de zin??
 

dit toppic zal vast al heel vaak geweest zijn maar ik open hem toch maar.

ik ben altijd van mening geweest dat gelukkig zijn het doel is van ons (mijn) leven.
maar je hoort wel eens mensen zeggen: de zin van het leven is voortplanting, dan denk ik: het kan toch niet zo zijn dat wij hetzelfde doel hebben als een stel konijnen? waarom zijn wij dan zo intelligent? dat is niet om te neuken.. dat gaat ook wel zonder intelligentie (mischien nog wel beter).
maar aan de andere kant, als dat niet zo is, waarom besteden mensen dan 3 kwart van hun leven aan de voortplanting en daarna aan de opvoeding van de kinderen zodat zij normaal kunnen functioneren in deze maatschappij en dan zich uit eindelijk ook weer kunnen voortplanten.
nu vraag ik me dus af, planten mensen zich voort omdat zij daar gelukkig van worden. dan zou dus gelukkig worden het uiteindelijke doel zijn.
of worden wij gelukkig d.m.v. voortplanten om te zorgen dat wij ons dan gaan voortplanten. dan zou ons doel het voortplanten zijn. ik weet het niet meer :S. wat is jullie mening?

Ik mag hopen dat voortplanting niet de zin is van het leven, aangezien mijn leven dan totaal geen zin gaat hebben :o

De zin is de reis. Alles wat je in dit leven doet draagt bij aan de zin van je leven.

mischien is het wel om je niet voort te planten. je vult je leven dan niet met onzin als kinderen en heb je de ruimte om bewust te worden van wat je doel wel is.

P.S. ik weet niet of je geen kinderen kunt krijgen door eventuele lichamelijke gebreken, als dat zo is dan moet je proberen de eerste zin niet als een belediging op te vatten want zo is het niet bedoeld.

ik wíl geen kinderen, voorzover ik weet kan ik ze wel krijgen...

ik denk niet dat je voortplanting 'onzin' zou kunnen noemen, we zitten nog steeds met geslachtsorganen 'opgescheept'.

Misschien moet je 'de zin' of 'het doel' sowieso niet zoeken in het wel of niet voortplanten.

Als je ziet dat zelfs de kleinste moleculen bepaalde taken vervullen, hoe kan dat alles dan zinloos zijn?
Maar tot nu toe heb ik niet en anderen niet een zin gevonden die als feit kan worden beschouwd.

een simpele opmerking/vraag:
zin voor wie?

effe geen tijd om het hele verhaal te gaan opschrijven, maar jou leven heeft zin als je jouw eigen gestelde doel net niet bereikt, want niet het doel, maar het streven is het doel. (jaja, die is diep he :D)
het streven naar je eigen doel is dus de zin.

ik denk dat het vullen van jouw "verhaa"l zin heeft, maar dan zo dat je je verhaal een beetje mooi vind, en het je weet te herinneren.

In het streven naar een individueel doel opzich, ligt volgens mij niet de zin van ons bestaan.

Maar als je dan weer een andere leuke bril opzet, kom je tot de gedachte dat de mens zijn eigen doel schept, zijn eigen zin van het bestaan uit het niets weet te verrijzen. Wij bestaan nou eenmaal en het zou een beetje sneu zijn om te aanvaarden dat ons gehele bestaan eigenlijk volledig is onttrokken van enig nut.
Wat zou kunnen leiden tot het bedenken van opzich een individueel doel, waarmee een individueel bestaan enigszins gerechtvaardigd zal worden. Echter is er ook nog een hoger doel mogelijk, dat van meerdere individuen.

Voor de mens als geheel ras is voortplanten wel zeker een doel, het streven hiernaar in zinloos, het moet daadwerkelijk bereikt worden. Zonder nakomelingen zijn wij gedoemd tot uitsterven.

Maatschappelijke doelen zullen nooit de zin van een geheel ras bepalen, misschien wel van een kleinere groep of dat van een individu.

de zin van het leven is het leven zelf.

Als de zin van het leven het leven zelf is, wat maakt het leven zelf dan de zin van het leven?

