Bevroren
 

Bevroren rivieren stromen niet
en er lijkt geen mens te zijn
die de werkelijkheid eronder ziet,
waar zwart roest en alles
dood lijkt te gaan van pijn

Bevoren mensen bewegen niet,
zo hart geworden als steen
maar geen mens die echt ziet,
waar de onmogelijkheid zit,
want stilstaan gaat nergens heen

Bevroren gevoelens voelen niet
levend lijken zij niet te bestaan
maar geen mens die ziet,
dat gevoelens gevoelt willen worden
om verder te kunnen gaan

Heel mooi, alleen jammer dat hij hier en daar niet soepel loopt. Als je daar wat aan kan doen is je gedicht heel erg sterk. Mooie herhaling, goed einde.

Ik vind het metrum niet zo toegankelijk; het is erg moeilijk het ritme te vinden in je gedicht, waardoor het nogal stroef/moeizaam loopt. Ik struikel vaak een beetje over de regellengte, en meestal lopen de vierde en vijfde regel niet zo goed heb ik het idee; ze sluiten niet zo mooi aan op de eerste drie, omdat in deze eerste regels het leestempo erg hoog ligt.

Je woordgebruik spreekt me wel erg aan; de herhalingen vind ik ook goed. Slotzin is ook sterk; erg pakkend :).