Een depressieve vriend
 

Ik weet niet of dit topic hier hoort....

Maar goed, ik heb een vriend die ik al heel erg lang ken... alles ging goed met hem, totdat hij last kreeg van depressiviteit.. hij dacht negatief over dingen, er kwam zelfs aan bod dat hij niet meer wilde leven! Hoe hij opeens aan de depressiviteit kwam, weet ik wel..maar dat wil ik liever niet zeggen.
Hier ben ik erg van geschrokken, want zo heb ik hem nog nooit gezien.. (hij is overigens 22).

We praten er wel over, maar hij wil het liefste alleen zijn en me gewoon niet zien, omdat hij zich niet prettig voelt.. hij kan door omstandigheden,die ik liever niet wil vertellen, het huis niet meer uit. Hierdoor raakt hij dus erg geisoleerd.

Hij gaat over een week naar een psycholoog toe... (hopelijk gaat dat goed werken)

Ik wil hem graag helpen, maar ik weet niet hoe :(
Het breekt mijn hart als ik hem in die toestand aantref en wat hij dan allemaal zegt...

Weet iemand hoe ik hier het beste mee om kan gaan???

O ik herken dit heel goed. Mijn vriendin heeft ook vaak genoeg een afscheidsbrief geschreven en aan mij gegeven. Best wel hard als je 15 bent...

Je moet gewoon jezelf blijven en er voor hem zijn. Niet ineens anders gaan doen. Biedt aan om mee te gaan naar de psycholoog de eerste keer.(vaak durven ze niet alleen en heb jij meteen controle of ze gaan) Maar laat hem vooral niet vallen, dan gaat het alleen maar slechter.

succes

Laten weten dat je er voor hem bent, maar niks opdringen. Je kunt een kaartje sturen, je hoeft hem niet percé in real life te zien (als dat niet kan).
Als hij echt met je wil praten, of je wil zien, dan toont hij dat zelf ook wel aan.

Sterkte.. Het is voor jou ook moeilijk, misschien kun je bij een vriendin je hart uitstorten, en weet zij iets wat je kunt doen.

Wat rot voor je zeg!

De tips hierbobven zijn wel goed, je zou eventueel met hem meekunnen of hem een kaartje sturen, zodat je aangeeft hem te willen steunen en waarschijnlijk weet hij al dat je dat graag wil!

Het bezoek naar de psych. is al een hele grote stap in de goede richting!

Mijn vader is ook depressief (we wonen nu ergens anders, want mijn ouders zijn gescheiden) en het is best moeilijk om hem te zien :(

Maar goed, ik wil je ook een beetje waarschuwen, want er voor hem zijn is prima, hartstikke goed juist van je, maar je kan er ook te veel in meegaan en dat is natuurlijk niet de bedoeling!
Weet dus waar je grenzen liggen met hem te steunen, denk ook aan jezelf!

Sterkte en succes,
Suus

Je moet eens goed met hem praten. Hem eens diep in zijn hart raken. Daar zit nog levensdrang. Immers:

Niets getuigt meer van levensdrang dan het verlangen niet meer te leven.

Zeg hem dat. Zeg hem dat je van hem houdt, dat je het vreselijk vindt hem zo te zien en dat je "hém" mist. Waar is de echte hij naartoe?

Niets getuigt meer van levensdrang dan het verlangen niet meer te leven. En dat baseer je op...??

Waar is de echte hij naartoe?
Ik denk niet dat het slim is dit hem te vragen...

Geloof me, ik heb ervaring met dit soort dingen! Vier van de vijf mensen op wie ik die heb uitgeprobeerd leven inmiddels niet meer, maar die andere is er weer helemaal bovenop gekomen. :cool:

Nee, even serieus? Waarom niet? Ik denk dat het wel positief kan werken als een vriendin hem uitlegt waarom ze zoveel van hem houdt en dat ze die persoon, waarmee ze zo goed bevriend was, nu niet meer in hem terug kan vinden? Of denk je van niet?

Hij verlangt íets. Begeerte is een wat mij betreft een synoniem voor levensdrang. Dat hij niet meer wil leven, betekent dat hij wel wil leven, juist omdat hij het belangrijk vindt wat er in zijn leven gebeurt.

Ik denk dat het wel positief kan werken Misschien, hij zal waarschijnlijk schrikken van de vraag, misschien hierdoor nog verder wegzakken, maar misschien ook nog meer de drang hebben zichzelf aan te pakken, bedoel je dat?


Dat hij niet meer wil leven, betekent dat hij wel wil leven, juist omdat hij het belangrijk vindt wat er in zijn leven gebeurt.
Waarschijnlijk hoe zijn leven voor zijn depressiviteit was...
Hij wil vechten voor zijn ''oude ik'', tenminste, daar ga ik even vanuit (sommige mensen willen dat niet eens meer).
Maar ik vind je beredenering nog steeds een beetje vaag. :bloos:

Ja, precies, ik denk dat het veel mensen zou kunnen wakkerschudden als hun gevraagd wordt waar ze gebleven zijn, wat er met hen gebeurd is.

Ja, is het ook wel. Mijn leraar zei dit, hij legde het heel goed uit. Stel dat je begeerte hebt, gewoon "iets verlangen", dan betekent dat altijd dat je iets wilt, dat je naar iets verlangt. Dat heeft met levensdrang te maken, ook als je verlangt dood te gaan. Sorry, beter kan ik het niet zeggen denk ik. :(

Ja, precies, ik denk dat het veel mensen zou kunnen wakkerschudden als hun gevraagd wordt waar ze gebleven zijn, wat er met hen gebeurd is.
True, kan ik me ook wel in vinden.