Ik bedoel alleen maar te zeggen dat er niet zoiets als 'de' zin van het leven bestaat. Das voor iedereen anders. Iedereen richt zijn eigen leven in. Daarom kan je zeggen: de zin van het leven is wat je er zelf van maakt, m.a.w. het leven zelf.

Da's niet m.a.w.

Wel als je zou zeggen:
het individuele leven zelf, maar dan heb je t nog niet over leven an sich. Het leven als geheel. Het waarom waarom je leeft.

Het leven zelf zoals jij die maakt, zou een doel kunnen zijn van het leven en die zin de zin van het leven, maar de zin van leven als in: waarom er ueberhaupt een leven is, is hiermee niet beantwoord.

er is toch een verschil tussen vragen 'wat is het doel in het leven' en 'waarom is er leven'?

De topicstarter vraagt zich het eerste af. Of zie ik het nu helemaal verkeerd?

Ligt eraan hoe je "de zin van" opvat; zoals ik geprobeerd heb hierboven uit te leggen ;)

Jij vatte t op als het doel van t leven; ik vatte t - naast deze interpretatie - ook op als waarom is er ueberhaupt leven.

ja, ik vatte het alleen maar op zoals de topicstarter het opvat. En daar reageerde ik op.

Op de vraag 'waarom is er leven' kan je niet echt een goed antwoord geven zonder goddelijke ideeen erbij te halen denk ik. Leven ís er gewoon.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet de moeite heb genomen om dat te lezen :o

het is dan ook al erg laat en ik ben erg moe :P

ik begrijp uit de discussie hierboven dat ik onduidelijk geweest ben wat ik bedoel met het doel. ik bedoel het doel van het menselijke ras als geheel. mischien dat het duidelijker wordt met dit voorbeeld.

ik denk dat we ons leven vullen met zelf bedachte doelen omdat wij niet weten/niet kunnen beseffen wat ons doel nu eigenlijk is hier. mischien hebben wij wel intelligentie gekregen/ontwikkeld om voor deze aarde te zorgen en voor al de onnozele dieren erop (wat wij op dit moment ook zijn). alsof de aarde een bos is en wij de boswachters, zoiets...
waarom zouden wij anders met onze intelligentie zo ver boven alle andere dieren uitsteken. of het in iedergeval zo gebruiken dat wij weten dat we bestaan, dat we een bewust zijn hebben en wij in staat zijn alle dieren te onderdrukken. (mischien is onze manier van denken wel een foutje van moeder natuur... maar dat zou beteken dat het bestaan van de mens onzin is. en we er inderdaad zijn om ons voort te planten...

Ik denk, Gandalf, dat het veronderstellen van of het zoeken naar een doel van het menselijke leven op zichzelf een symtpoom is van menselijke zelfoverschatting (en niet een indicatie van het bestaan van zulk een doel), de mens die het kennelijk onbevattelijk vindt dat zijn leven tot niets verheveners strekt dan en in hetzelfde uitmondt als het leven van willekeurig welk dier.

Misschien, maar ik denk toch dat het feit dat we van onszelf en onze daden bewust zijn(tot op zekere hoogte), een reden heeft. Wat zou anders het nut van een bewustzijn kunnen zijn? Wat moet je met voeten als je er niet mee kunt lopen?

Voeten hebben dan nog wel degelijk een functie, dat ze niet gebruikt worden, bijv. door een ongeval, kan van minder belang zijn. Iemand die te horen krijgt dat hij/zij nooit meer zal kunnen lopen, zal de voeten gewoon daar laten zitten, al is het maar om de schijn van een compleet lichaam te behouden. Of de hoop om ze ooit nog eens functioneel, zoals oorspronkelijk bedoeld, te kunnen gebruiken.

Ik denk niet dat het handig is om vergelijkingen op te stellen tussen fysieke en mentale zaken, tenminste niet betreffende dit onderwerp. Tenzij u, of anderen, het meer kunnen toelichten en mij van het nut weten te overtuigen natuurlijk ;)

Zeg maar je ;) .

