het gedicht dat niet wou komen
 

Wachtend op een bankje
waarop ik ooit mijn kleine
wensen ten rustte legden
kijk ik voor mij uit.

Ik zie een wit blad
een heel leeg papier
zo onbeschreven vol
van nooit gesproken
mooie woorden.

Ik denk aan tijden
de verre momenten
dat mijn gevulde pen
het o zo lege blad
beschrijven zou.

maar niks dan
losse letters
maken mijn
gedachten vol.




------------------------------------------------

Oooh.
Ik vind dit heel mooi:

zo onbeschreven vol
van nooit gesproken
mooie woorden.


Dit loopt een beetje raar:

waarop ik ooit mijn kleine
wensen te rustte legden

Is het niet ten rustte ofzo? Het leest een beetje gek.

ach, gooien we op mn dyslexie, verander het meteen.

Ik vind het een prachtig gedicht, vooral door de toon waarop het geschreven is. Rustig, ontroerend; fijn om te lezen! Het gebruik van enjambement vind ik erg goed, het leest erg prettig. Mooi dat je in de eerste strofe de eerste drie regels met de letter 'w' begint. Verder zijn alle strofen gewoon prachtig, qua taalgebruik, qua opbouw... Vooral de tegenstelling in de laatste strofe vind ik mooi. Echt een heel goed gedicht!