Te laat...
Ik ga zitten. Met een zucht besef ik dat dit alles was. Door mijn hoofd malen gedachtes waar ik niet aan wil denken. "GA WEG" Gil ik, maar het helpt niet. Ze blijven komen. Ze teisteren me. Ik weet niet wat ik doen moet, ik weet niet wat ik moet zeggen. "doe wat je wil, Lidy" Klinkt de stem van Julian in mijn hoofd. Okee, als hij het zo wil, dan zal hij het zo krijgen! Ik loop naar buiten. De woede die ik net voelde ebt weg. Julian is het niet waard. "Ben jij het dan wel waard?" Vraagt een stemmetje in mij. "Natuurlijk niet" zeg ik zacht. "Loop door.. steeds verder door.. stop niet.." Ik loop door. Ik stop nergens en blijf doorlopen. Dan kom ik bij een meer. "Stop niet" Klinkt er door in mijn hoofd. Ik stop toch. Blijkbaar is mijn wil om te leven groter dan mijn wil om door te gaan, want anders was ik wel doorgelopen. Ik draai om. "Je kunt me niet zover krijgen dat ik het doe!" Gil ik hardop. Ik voel de blikken van de weinige mensen die op straat zijn. Ik ren terug. Ik ren naar huis. Mijn huis. Ik pak de post op en lees de brief die erbij zit.
Lieve Lidy
Ik heb dingen gezegd die ik niet meende. Ik zei je dat je maar moest doen wat je wilde. Ik meende het niet, want ik kan je niet missen. Ik hou van je Lidy.. Je zei tegen mij dat ik maar beter dood kon zijn, na alles wat ik je heb aangedaan. Je hebt gelijk. Ik kan maar beter doodgaan. Je was de enige voor wie ik nog leefde, maar als zelfs jij vindt dat het maar beter afgelopen kan zijn, dan denk ik dat je gelijk hebt.. Ik ga dan ook. Kom me niet achterna Lidy, ik hou van je, ondanks alles..
Julian
Ik staar verbijsterd naar de brief in mijn handen. Ik moet naar Julian! Op de brief zit geen zegel, dus hij heeft hem zelf in de bus gedaan.. het kan nog niet lang geleden zijn..! Ik open de deur en ren naar Julian's huis. Ik bonk op de deur. "Doe open Julian!" Roep ik. Niemand doet open.. Ik ga moedeloos voor de deur zitten. het is afgelopen. Mijn woorden hebben de doorslag gegeven.. zou ik het mezelf ooit kunnen vergeven? Ik staar in de deurruit en kijk naar mijn betraande gezicht. "Ik meende het niet Julian" Fluister ik. "Ik hou van je.. net zoals jij van mij hield" Ik huil hardverscheurend. "Ik kan niet zonder je.." Dan ga ik terug naar huis. Ik ren naar boven en pak mijn antidepressiva's. In 1x gooi ik ze naar binnen.. Dan wordt alles zwart.
Julian komt thuis. Hij heeft zojuist bij Lidy de brief in de bus gedaan en is daarna naar het bos gegaan. Een tijd lang zat hij met het mes boven zijn polsen, maar toen besefte hij dat hij naar Lidy wilde. Toen hij naar haar toeging, deed er niemand open en stiekem hoopte hij dat ze hier was. Hij opent zijn deur. Dan pakt hij de telefoon en belt Lidy. Ze neemt niet op. "Ze zal wel weg zijn" Zegt Julian tegen zichzelf. Dan gaat hij naar boven en slaapt..
De volgende morgen staat Julian op en loopt naar de telefoon. "Neem op Lidy, alsjeblieft" zegt hij met een snik. De telefoon gaat over.. En over.. en over.. Geen Lidy. "Ze zou nooit zolang weggaan" Zegt hij zacht tegen zichzelf. Dan dringt het tot hem door.. Ze zou toch geen zelfmoord hebben gepleegd?? Hij rukt zijn jas van de kapstok en rent naar Lidy's huis. Hij belt aan, maar Lidy doet niet open. Dan beseft hij dat hij Lidy's sleutel heeft. Hij opent de deur en rent naar boven. In de badkamer vindt hij Lidy.., gestorven aan een overdosis.. "Lidy! Het is allemaal mijn schuld" Gilt hij, terwijl hij zijn armen om haar lichaam slaat. "ze zou nog leven als ik die brief niet schreef.." Zegt hij zacht tegen zichzelf.. "Ik kan haar hier niet laten liggen" beseft Julian. Dan loopt hij naar de telefoon en belt om hulp..
[Dit bericht is aangepast door Myself! (21-07-2001).]
|
