Droom, nachtmerrie, oorlog...kweet geen titel, maar lees ff als je wilt ofzo...
'Lydia, bukken!' Zelf dook ze in de loopgraaf en drukte zich plat tegen de grond. Een paar seconden later lag haar zusje naast haar, dicht tegen haar aan. Ter bescherming sloeg ze haar arm om haar zusje heen en ze kropen nog dichter tegen elkaar aan. Vlak boven hun hoofden vlogen kogels en granaatscherven. Na een hele tijd nam het iets af, haar zusje kwam een beetje overeind, meteen duwde ze haar terug 'blijf verdomme liggen!' Haar zusje ging gelijk terug in de houding waar ze daarvoor gelegen had. Toen het na een half uur nog steeds rustig was kwam ze voorzichtig een beetje overeind, ze keek voorzichtig over de rand van de loopgraaf, het zag er allemaal rustig uit. Ze draaide zich om en keek naar haar zusje, ze stak haar hand uit, Lydia pakte hem en ze trok haar overeind. Voorzichtig liepen ze hand in hand de weg op, het leek rustig, maar dat leek het zo vaak, het kon zo opeens weer beginnen zonder dat je het aan zag komen. Ze liepen langs een hek, er was geen loopgraaf dicht in de buurt, maar ze moesten langs dat hek, anders kwamen ze nergens. Ze hoopte dat het nog even rustig zou blijven tot dat ze voor bij dat hek waren, hier waren ze kwetsbaar, als er geschoten zou worden dan zouden ze bijna zeker geraakt worden. Ze was allang blij dat ze hier met haar zusje liep, dat ze niet alleen was en dat ze in ieder geval wist hoe het met één van haar familieleden ging, dat ze er in ieder geval voor kon zorgen dat haar niks over kwam. Opeens vlogen er opnieuw kogels door de lucht, in paniek renden ze allebei een andere kant op. Het duurde even voor dat ze het door had. ‘Lydia?! Lydia?!’ Er sprongen tranen in haar ogen, waar was haar zusje? Hoe had ze haar kwijt kunnen raken? Hoe kon ze nou alleen hier door heen komen? En hoe zou het met haar zusje gaan, zou ze zich redden alleen? Ze voelde dat ze in paniek begon te raken. Maar op dat moment vlogen er weer vol op kogels door de lucht en moest ze al haar aandacht bij schuilen houden. Zo drukte ze de opkomende paniek weer terug, zijn plaats werd in genomen door de angst om geraakt te worden door rondvliegende kogels. Maar ze bleef zich afvragen waar Lydia nou was en hoe het met haar ging.
Jaren later kwam ze er achter dat het met Lydia behoorlijk goed was gegaan daarna. In tegenstelling tot haar, had Lydia de weg naar huis terug gevonden. Lydia was al jaren thuis voordat zij het huis weer vond en thuis kwam. Toen ze voor de deur stond deed haar familie open en keek haar verbaasd aan en zei ongeïnteresseerd ‘o, ben je daar ook weer’. Ze hadden haar niet gemist, zelfs Lydia niet. Waarom was ze terug gekomen? Ze had net zo goed in haar eentje rond kunnen blijven dwalen in het niets, hier werd ze zich er alleen maar van bewust dat ze haar niet hadden gemist, dat ze net zo goed, zo niet beter, zonder haar konden. Ze hadden haar niet gemist. Ze hadden amper gemerkt dat ze weg was geweest. Het leven was zonder haar gewoon door gegaan, ze hadden het amper gemerkt, ze was misbaar...
Oké, mijn excuses voor dit wat vage verhaal...tis vrij simpel geschreven, komt denk ik ook omdat het een droom uit mijn ‘jeugd’ is, toen dacht ik nog niet zo ingewikkeld. http://forum.scholieren.com/wink.gif Volgens mij is het ook maar half af, maar dat weet ik nu ff niet, misschien dat ik het vandaag of morgen nog aanpas als ik het wel weet. Sorry, als dit te psychologisch is voor dop, maar ik moest het kwijt, anders verplaatsen jullie het maar, weet ik veel waarheen.
|
