Duister
 

Mijn innerlijke Duister
weggevaagd door jou blik
ogen als diamanten
maken mijn hart weer blij

Lief doch ondeugend
staren ze vanuit de verte
Vreemde gevoelens
Openen zich in mij

Langzaam verdwijnen ze
Als sterren die vallen
Donker alom,
gevoelens die sluiten

Voel de aarde onder me splitsen
een zwart gapend gat
Trachtend niet te vallen
een zinloze schreeuw naar buiten

Plotseling Hemels wit licht
Het leven is gepasseerd
Alles wordt helder
Rustig sla ik mijn ogen dicht..


Hmm ik kwam er verder niet zo uit, weet niet of het wat is, maar als iemand mij kan helpen ofzo, graag :)

ogen als diamanten
maken mijn hart weer blij

een 'blij hart'? Ik weet niet wat ik me daar bij moet voorstellen, maar et doet me denken aan een erg materialistisch iemand wat niet in dit gdicht past


Vreemde gevoelens
Openen zich in mij
gevoelens die sluiten

dat open en sluit motief snap ik niet als je eerst het licht/donker motief laat terugkomen. het pas wel bij de splitsende aarde maar ik neem aan dat het daar geen betrekking op heeft.

ogen als diamanten

Dat vin' k mooi hoor:). Ik zou alleen je laatste strofe weglaten, dan vind ik 't geheel veel mooier! maarja waarschijnlijk schop ik dan je hele idee omver, dus dat moet je ook eigenlijk maar niet doen dan :).

Thnx voor het commentaar jongens! Heb er veel aan en zal er eens goed over nadenken!