Ik heb me blijkbaar vergist...
 

Ik dacht dat het eindelijk een beetje goed met me ging...
Gisteren maakte mijn vader een opmerking (die niet eens zo heel erg was, eigenlijk), en ik was gelijk van streek! Ben naar de winkel gegaan, allemaal chocola en chips gekocht. En thuis bijna allemaal opgegeten, en 's avonds uitgekost.

Vandaag het ik voor het eerst weer gewerkt, en nu voel ik me weer helemaal depri.
Het ging ook helemaal mis daar!
Ik kon me echt niet concentreren.
Nu heb ik 5 pilletjes van mijn anti depressiva genomen en nog 4 rustgevende pilletjes...:(
Waardoor ik morgen natuurlijk weer kostmisselijk ben ( door de bijwerkingen van de anti-depressiva).

Ik word hier zo moe van!!!
Ik wil niet meer depri zijn, maar ik kom er maar niet van af!
Alles blijft maar mislukken, waardoor ik alleen maar depressiever word!

En in hulp heb ik ook geen zin, dat slaat toch nooit ergens op...
....help?

Misschien moet je eens voor jezelf duidelijk maken wat de redenen zijn van je depressief zijn, waarom voel je je zo slecht? Misschien maak je van alles een te groot probleem terwijl je alles misschien wel wat zou kunnen relativeren... Pillen slikken is ook niet de oplossing, ik denk dat jijzelf er iets moet aan doen door er over te praten met je ouders en je vrienden... Soms als ik me slecht voel, weiger ik om het even welke pillen te nemen, juist omdat ik dan het probleem uit de weg loop, je moet zelf de redenen zoeken en er iets aan proberen te doen...
Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk...
Veel sterkte!

Soms moet je de dingen nemen zoals ze zijn, je mag je best wel eens rot voellen ook al ben je depressief je vol stoppen met pillen lost niets op hooguit tijdelijk probeer het daarom ook gewoon te beperken.

Depressief zijn is niet leuk integendeel maar ga zeker niet de hele tijd zitten denken ik ben depressief want juist dan wordt het alleen maar erger.

sterkte

Mijn depri zijn komt vooral omdat ik een ontzettend laag zelfbeeld heb.
Ben heel erg onzeker.
Vooral tegenover mensen.
Iedereen staat hoger dan ik.
Ik heb het al sinds mijn 10de, toen ik gepest werd.
Maar ik weet niet hoe ik er vanaf kom...

Pesten kan idd veel kapot maken, daar weet ik alles van. Het heeft mij eigenlijk ook voorgoed veranderd, in die zin dat ik altijd wantrouwend ben tegenover anderen en altijd van het negatieve uitga.

Mijn zelfbeeld is over het algemeen niet zo erg laag, ook al heb ik soms wel buien waar ik mezelf helemaal neerhaal.

Waarom werd je gepest eigenlijk?

mijn zelfbeeld is ook superlaag, en ik ben al m'n hele leven gepest en buitengesloten.
Ik probeer dat zelfbeeld dan op te krikken door, wanneer ik verliefd word en een relatie krijg met diegene, me superafhankelijk van hem op te stellen. Ik laat alles schieten voor hem.
Hij bepaalt hoe ik me voel en hoe ik me voel over mezelf.
Ik zit nu ook diep in de problemen.......m'n school laten gaan en de jongen in kwestie gedraagt zich na 5 maanden ineens gestoord. Ik word 's ochtends wakker met een gigantisch hoge hartslag en kijk meteen op m'n telefoon of ie al heeft gesmsed.
Nu zit ik de hele dag te w8en totdat ie thuis is van z'n werk....zal hij bellen...?

Wat belangrijk is voor ons allebei, is denk ik dat we gelukkig zijn met onszelf, onafhankelijk van anderen.
Dat we niets en niemand nodig hebben om blij met onszelf te zijn, alleen gaat dat een beetjuh moeilijk... :S

Met antidepressiva heb ik geen ervaring.
Je weet of course wel dat die depressie nog x keer zo hard terugkomt als je tussendoor stopt met je pilletjes.
Misschien dat je ze beter een tijdje niet kunt slikken, als ze niet helpen?
íig wel in de voorgeschreven dosis gebruiken en als je ze niet meer slikt goed afbouwen......

volgens mij heb je geen ********** aan mijn verhaal maarjah :(
sterkte,

liefs,

Alicia

Niet doen, zeker niet doen..

Relaties gaan 9 van de 10 keer na een bepaalde periode weer over, de aantrekkingskracht neemt af, enzovoorts. Het is maar zelden dat iemand dan eindelijk de juiste treft, dus als je je steeds zo aan iemand hangt dan kom je er vaak genoeg gebroken uit.

I know that so well..... :( :( :(

Ik hang me soms ook te snel aan mensen, verwacht te veel van ze. Vaak raak ik dan ook teleurgesteld, maar aan de andere kant kom ik er altijd weer snel overheen. Het is dus niet zo dat ik echt gebroken ben dan..

Ik was ooit een gelukkig meisje dat altijd lachtte en bruiste van de energie en nu ben ik een doodongelukkig meisje dat antidepressiva slikt en om de 2-3 weken naar een psychiater moet...
Al mijn zelfvertrouwen is spoorloos verdwenen en ik haat mezelf. T.o.v. andere mensen ben ik veel wantrouwiger dan vroeger. Ik denk dat iedereen beter af zou zijn als ik hier niet rondliep... Als ik mijn vriendje niet had,dan liep ik hier al niet meer rond, daar ben ik zeker van.

Ik wist eigelijk niet dat er zoveel jongeren waren die depressief zijn,maar ik ben dus lang niet de enige...

Kus, BadAngel