Ja, is het ook wel.
:) Zoals die leraar het zegt, vind ik het ook vaag :p
Als je naar de dood verlangt, verlang je toch niet naar juist het leven? Of wel, maar dan het betere leven, zodat die mensen zich weer gelukkig voelen (dat is dus uiteindelijk de kern waarna deze mensen verlangen?)

Ik denk dat als iemand zegt dat hij of zij naar de dood verlangt, gewoon simpelweg wil dat zijn of haar problemen ophouden. En met de dood zijn die problemen, denken ze zo weg.
Dan is er voor hen niets meer om depri over te zijn, omdat ze dan toch dood zijn.

Ik vind dat zoiets zwak is om te zeggen, "ik wil dood".. lekker makkelijk weer.. je gaat dan je problemen niet aan, je gaat ze uit de weg.
Het is veel beter om je problemen aan te gaan en ertegen te vechten (y) (hoe moeilijk het ook is)

Pff, jij denkt er wel heel makkelijk over zeg! Ooit zoiets van dichtbij meegemaakt? Iemand die dit zegt is niet ''zwak'' maar machteloos!

Ik ga hier niet verder op in, want we kunnen deze discussie blijven voeren! (n) :|

Het is juist heel sterk om dood te willen. De halve wereld leeft onder invloed van drank, vrienden, en andere genotsmiddelen en heeft een leven dat niets voorstelt als zij op zichzelf aangewezen waren. Jezelf dat realiseren is een grote stap op weg naar de verlossing uit het lijden zelf. Juist de mensen die zo veel plezier in het leven hebben omdat ze op zaterdag weer een lekker biertje kunnen gaan pakken met hun vrienden gaan hun problemen uit de weg. Het is rationeel volstrekt aanvaardbaar om je op een bepaald moment te realiseren niet meer te willen leven.

Ikzelf kende ook ooit depressiviteit. Ik dacht: welk absoluut nut kan het leven hebben? Geen. Ik heb nooit oprecht zelfmoord overwogen. Voor zelfmoord had ik nog te weinig levensdrang. Ik heb wel overwogen serie-moordenaar te worden. Later toch maar van afgestapt. Alleen de oneindigheid van de onvoorwaardelijke liefde kan ons bestaan nut geven. Daarom heb ik daarvoor gekozen. In principe zit ik nu nog in dezelfde situatie als toen, wat betreft mijn leven. Wat betreft mijn gemoed en innerlijke staat ben ik opgeklaard. Ik ben veel vrolijker, veel minder depressief. Depressiviteit was mijn grote geluk. (y)

Nu ben je een beetje aan het generaliseren vind ik :bloos:
Niet iedereen die dit doet gaat hun problemen uit de weg, jij gaat er nu van uit dat iedereen problemen heeft (zo komt het iig over).

Na het lezen van de laatste zin, begrijp ik je beter...:)

Veel mensen zouden er een eind aan maken als ze geen vrienden hadden, geen genotsmiddelen, etc. Stelt hun leven wel wat voor als ze alleen zouden zijn?

Waarschijnlijk niet, maar dat hebben ze zelf in handen.
Ik snap heel goed wat je bedoelt en ik ben het ook wel met je eens (ik denk vaak zoals jij het nu opschrijft, sommige mensen kunnen slecht tot niet alleen zijn en dat vind ik best sneu :o).

Ehm.. er voor hem zijn als je denkt dat hij het nodig heeft. Naar hem luisteren. Misschien kan je hem ook iets geven wat hem houvast biedt als hij alleen is en het niet meer ziet zitten.... een ingelijste foto van jullie samen, een brief waarin je hem vertelt hoeveel je van 'm houdt, enzovoorts. En, als hij het weer aankan, hem afleiding bieden door samen naar de film te gaan ofzo.

Wat arrete moi zei. Ik denk dat je niet veel meer kan doen
dan hem steunen, er voor hem zijn. Luisteren wanneer het
nodig is, praten, knuffelen enz. Laat hem weten dat jij er
voor hem bent, hem wilt steunen enz...

Maar zorg ook dat je er zelf niet aan onder door gaat.
Jij bent ook belangrijk, als je merkt dat je er zelf
ook onder lijdt, probeer dan afstand te nemen, hoe
moeilijk dat ook is...

Wat lief dat jullie er allemaal op reageren :) Hier heb ik echt wat aan bedankt!!

En oh ja, het is "een" vriend, niet "mijn" vriend ;)

wat voor depressie is het, hoe uit deze ?

Ik snap wat je bedoelt, Quiana, en je hebt in een zin wel gelijk, maar je moet geen afstand gaan nemen van iemand die depressief is. Ik ken de situatie, ik ken ook iemand toe totaal depressief is, maar ik heb er juist voor gezorgd dat ik dichter bij hem kwam, omdat ik hem dan hoop gaf.

Ik weet dat je jezelf dan even volledig wegcijfert maar als je jezelf voor de volle 100% geeft weet die vriend wel dat je om hem geeft en dat geeft al meer hoop dan jezelf ook vet mee laten tellen (zie mijn andere topic btw, 'stem in mijn hoofd', hij weet dit niet en ik ben ook niet van plan dit aan hem te vertellen..)

Ik hoop dat je er iets aan hebt

Groetjes, Janou