Scholieren.com forum - Hansaplast (kijk in de ogen van een travestiet)

Als oude travestiet word ik vaak als een komische verschijning ervaren. Waar ik ga of sta, breng ik bij mannen op zijn minst een glimlach, zo niet een bulderlach teweeg.
Waarschijnlijk zou u daar, staande in mijn knellende damesschoenen, slecht tegen kunnen, maar u moet weten dat ik een nogal verdrietige aard heb en het dus niet zo beroerd vind dat ik bij anderen de vreugde teweegbreng die ik zelf zo vaak vergeefs gezocht heb.
Ook mis ik de gevoelens van schaamte die de jeugd kenmerken.
De vrouw in mij weet dat ik voorzichtig moet zijn met het noemen van een exacte leeftijd, maar laat ik u verzekeren dat ik oud genoeg ben om toekomstplannen direct te associëren met grafstenen, euthanasie en het jammerlijke vooruitzicht niet meer de overlijdensadvertenties van mijn jongere vijanden te kunnen lezen.
Over mijn grafsteen ben ik het inmiddels eens; niet Demis of Venus met die moeilijke achternaam die geen Nederlander correct wenst uit te spreken, maar gewoon: Een onbekende soldaat in de oorlog tussen de seksen.
In mijn rol als travestiet word ik vaak door vrouwen aangeschoten, die mij met van opwinding schitterende ogen steeds weer diezelfde opmerking toeschuiven: 'Wat zijn ze lastig, hè, die mannen?'
Ik zeg dan maar ja, want ik kom uit een cultuur waar vrouwen zelden worden tegengesproken en ik weet waar ze op doelen. Het gaat hen uiteraard niet om de snerende reacties die ik als travestiet moet trotseren; ze hebben het over het algemene gedrag van mannen in openbare gelegenheden. Dat ze zo opdringerig zijn, dat je als vrouw de hele avond bezig bent ze van je af te houden, dat je geen gewoon gesprek met je vriendin kunt voeren of er staat zo'n kerel voor je neus met een stoffige one liner.

Nu zijn hun mannen de mijne niet. Ik vang uitsluitend aandacht van de wat oudere homoseksueel, die vergeten is dat op zijn geaardheid inmiddels geen doodstraf meer staat, maar mannen blijven het en opdringerig kunnen ze zijn.
Hijs ik mijzelf in een café op een kruk, dan duurt het niet lang of er staat zo'n man pal achter me. Zijn ene hand houdt een bierglas voor de snor en de andere bevindt zich in zijn broekzak.
Als ik er wat van zeg, is hij weg, maar ik laat hem gewoon tegen me aanrijden, want ik hoef hem immers niet te zoenen, te pijpen of te neuken. Hij blijft daar staan, doodsbang iets te zeggen, doodsbang voor zijn geheime geaardheid en doodsbang een blauwtje te lopen.
Natuurlijk is er ook nog het andere slag dat actie wil en aan het kakelen slaat met teksten als: 'Je weet toch dat ik je een klassewijf vind!' Ondertussen kijk ik dan in de spiegel achter de bar en trek van verveling een wenkbrauw zover omhoog dat het Mastix, waarmee mijn borstelige wenkbrauwen tot Betty Boop-streepjes gekit zijn, scheurt en zie ik mijn oogschaduw in craquelé uiteen knappen.
Maar ook de kakelaars komen van nature niet tot echte handtastelijkheden of onafwendbare lastigheid.

Toch heb ik vandaag een in de tuin gevonden baksteen in mijn krokodillenlederen handtasje gestopt met het doel een schedel te splijten, hersens om me heen te zien spatten, loeiende sirenes te horen.
Niet vanwege mannen, maar vanwege die verrekte vrouwen.
Deel ik mannen ruwweg op in de rijders en de kakelaars, zo kan ik bij vrouwen maar één soort ontdekken en dat zijn de apert ongevoeligen.
Al zijn hun acties nog zo gevarieerd, handtastelijk zijn ze altijd. 'O, is dat je eigen haar?' En hup meteen priemen ze met één vingertje een krul uit je model-Angela-pruik, die je koud een uur ervoor nog met zestien lagen Studio Line hebt vastgekregen. Of: 'O, wat zien we er weer opwindend uit vanavond!', gevolgd door een dusdanig ferme kneep in mijn bovenarm dat de bij Wehkamp bestelde natuurechte borst met klittenband bijna als een tovenaarskonijn uit mijn décolleté plopt.
Het ergste zijn echter de aangeschoten dames.
Bij het bestellen in het gedrang rond de bar leunen ze steeds dichter tegen me aan, meestal om fysiek contact met een échte man aan hun andere zijde te ontwijken. Onherroepelijk komt er dan ook dat moment - als u van een slok houdt, kent u het verschijnsel - dat een langer iemand achter hen vooroverbuigt om een dienblad met tien glazen bier in ontvangst te nemen, waarna de aangeschoten dame in kwestie steevast heel even haar gewicht verliest en met één hand steun moet zoeken.
Niet bij mijn schouder, niet bij mijn bovenbeen, maar juist op die plek waar al heel lang niemand meer iets zoekt: mijn kruis. Om dan met een snijdende giechel de impertinente hand weer terug te trekken.
Als ik u vertel dat dit mij voor het eerst in 1978 overkwam en dat ik toen nog dacht dat het toeval was en dat het me sindsdien ontelbare keren overkomen is, zult u met mij eens zijn dat ik van nature niet alleen een verdrietig mens ben, maar vooral ook een geduldig mens.

Zo'n mannelijke kakelaar vroeg me eens of ik op mannen of op vrouwen viel en die vraag kon ik op dat moment niet echt beantwoorden, omdat ik eigenlijk wanneer ik mij als vrouw vertoon vooral heel erg op mezelf val op en wel op een heel mysterieuze wijze waar geen seks aan te pas komt.
Toen ik echter vandaag in mijn panties voor de klerenkast stond om een outfitje uit te zoeken en het met een baksteen verzwaarde krokodillenlederen handtasje van het haakje gleed en met een klap op de vloer viel, moest ik van pure opwinding de Hansaplast, die ik gebruik om mijn geslachtsdelen tussen mijn benen te fixeren, helemaal opnieuw aanbrengen.

Tot hier en niet verder.