Hoe behoud je je zelfvertrouwen wanneer het moeilijk wordt?
 

Goed, ik heb vandaag een sollicitatiegesprek gehad. Al na vijf minuten zei hij: "Eigenlijk hebben we iemand met ervaring nodig". Niet leuk, zeker omdat ik goede hoop had om aangenomen te worden. Maar daar kon ik wel overheen komen. Daarna ben ik overal winkels en café's binnen gelopen om te vragen of er nog werknemers nodig waren. Ik heb er meer dan twintig gehad, maar ik had nergens succes.

Naarmate ik vaker te horen kreeg dat er niemand nodig was daalde mijn humeur, maar ook mijn zelfvertrouwen. Op een zeker moment dacht ik: is er soms iets mis met mij? Al die mensen die mij vertellen dat er niemand nodig is (of iemand met ervaring of iemand die hele dagen kan werken) hebben zelf toch ook werk! En vrijwel iedereen die ik ken heeft wel een baantje. Waarom kan ik dan niet aan werk komen? Ligt het aan mij?

Ik denk niet serieus dat het aan mij ligt. Ik was verdrietig en dan schieten dat soort dingen door je hoofd.

Maar hoe houd je je zelfvertrouwen in stand als dat blijft gebeuren? Ik heb het idee dat ik het op een zeker moment niet meer aan zal kunnen om afgewezen te worden; een mens kan maar zo veel hebben.
En ik merk dat veel meer mensen problemen hebben met hun zelfvertrouwen. Denken dat iets aan jou ligt terwijl je er niets mee te maken hebt, dat soort dingen.

Ik vraag me af wat er aan te doen is, zeker als je even in een dipje zit. Iemand ideeën? Tips? Ervaringen?

Nou bij mij valt er niets te behouden.. :D

Tot zover mijn zwaar useless post. ;)

ik weet hoe je je voelt.
vorig jaar (toen ik nog 15 was) was ik maandenlang op zoek naar een weekend baantje, maar niemand wou mij aannemen, omdat ik geen enkele ervaring had met werken en ik was volgens hun te jong om te werken.
op een gegeven moment had ik het maar opgegeven.

toen kwam de stage.
ik liep stage bij een bloemenhandel en had er veel plezier in.
na een week vroeg de baas al of ik daar voor de zaterdagen wou komen werken, via de telefoon.
nu werk ik daar een jaar, nog steeds met veel plezier.

eigelijk is dit behoordelijk nutteloos voor jou, want jij schiet er helemaal niks op, maar dit is mijn ervaring met baantjes zoeken.

Toen ik op mijn vorige baantje ontslagen was... Ben ik ook radeloos elke winkel binnengestapt die ik kon vinden... Maar dat helpt niet... Je moet het rustig aan doen... Dan vind je wel wat... Is bij mij ook gelukt... ;)

Gewoon denken aan de dingen waar je goed in bent of leuk vindt. Denk bijvoorbeeld aan de goede cijfers die je haalt, de complimentjes die je gehad hebt enz enz.

Als je de winkels gewoon afloopt dan heb je veel kans dat ze niemand nodig hebben. Ik zou zeggen probeer gericht bij bedrijven/winkels die iemand nodig hebben of juist bij winkels waar vaak veel mensen nodig zijn, dan kun je een hoop Nee voorkomen.
Maar vat t vooral niet persoonlijk op. Iemand die geen mensen nodig heeft, zal dat gewoon zeggen,niet omdat jij t bent, maar omdat ie natuurlijk ook weer niet te veel personeel nodig heeft.

Succes met verder solliciteren

Niet persoonlijk opvatten idd, proberen te relativeren. Al is
dat laatste érg makkelijk om te posten, en érg moeilijk
om ook daadwerkelijk te doen.

Al die mensen die zelf wel werk hebben, hebben ook moeten
zoeken enz, op dit moment is werk ed over het algemeen
moeilijk te vinden denk ik.

Waarom zou iemand, die jou nauwelijks kent, (daar ga ik iig
van uit), je afwijzen? Omdat je niet de kwaliteiten hebt die
daarvoor nodig zijn? Misschien, dat kan. En dan?

Je kan nou eenmaal niet overal goed voor zijn, maar
dat betekent niet dat de wereld is vergaan en je gelijk
van alle baantjes uitgesloten bent oid.

Focus je niet al teveel op een baantje, trek dingen je zo min
mogelijk persoonlijk aan. Als er geen mensen nodig zijn,
dan zijn er geen mensen nodig, probeer er niet teveel achter
te zoeken...

Veel heb je niet aan m'n post denk ik, iig niet op dit moment. Het relativeren van dingen en niet alles persoonlijk aantrekken is toch iets wat je moet leren & laten groeien... Denk dat de meeste mensen die zwak in hun schoenen staan dat niet zodanig ontwikkeld hebben zodat ze er ook iets mee kunnen. (en dat is ook niet erg)

Complimenten onthouden.

Als ik mezelf lelijk voel denk ik altijd aan mn vakantievriend die zei: Weet je wel hoe mooi je bent?

klinkt misschien oppervlakkig, maar werkt wel

Kruimeltje!!!!!

In een tijd dat het economisch niet zo super gaat willen de meeste bedrijven niet zomaar iemand aannemen, en dat heeft met jou helemaal niets te maken, maar dat is meer een economisch iets als een persoonlijk iets.
Zelf ben ik vaak afgewezen naar aanleiding van audities voor orkesten, en in het begin voel je je daar echt kl*te om, maar als dat wat weggeebt is ging ik weer keihard aan het werk om beter te worden. En aldus van mijn fouten te leren.

Als jij echt hard aan het werk wil, is mijn tip om naar een uitzendbureau te gaan, die kunnen beter en gerichter voor jou op zoek gaan naar passend werk.

Tsk, die willen alleen mensen helpen die hele dagen willen werken, dat kan ik niet want ik studeer. En dat vestigt zich dan op een universiteit.

Nouja, de vraag was niet echt of het niet aan mij lag, ik weet wel dat dat niet zo is. Ik vroeg me eigenlijk af hoe je dat van het cognitieve ook het gevoelsleven in kon brengen.

Is niet waar, ten minste als het een goed, en voor studenten gespecialiseerd uitzend buro is.....

Offtopic: Zoals welke?

kruimel,
ik weet niet veel nuttigs (again ja, en begin niet weer van'; 'over zelfvertrouwen gesproken' zoals iemand al zei).
maar iig, als men je afwijst, kan dat nooit om jou persoonlijk gaan. je hebt immers nooit de kans gehad je te bewijzen.

liefs, mij

in den haag heb je hsws en de werkstudent