dankbaar voor het leven
 

Gisteren zag ik een tvprogramma. Het ging over mensen die een harttransplantatie hebben ondergaan. Ze hebben veel geluk gehad dat ze op tijd een donorhart konden krijgen. Toch leef je gemiddeld nog maar 12 jaar na een transplantatie. Sommige mensen sterven dus al terwijl ze nog zoveel willen doen en eigenlijk gewoon door willen gaan met hun leven.

Dit is natuurlijk niet alleen bij mensen met een hartafwijking maar bij iedereen met ernstige gezondheidsproblemen.

Ik liep laatst langs het gasthuis hier in de buurt en zag een oud vrouwtje zitten die me sip aankeek. Zij had misschien nog maar een paar weken, terwijl ze misschien ook nog niet eens wilde gaan...

Zulke dingen zetten me aan het denken. En ik denk dan dat je heel blij moet zijn dat je een leven gekregen hebt en dat je er van kunt genieten doordat je (min of meer) gezond bent. Natuurlijk kunnen er problemen zijn en ik ben zelf ook depressief geweest en wilde eigenlijk dood, dus het is niet zo dat ik niet weet wat ik zeg. Maar als ik zoiets op TV zie of iemand zie die bijna moet gaan, of bijvoorbeeld aan oorlogen denk, dan ben ik zo dankbaar dat ik er nog mag zijn en dat ik nog kan genieten en dat het voor mij nog niet afgelopen hoeft te zijn.

Ik hoop dat meer mensen dit wel eens beseffen, als ze bijvoorbeeld in een dip zitten. Ik vind het zo schrijnend als mensen eigenlijk dood willen (nogmaals: ik ken dit gevoel wel) terwijl ze gezond zijn, terwijl iemand anders MOET gaan maar eigenlijk nog door wil.

Wie wil hier iets over zeggen? Ben ik de enige die op deze manier naar het leven kijkt?

heej,

ik vind opzich dat je gelijk hebt. zelf heb ik ook veel last gehad ( en nog steeds ) van zelfmoordneigingen, terwijl ik ( net zoals jij ) gewoon "gezond" ben.
mijn oom is op zijn 37 overleden aan kanker, hij had geen keus.
maar ik wel, dus ik moet eigenlijk blijven leven omdat ik wel een keus heb? bedoel je dit zo, of anders??

Niets moet van mij...ik vind dat iemand dat zelf mag beslissen maar wat ik me soms afvraag is of mensen nog wel beseffen dat leven niet altijd vanzelfsprekend is als er even iets tegenzit.

het enige wat me aan het denken zet, en dat is heel gek, zijn bepaalde personen rond de 50 jaar (verder geen uitleg)...


uhm dat een vrouwtje van 80 je sip aankijkt, komt omdat hun vel hangt en dus lijkt het 'altijd' alsof ze sip kijken. Ze hoeven zich helemaal niet sip te voelen.

en je gaat toch dood, netzo als het lieve opaatje aan de overkant.

Dat herken ik wel.

Ik werk sinds kort in een ziekenhuis en laatst ging ik daar een kamer poetsen.. En daar lag een vrouw van nog geen 50. En ze begon te vertellen, dat ze leukemie had en bijna doodging. Ze mocht thuis sterven, want de dokters hadden haar toch geen hoop meer gegeven. Dinsdag mocht ze naar huis, want dan kon ze bij haar zoon haar laatste dagen slijten.

Laatste dagen.. dat is iets voor mensen van 80, 90. Niet voor mensen van in de 40 die weten dat ze bijna doodgaan.

Dat doet me weer meer beseffen hoe oneerlijk leven is, en hoe je toch altijd zo hard mogelijk moet vechten om gelukkig te zijn en om de tijd dat je hier bent nuttig te gebruiken... No way dat ik zelfmoord pleeg, hoewel ik vaak genoeg anders heb gedacht.

Je bent niet de enige (je kunt ook onmogelijk de enige zijn met zoveel mensen als er zijn, denk ik). Ik denk alleen wel...leven is niet alleen afhankelijk van lichamelijk gezond zijn, maar ook van psychisch gezond zijn.

tja...
ik weet het niet zo goed, met dit soort dingen..
tuurlijk zou ik blij moeten zijn met het feit dat ik gezond ben enz..
maar ja, ik kan natuurlijk niet gelukkig zijn, omdat ik weet dat het niet eerlijk is dat ik dood wil en gezond ben en iemand die niet dood wil, erg ziek is, oid en wel dood gaat.. :(
dit is zo moeilijk, heb hier vaak overnagedacht, en me ook heel schuldig gevoeld, zeker toen er iemand op sterven lag met kanker, en k eigenlijk dood wou, en hij juist zoveel wilde doen...
diegene waarvan het een familielid was, heeft me toen heel duidelijk gemaakt dat ik me niet schuldig moest voelen, het was niet te vergelijk vond zij altijd,..
wel vond ik het onwijs moeilijk..