Dat je verlamd bent betekent natuurlijk niet dat je voeten nooit een functie gehad hebben. Ik had de vergelijking gemaakt om mijn mening iets duidelijker te zeggen, maar als dit het juist ingewikkelder maakt, beschouw het dan maar als niet gezegd :) .

Ik denk gewoon dat we wel een reden hebben voor ons bestaan. Geluk is het doel dat we niet mogen bereiken, het streven naar geluk is de reden voor het bestaan denk ik.

Als bewustzijn hebben geen reden heeft, wat op zich natuurlijk mogelijk is, dan zou je best gelijk kunnen hebben. Maar ik denk dat het in de menselijke natuur zit om naar een reden te zoeken voor de dingen, en dat we met een reden naar een reden zoeken.

Maar nu moet ik eten, zal kijken of ik het later met argumenten kan brengen :p .

"Over smaak valt niet te twisten"...de zin is zo subjectief als smaak, dus deze discussie is zooo slap... en toch blijft die maar gevoerd worden, erg jammer.

filosofie is ook zooooo van eergisteren :rolleyes:

Anders ga je ff offtopic :rolleyes:

Die discussie blijft gevoerd worden omdat ik(en meerdere mensen) het misschien wel de belangrijkste vraag vinden die er is. Het is toch logisch dat je graag wilt weten waar je mee bezig bent?

Kazanka/Mickeyv: is er niet iets in je dat wil dat je leven zin heeft? Heb je er nooit bij stilgestaan dat die wil een reden heeft? Noem het natuur, noem het god, noem het menselijke zelfoverschatting, maar die wil die is er nou eenmaal, denk ik. Het verschil zit hem volgens mij in het zelfbewustzijn, dat wij dieren geen doel toekennen(het doel van dieren was trouwens toch de natuur in evenwicht te houden? Maar dat is weer een heel andere discussie). Ik zie mensen ook hetzelfde als dieren, maar met het verschil dat mensen wel een doel hebben waar ze zich bewust van kunnen worden. Een streven. Waarom zou het zelfoverschatting zijn en geen zelfkennis?

Sowieso moet je hier oppassen: de mens is niet de enige bezitter van zelfbewustzijn. Vast staat reeds, dat dolfijnen en bepaalde apen evenzeer zelfbewustzijn hebben. Daarmee is de scheidslijn tussen mens en dier voorgoed gelogenstraft, dat is: gefalsifieerd.

Terzake de vraag naar het doel moeten we onderscheiden: een immanent doel (i. e.: dat besloten ligt in het leven zelf) en een transcendent doel (i. e.: dat deze wereld ontstijgt).

Vaak lijkt men met doel/nut slechts op de laatste te richten. Dan herhaal ik: het lijkt mij onwaarschijnlijk dat het leven ergens toe dient dat niet in deze wereld besloten ligt. Er is immers geen aanleiding tot het aannemen van zo'n transcendent doel. De enige bron, nogmaals, waaruit die aanname voort kan vloeien, is hoogmoed.

Het immanente doel kan eenvoudigweg geconstateerd worden: dat kan zijn genieten van het leven, bij willen dragen -al dan niet instinctief- aan de instandhouding (en verbetering) van het leven. Dat doel kan een mensenleven niet ontzegd worden, maar evenmin aan het leven van een, ik noem maar wat, krokodil. Ik zie ook niet in waarom die doelen niet zouden volstaan.

Dit betekent derhalve, dat het leven geen absoluut doel heeft. Of men het leven zelf al dan niet als doel wil beschouwen is een vraag waarop het antwoord vrij is.

Niemand komt met goede argumenten, iedereen komt wat hij voelt dat het beste lijkt. Dit 'gevoel' kun je goed vergelijken met smaak. Daar kun je verder niet bediscussieren, dat proef je gewoon.

Ik kan me met dat standpunt niet verenigen, Fade of Light.

