juist niet door eigen toedoen? Of hangt dat weer van de omstandigheden af?

Kleine nuance: X is een ambtenaar maar dat hadden jullie hoogstwaarschijnlijk al begrepen.

De eerste vraag dient ontkennend beantwoord te worden. De Werkloosheidswet compenseert alleen urenverlies, en wel in dier voege dat iemand die vijf uren achteruitgaat, of bij minder dan vijf uren achteruitgang de helft van zijn uren kwijtraakt, werkloos is.

Mijns inziens is een ontslag op grond van gewetensbezwaren, zowel in het ambtenarenrecht als in het gewone arbeidsovereenkomstenrecht, een verwijtbaar ontslag. Iemand die door werkweigering op grond van een gewetensbezwaar niet meer in zijn functie kan blijven en door de werkgever wordt opgezegd, heeft dat ontslag aan zichzelf te wijten.

En nou in het Nederlands?
Waarom moet je dit nou in zo'n taaltje uitleggen (en ja, ik weet het, het kan 'erger', maar dit is ook niet echt duidelijk)?

Aangezien Auntie M zelf ook niet vies is van juridisch taalgebruik en de reactie eigenlijk tot haar gericht is...;) maar ik wil het best even in lekentaal uitleggen.

De Werkloosheidswet compenseert mensen voor arbeidsurenverlies. Iemand die bijvoorbeeld dertig uur per week werkt en daarna nog maar twintig uur per week mag werken, is voor die tien uur werkloos. Daarvoor krijgt hij een WW-uitkering. Iemand die zes uur werkte en naar twee uur gaat, krijgt daarvoor ook een WW-uitkering, ook al is hij er geen vijf uur op achteruitgegaan - hij is namelijk wél meer dan de helft van zijn uren kwijt. Voor die verloren uren (werkloze uren) krijg je compensatie in de vorm van een WW-uitkering.

Om recht te hebben en houden op een WW-uitkering moet je aan een aantal voorwaarden blijven voldoen. Éen daarvan is het niet verwijtbaar werkloos worden of blijven. Een werknemer die door zijn baas ontslagen wordt, omdat hij bijvoorbeeld iets heeft gestolen, is verwijtbaar werkloos en krijgt geen WW-uitkering. Ook de werknemer die niet verwijtbaar werkloos is geworden maar wel verwijtbaar werkloos blijft (bijvoorbeeld doordat hij belachelijk hoge eisen stelt aan nieuw werk) verliest zijn recht op een WW-uitkering.

Daaronder vallen naar mijn mening ook ontslagen gegeven op grond van werkweigering wegens gewetensbezwaren. Het moet dan wel gaan om weigeringen die zo ernstig zijn dat ze een dringende reden voor ontslag opleveren (bijvoorbeeld de werknemer weigert élk werk te verrichten). Een incidentele weigering van een taak op grond van een gewetensbezwaar zal weinig problemen opleveren, maar het feitelijk onmogelijk maken de werknemer tewerk te stellen omdat hij zich telkens beroept op gewetensbezwaren is naar mijn mening niet aanvaardbaar.

k, dankjewel, nu snap ik het :).

Voorbeeldjes helpen inderdaad vaak. :) Ik wil veel oefenen met uitleggen. Is wel handig in verband met mijn ambitie om docent te worden. :)

Dat was dus ook mijn gedachte hierover. Er is absoluut geen sprake van urenverlies. X is gewoon een zeikstraal die vindt dat hem onrecht is aangedaan


Wow jij geeft voor mij een geheel nieuwe dimensie aan die grondslag. Ik kan namelijk de link van 'onbekwaamheid of ongeschiktheid' naar 'gewetensbezwaren' niet zou gauw maken.

Het eerste leg ik simpel gezegd uit als 'iemand die niet op de juiste plaats zit'. Men wil wel, maar kan niet. Maar is dat dan verwijtbaar of niet, want hoe komt iemand op een verkeerde plek terecht? Overigens wordt deze grondslag in de praktijk altijd als verwijtbaar beschouwd, maar ik heb daar zelf gevoelsmatig soms wat moeite mee (zoals met nog wel veel meer regelgeving :D ).
Dat gewetensbezwaren verwijtbaar zijn is duidelijk. Men doet iets niet omdat het tegen zijn of haar gemoed indruist. Hier geldt men kan wel maar wil niet.

Valt toch wel mee mijn taalgebruik? Ik ben geen jurist (bij lange lange lange na niet) en zal het ook nooit worden, maar zit wel bijna heel de dag met m'n snufferd in de regelgeving te snuffelen. Ik vind het overigens wel altijd leuk om de juridische taal te ontcijferen en analyseren, is soms net een puzzeltje. Met veel plezier lees ik dan ook uitspraken op bijv. bezwaarschriften. Prachtige volzinnen komen daar in voor.

Het arbeidsrecht kent geen soort van overmacht, die dan zou bestaan in het niet door eigen schuld op de verkeerde plek zitten. Iemand kan een arbeidsovereenkomst aangaan en die ook weer opzeggen voordat het dienstverband is aangevangen, dat is geen probleem. Over het algemeen weten mensen wat hun functie zal inhouden. Als je pacifist bent ga je niet het leger in, als je éen of andere drugsgebruikende losbol bent ga je niet in een verantwoordelijke functie zitten.

In beginsel is de werknemer niet gehouden om instructies op te volgen die de werkgever hem geeft, wanneer klemmende gewetensbezwaren hem daartoe nopen. Dat hoeft op zich geen reden te zijn voor ontslag. Maar iemand die zijn functie feitelijk niet meer kan vervullen, zal wel eruit gewipt moeten worden. Dat zal dan in de regel gebeuren door een ontslag op staande voet, oftewel een onverwijlde opzegging wegens een dringende reden. Ook kan de werkgever ontbinding van de arbeidsovereenkomst verzoeken aan de kantonrechter.

In ieder geval is het natuurlijk niet zo dat iemand die gewetensbezwaren heeft, zijn leven lang op dezelfde plek kan blijven zitten en doorbetaald worden terwijl hij geen werk verricht. Misschien is er dan niet eens zozeer sprake van verwijtbaar gedrag, maar er is wel sprake van een omstandigheid die zo klemmend is dat de arbeidsovereenkomst behoort te eindigen. Een werkgever hoeft niet iemand in dienst te houden die niet kan werken (natuurlijk uitgezonderd de gevallen van ziekte, zwangerschap enz.)

Tot begin jaren tachtig waren arresten en beschikkingen van de Hoge Raad altijd in de vorm van éen volzin gegoten. Ik kan je verzekeren, dat is NIET leuk om te lezen :D