pfff.. echt iets waar ik nog wel vaker over na zal denken.

ik ben het met leonoor eens dat leven ( of het willen leven ) ook sterk afhangt van psychische gezondheid.
verder denk ik dat als je bijvoorbeeld 40 bent en je krijgt kanker enz. maar je hebt wel een erg gelukkig leven gehad, dat het dan niet minder erg is, maar dat je dan dood gaat van, mijn leven heeft toch nog enkele zin gehad. als je zelfmoor pleegt mag je aannemen dat diegene zo ongelukkig is geweest, dat hij zij leven niet meer de moeite waard vond.
dus dan ben je misscien wel gezond, maar dat heeft op dat vlak dan nog geen enkele zin.

sorry voor dit een beetje vage verhaal :rolleyes:

Xia: doodgaan is iets voor de levenden. Als je wordt geboren, ga je dood. Of dat nou snel of langzaam is, het is 'tijd' wanneer het nu eenmaal zo is. Je kunt niet te jong zijn om dood te gaan. Het is lullig en lastig, omdat je nog zoveel had willen doen misschien, maar toch was het blijkbaar je tijd om te sterven.


Klinkt misschien hard, maar dan had men maar niet geboren moeten worden.

Hmm, heel soms denk ik wel eens zo, maar niet vaak om eerlijk te zijn. Verder ben ik het eens met wat Leonoor zei.

Het lijkt me wel een vreselijk gevoel om te weten dat je dood gaat.... :(
Al hoort dood gaan bij het leven...

Ik ben het eigenlijk ookwel met Leonoor eens.

Wat bedoel je met dat laatste?

Wat snap je er niet aan?

Ik heb je geloof ik nog niet verteld over mijn vader he? Die is nu al een paar jaar met pensioen, en doet nu vrijwilligerswerk bij een rusthuis. Een soortvan laatste eindstation. Mensen komen daar om hun laatste dagen te spenderen, en ze kunnen niet meer thuis of in een ziekenhuis verblijven omdat ze verzorging nodig hebben. Iedereen die daar binnenkomt sterft binnen 3 maanden. Dus mijn vader ontmoet ook veel mensen, de meeste aan kanker lijdend, die weten dat ze binnenkort sterven. De verhalen die die soms vertelt zijn echt .. vreemd .. om te horen. De ene keer een man in de 30 die niets anders doet dan om zijn exvrouw huilen, de andere keer een vrouw die vlakvoordat ze dood gaat, geestverschijningen ziet.

Ze bedoelt dat je lichaam misschien wel gezond kan zijn, maar als je manisch depressief bent, je dan nog eigenlijk geen gelukkig leven lijd. Dat zowel je lichaam een beetje mee moet werken, als dat je geest in een redelijke staat is, wil je blij zijn met je leven.

..

blub; zelf zie ik het leven ook wel als een kado en ben er dankbaar voor. Ik ben immers ontstaan uit het niets, en ben daar blij mee. Ik heb ook nooit serieus aan zelfmoord gedacht, simpelweg omdat me gewoon het ergste lijkt, om weer niets te worden. Ik ben ook blij en dankbaar met hoe mijn leven gelopen is en met de mensen die me erin geholpen hebben.

(psychisch) bijvoorbeeld een depressie is óók een ziekte..
Wanneer je je been gebroken hebt weet je hoelang het duurt voordat je weer beter bent en zien andere mensen ook wat je hebt.
Een depressie is daarentegen veel vager/ abstracter voor veel mensen... Wanneer je zelf aan een depressie lijdt, zie je soms behalve dood geen andere uitweg...

looking in her eyes...

Daar heb je helemaal gelijk in. Ik kan me heel goed voorstellen dat als je leven een puinhoop is, je ook niet verder wilt. Het is dan ook niet verplicht. Maar ik hoop gewoon dat mensen beseffen dat het niet vanzelfsprekend is. Maar mensen die echt in de shit zitten, weten zelf ook heel goed dat een gezond en gelukkig leven niet voor iedereen is...Ik doel dan ook meer op mensen die het even niet meer zien zitten of enkele tegenslagen ondervinden. In plaats van te roepen of te denken dat je dood wil, kun je de moeilijkheden ook accepteren en een plaats geven. En dus dankbaar zijn voor je bestaan. Nee, het leven is lang niet altijd mooi. Maar ook niet vanzelfsprekend.