Dat kan, zo zijn er meerderen, die proberen hier toch nog iets van te maken, succes (y)

maar waarom is dan niet iedereen bezig om te zorgen dat hij gelukkig wordt? iedereen is alsmaar bezig met te doen wat de maatschappij van hem/haar verwacht. als je dat dan volbrengt dan ben je zogenaamd gelukkig maar ik denk dat die gelukkig maar een soort schijn gelukkig is. je wordt denk ik veel gelukkiger wanneer je echt doet wat je wilt. (wat in onze maatschappij bijna onmogelijk is). hiermee bedoel ik dus te zeggen dat als gelukkig zijn werkelijk ons doel is, dan gan we dus duidelijk aan ons doel voorbij, om het zo even te zeggen.

mischien is ons doel ook wel gewoon om net als de dieren deze planeet in evenwicht houden. d.m.v. onze intelligentie kunnen wij mischien een veel grotere invloed op deze aardkloot uitoefenen dan de meeste dieren maar dat wil uiteraard (wat ik nu pas in zie) niet direct zeggen dat wij niet éénzelfde doel nastreven.

zin is iets persoonlijks. je moet bij zin altijd een persoon bijsluiten, namelijk, de gene voorwie het zin heeft. verder is het simpel: de zin van het leven van mensen is verschillend, en je kunt dus dan enkel concluderen dat jou zin de zin van het leven is. als we het weer over een opperwezen hebben, diens wegen zijn toch ondoorgrondelijk(zo slim waren ze wel).

ik hoop niet dat de bedoeling van ons bestaan is het evenwicht behouden in de natuur, maar ja, das persoonlijk he.

Wij hebben als individuen instinctief een doel (overleven en voortplanten, wat je bij alle dieren vindt).
Een diersoort kan zelf ook een doel hebben (spinnen bijv. zorgen door hun consumptie van vliegen voor evenwicht).
Zo is de hele natuur in balans (met uitzondering van de geëvolueerde mens).
Ik zie geen nut/doel voor de natuur als geheel. Het evenwicht is logisch te verklaren, maar het doel van de natuur zie ik niet.
Ik ben Atheïst dus geen enkele God geeft mij een doel.
Het leven zelf, als geheel, heeft geen zin. Het is maar net wat je er van maakt. Gelukkig zijn, wat betekenen voor anderen. Zorgen voor het geluk van anderen die het niet zo goed hebben (door toedoen van ons), dat geeft je leven zin. Dat vind ik iig.
Je leven heeft zin als je ermee doet wat je zelf wilt.

mooi :) eigenlijk ben ik het wel met je eens. we zijn geen stel konijnen die alleen maar op aarde rondhuppelen om een beetje voort te planten. ik denk net al gandalf dat de zin van ons leven meer is om gelukkig te zijn en een fijn leven te hebben :)

mmm, dus de zin van het leven bestaat dus uit 'gelukkig zijn'.. Ik ben het er niet helemaal mee eens.
Op letteren schreef ik het volgende (in vorm van een column):

---
‘De zin’ van deze zin, die ik nu schrijf, is duidelijk. Ik zet deze zin op papier om mijn column in te leiden. Je kunt de zin ervan verkeerd interpreteren of struikelen over de verschillende betekenissen van ‘de zin’, maar over het algemeen is de zin ervan duidelijk.
Zo is het wel van meer dingen duidelijk wat de exacte zin is, ons leven is omgeven door objecten met zin, die ons leven vergemakkelijken en zogezegd, zin erin houden. Ze geven ons houvast, helpen je de alomvattende zin van het leven denken te doen zien.
Ik zeg ‘denken’ met een bepaalde reden, want ‘het leven’ heeft geen zin; ‘De zin van het leven’ is er niet.

Zoals ik al zei, er zijn bepaalde objecten in ons leven die zin hebben. Objecten, in een veelomvattende zin: Momenten waaraan je met veel plezier terugdenkt, bepaalde voorwerpen waar je trots op bent, momenten waarvan je hoopt dat ze gaan komen. Alles omvattend noem ik ze objecten, objecten waaraan wij ‘zin’ toekennen.
Deze objecten spelen een belangrijke rol in het moment dat jouw leven kenmerkt. Zonder deze objecten zou ‘het leven’ uiteenvallen in brokstukken van chaos. Chaos die je ‘de zin’ ontneemt te leven, te bestaan.

