grote mensen wereld
 

Sluipend tikken de minuten voorbij
Alles is zo zwart wit
Het viel allemaal tegen,
het was een lege bladzij.
Nou blijkt ineens ; het leven is geen proefrit.
Geen blijheid, geen zegen.

Het straaltje zonlicht dat ik zag,
was een stukje toekomst
een beetje hoop
een zacht gelach.
Het fluisterde;
Welkom
in de wereld
van de grote mensen.






ik ben alleen niet tevreden over het einde!

Aangezien je de "grote mensen wereld" ook al gebruikt in de titel, is het misschien een idee om die volledig weg te laten aan het einde. Het komt zo over als een clue, een voorspelbare ontwikkeling. Als je het mij vraagt, zou ik stoppen na "welkom". Uit de rest van het gedicht kan de lezer dan zeker wel opmaken dat dat "welkom" niet echt uitnodigend is bedoeld. Zo'n woord blijft bij mij ook in mijn hoofd galmen.
En nog een tipje: probeer het eens zonder rijm. Dan gun je jezelf direct een hele hoop meer vrijheid, je kunt dan veel meer kanten op. En het komt dan veel minder over als "het moet een gedicht zijn". Succes!

of ik maak van de titel welkom dan kan ik het einde wel zow laten..

Hmmm, tsja als jou dat het beste lijkt... Het is jouw gedicht natuurlijk, dus vooral doen wat je voelt dat het beste is. Als je het mij vraagt, zou ik de titel zo laten en het gedicht afbreken bij "welkom". Dan laat je wat meer suggestie over, anders wordt het allemaal zo ingevuld.
Maar het blijft jouw keuze :)

ik zal dr nogges overdenken :) miss heb je wel gelijk..

Ik zeg het ook vooral omdat je er direct bij had gezet dat je niet tevreden was over het einde. Maar in elk geval succes ermee! :)