Gedicht: boek Verborgen Gebreken van Renate Dorrestein
 

Als verwerkingsopdracht bij Nederlandse Literatuur had ik gekozen om een gedicht te schrijven over het boek Verborgen gebreken. Je snapt het gedicht denk ik alleen maar als je het boek gelezen hebt en dat was in het begin niet mijn bedoeling, maar ik vind het achteraf wel wat hebben. Het wordt geschreven vanuit de ogen van Chris en het gaat vooral om hoe ze is en haar gevoelens gedurende het verhaal.
Ik dicht wel eens vaker, maar mijn probleem is dat ik niet van dichtstijl kan veranderen. In het begin is deze dichtstijl mooi, maar later wordt het saai.
Als je tips hebt, zeg het.

wachtend...
niks! het was niet erg genoeg
wanneer wel?
kijk eens goed naar mij

daar is hij
de enige die mij begrijpt
zijn handen
over mijn lichaam

zijn adem
zo luid bij mijn oor
mijn prijs
'het is zo voorbij'

ons afscheid
zijn armen om me heen
'enge creep
het is genoeg nu'

een geluk
zij is ook aardig
zo lief
het voelt zo vertrouwd

het spel
'Mevrouw Jansen'
zo echt
ik zal 'haar' worden

die man
hij is niet aardig
het geweer
ik moet wat doen

gelukkig
de man leeft nog
en straks
zie ik 'hem' weer




Het spel
'Mevrouw Jansen'
Zo echt
Word ze haar ooit?

Het laatste gedeelt is een vooruit bleek over wat niet in het boek staat en wat Chris niet weer, maar als lezer wel.

Als jullie verbetering hebben, graag!