Ik heb het idee dat sommige mensen hier afhaken, denken dat die, mogelijk tot ‘malle’ bestempelde, Flashman rare ideeën heeft. Je kunt me vast vertellen dat het leven juist prachtig is, vol met zin, zin om geleefd te worden… Dat klopt. Was ik het niet, die ooit eens schreef: “Ik adem, ik leeft, ik heb lief en ben nuttig, het leven is verrukkelijk!”. Het leven is ook ‘verrukkelijk’, voor velen, daar ben ik het met je eens.

Maar, denk je eens in: Wat zou het leven nog zijn zónder dat fijne moment, waar je nog vaak aan terug denkt. Of, als je wist dat er geen objecten meer zouden plaatsvinden; geen vooruitzicht op een ‘partner des levens’, de geboorte van je eerste kind, of wat dichter bij huis, het halen van je diploma, hier op school.
Hoe zie je het leven dan? De algehele chaos die je nu aan het licht brengt is naar mijn idee een kloppende weerspiegeling van het begrip ‘het leven’ (met daaruit voortvloeiend, het werkwoord (de bezigheid) ‘leven’)

Het kale leven heeft dus geen zin. Het zijn de objecten, verspreid over je leven, die het leven zin geven. Je leeft van object naar object en je gebruikt ‘het leven’ om er te komen. Je moet het leven leven om, zeg maar, ‘plezier’ te hebben. Onbedoeld krijgt ‘het leven’ ineens alle roem en bekendheid!
De uitspraak “het leven is verrukkelijk!” klopt dus eigenlijk niet, tenminste, het feitelijke gedeelte van deze zin. Want ‘het leven’ heeft, zoals ik al zei, geen zin. Wat het leven verrukkelijk maakt (en dus zin geeft) zijn de objecten op je pad die de moeite waard zijn. Deze objecten geven je zin, zin om door te leven, want dat is eigenlijk de zin van het leven: Leven

---

Hopelijk duidelijk: Ik denk dat de zin van het leven eigenlijk niets meer is als simpelweg 'leven'. We hebben geen duidelijk doel, we (zoals iemand in dit topic al zei) maken onze eigen doelen, ik noem ze 'objecten'. Zonder deze 'objecten' zou het leven inderdaad erg zinloos lijken...

Je mag het niet met me eens zijn :) maar dan wel graag in combinatie met je argumentatie ;)

nee dan niet, maar aangezien hij er wel is zijn wij (ik en vele anderen) ere over na aan het denken of er soms iets moeten doen ofzo of wat voor zin wij hebben. ik vind het namelijk nogal een deprimerende gedachte dat ik echt alles voor niks doe en dat ik dalijk, na me drie kwart van men leven uitgesloofd te hebben, dood te gaan. zonder dat dat alles ook maar enig nut heeft gehad.

Ik denk dat het de zin van het leven is iets bij te dragen aan deze wereld, waar deze wereld ook na je dood nog profijt van heeft. Dit hoeft niet meteen te betekenen dat ieder mens een Nelson Mandela of Martin Luther King moet zijn. Voortplanting is daar ook een onderdeel van, net zoals het overbrengen van je normen en waarden (nee, ik stem geen CDA :D ) op je kinderen.

Aangezien het niet eens zeker is dat er wel 'zin' is. Zou het geven van 'zin' aan je leven de zin al kunnen zijn.

De zin van het leven...
gewoon doen zou ik zeggen.


Mensen denken dat alle dingen nuttig moeten zijn, maar dat is niet zo. Het is er gewoon.
Dingen zijn wel nuttig voor andere dingen, en die weer nuttig voor anderen... maar uiteingelijk is het gewoon één grote nutteloze kringloop, en das nou juist het mooie...je kunt zelf bepalen of en hoe je nuttig wilt zijn.
Het zou wat zijn als er een duidelijke zin van het leven zou bestaan, dat zou echt zwaar saai zijn.

Maak er iets moois van! (y)