Erover nadenken is altijd goed. Maar je schuldig voelen niet. Dat is dan ook niet mijn bedoeling als ik zeg dat je dankbaar moet zijn voor je leven. Het kan wel een soort positieve gedachte opleveren als je in een dip zit. Zo van: ik mag er nog zijn, ik kan leuke dingen doen, mijn gezondheid houdt me niet tegen.

Daar heb je gelijk in, maar dat was totaal niet het doel van mijn topic. Het is vrij normaal dat je op den duur dood gaat en sommigen hebben er vrede mee en sommigen niet. Maar het gaat nu om een besef van leven...

Bedankt voor de uitleg, zoiets dacht ik al...
Ik denk dat mensen die echt psychisch zijn, helemaal niet meer dankbaar zijn dat ze leven...(hoeft niet altijd zo te zijn natuurlijk).

dat is volgens mij "denken dat je mensen kennis hebt, maar eigenlijk puur berust op vooroordelen der uiterlijk". Oftewel, ze hoeft zich helemaal neit sip te voelen, ook al lijkt het zo.

Citaat:

Daar heb je gelijk in, maar dat was totaal niet het doel van mijn topic. Het is vrij normaal dat je op den duur dood gaat en sommigen hebben er vrede mee en sommigen niet. Maar het gaat nu om een besef van leven...

sorry, wilde ff op Xia reageren, maar was inderdaad offtopic :)

Als ik naar al die oorlogen op televisie kijk, vraag ik me altijd af waarom ik niet daar geboren was. Live fast, die fast.

Heb ik geen last van. Waar zou ik dankbaar voor moeten zijn?
Je kan voor alles wel dankbaar zijn, je kan voor de dood ook erg dankbaar zijn.

Bij zoiets denk ik eerder hoe, overduidelijk klote deze wereld is.
En wat het inhoud om ergens "dankbaar" voor te zijn.

ik krijg ook een schuldgevoel.
maar meer zo van 'waarom kan zo'n kindje niet hier leven, een gelukkig leven leiden, waar hij/zij naar verlangt, dan ga ik daar wel heen'.
dan zouden we beide ons zin hebben
en toen een jongen uit mijn klas vorig jaar ernstig ziek was, hij had kanker, dacht ik, waarom hij....?! kon ik die ziekte maar overnemen.
natuurlijk weet ik dat ik dat niet mag zeggen, ik heb het nog nooit gehad, en weet niet hoe verschrikkelijk het voelt. ik kan alleen de pijn van mensen maar zien, die daaraan leiden.
maar ik bedoel, die mensen willen vaak nog zo veel, en ik niet... maar ik ben over het algemeen gezond, en zij niet. WAAROM KAN DAT NIET ANDERSOM.

xxx

het bovenstaande gevoel hebk ook...
mijn zus heeft kanker gehad, ze is er van genezen, maar het was kantje boord...
mijn opa is opt moment ernstig ziek en het is een medisch wonder dat die man nog leeft, jaren lang hebben ze gezegd: ik denk niet dat hij de zomer nog haalt, met kerst zat hij gewoon aan tafel mee te chinezen:)...
nu heeft hij zijn tijd gehad, en hij wil niet gaan, hij is bang...
ik voel me ook niet schuldig dat ik liever zelf zou gaan, dat is mijn keus, en ik ben hier ook gewoon niet gelukkig, mijn moeder heeft me dat erg duidelijk uitgelegd toen mijn tante zelfmoord had gepleegd, dat sommige mensen 'hier' gewoon niet gelukkig zijn...
toch houd ik mezelf hier nog even vast, ook al ben ik hier niet gelukkig, er zijn wel gelukkige of leuke momenten om het maar cru te zeggen...

jah, ik hebb dus precies hetzelfde :o
ik heb ook als ik hoor dat iemand is overleden, ik gelijk denk" was ik dat maar"

Als ik al die oorlogen op TV zie, ben ik juist heel erg blij dat ik daar niet woon. Maar of je dat zou kunnen omschrijven als dankbaarheid? Ik denk het niet. Het leven hangt aan elkaar van toevalligheden, en éen van die toevalligheden is dat ik geboren ben in een welgesteld gezin, zonder erfelijke afwijkingen, zonder nare complicaties bij de geboorte en met een fatsoenlijk perspectief op een fatsoenlijke toekomst. Ik heb daar best wel geluk mee gehad.

Maarja, het leven is hard, en sommige mensen hebben zonder reden een kloteleven. Lady Luck is a strange beast :D

en toch ben je dan een nare man geworden :p