Omgeven worden door mensen.
 

Veel mensen. Kun je daar tegen?

Als ik langer dan een uur omgeven ben door veel mensen, die relatief dichtbij komen voelt het alsof ze overal in/onder kruipen, als maden. Het voelt zo smerig en ik moet dan echt weg, alleen zijn, muziek luisteren.

En nu ga ik vrijdag twee weken op vakantie, met mijn ouders en mijn broertje, ik heb geen eigen kamer. Gelukkig hebben we wel bergen en een rivier dichtbij. Ik vind het heel eng. En de week erna gaan we met school een week op excursie en dan lig je minimaal met z'n tweeën op een kamer, maar aangezien ik al door twee mensen geclaimd word, wordt dat dus minstens met z'n drieën.


:( :( Ik ben bang. :(

Ja, ik heb mezelf geleerd daarmee om te gaan.

Ik zat eens 3 weken opgescheept met mijn zusje op dezelfde kamer en mijn ouders direct in de kamer daarnaast. Maar dat is nog relatief eenvoudig, waar ik mee moest leren omgaan was de drukte in discotheken en drukke winkelstraten.

Als al die mensen om je heen zijn, je geen ruimte hebt om even ergens te gaan zitten, je door 'moet' lopen, omdat iedereen dat doet, etc, etc..

Daar had ik het in het begin wel moeilijk mee, maar het is uiteindelijk niet meer dan gewenning.

Probeer zoveel mogelijk tijd voor jezelf vrij te maken Meer weet ik eigenlijk ook niet. Ik heb er zelf alleen maar last van als ik met mijn ouders mee moet, en als we bij familie zijn en op verjaardagen *is bijna jarig*, maar dan vlucht ik altijd naar boven. Van de meeste vrienden kan ik het wel hebben.

Komt wel goed...(f)


Ikzelf kan er ook vaak niet tegen, de laatste tijd steeds meer en vaker....gister nog zat ik met een heleboel vrienden gewoon gezellig bij iemand thuis een film te kijken, maar na een tijdje kreeg ik echt het gevoel dat ik wegmoest, ik moest echt effe alleen zijn. Was een heel beklemmend gevoel :( (dat ik steeds meer begin te krijgen)
Ik weet ook wel van mezelf hoe dat komt....(heeft een paar verschillende redenen)
Afgezien het feit dat ik gewoon heel erg schuw en wantrouwend en achterdochtig ben, (wat ik denk ik te danken heb aan een leven lang alleen maar gepest te zijn) (en er zijn maar zeer weinig mensen die ik echt kan vertrouwen) kies ik er namelijk ook voor een deel zelf voor. Als ik het gevoel heb dat anderen te dichtbij komen, als ze te ver verstrikt in me raken, dan vlucht ik, neem ik afstand. Want ik doe ze er pijn mee. Ik voel mezelf als een ziekte, ik wil niemand besmetten...

(sorry als dit verhaal niet te begrijpen is:()