| *Shorty* |
22-06-2001 18:04 |
Just a sprookje!!
Er was eens een heel lief klein, maar toch ook groot, meisje. Haar naam was sneeuwwitje. Haar schoonheid was enorm en dat weerspiegelde haar naam. Op een dag huppelde sneeuwwitje door het bos. Ze was alleen en tijdens het huppelen dacht ze aan haar zelf. Plots haperde haar lichaam, haar benen werden zwaar. Wat ze ook probeerde, het huppelen lukte haar niet meer. Het huppelen werd vervangen door een slenterende loop, waar niets meer van af straalde dan de droevigheid zelve. Sneeuwwitje sloot haar ogen, het bos werd donker en stil. Een sluipende nevel belemmerde haar zicht, sneeuwwitje werd onzichtbaar, ze wist niet wat te doen. Ze struikelde over haar zelf en viel daar neer op de natte bruine bladeren. Wat ze ook probeerde, ze kreeg haar ogen niet meer open. Het deed haar wegzakken in een diepe slaap…
Plots schrok ze wakker, ze voelde op haar lippen, lippen zoals de hare, mooi, zacht en teder. Ze opende haar ogen, het bos lichte op. Fluitende vogels verdrongen de stilte, de nevel sloeg op de vlucht voor de zonnestralen die langs de groene bladeren van de bomen streken. Toen zag ze hem. In een prachtig gewaad keek hij met z'n stralende blauwe ogen sneeuwwitje aan en stak zijn hand naar haar uit. Eventjes aarzelde sneeuwwitje en streelde met haar vingers langs de zijne. Ze voelde zijn zijn zachte hand en werd gevangen door zijn lieve zachte stem toen hij zei: "ga met me mee!" Ze pakte zijn hand, en liet zich door hem meevoeren...
wat vinden jullie ervan??
|
