keb net bijna een glas tegen zn hoofd aangegooit
 

Mja, ook dit gaat weer over mn broer.
Ik weet gewoon niet meer hoe ik ermee om moet gaan. Ik ben sinds 5 weken gekapt met mn medicatie en al m'n gevoelens worden opeens 10 keer zo heftig. Wanneer ik kwaad ben, kan ik het niet meer inhouden, wanneer ik angstig ben lukt het niet meer om te verbergen.
Net was mijn broer wer bezig. Ook zijn nieuwe studie is weer aan het mislukken en daar ben ik dus weer voor, want ik krijg alles op mijn dak. Hij gaat heel de dag achter de pc zitten en als ik wil, dan moet ik nog maar een uur wachten, terwijl hij nog geen ene flikker aan zn thuisstudie heeft gedaan.
Meld ik dat bij mijn ouders is het: "Hij zal wel gelijk hebben."

vandaag werd ik er zo pissig om. Ik werk tegenwoordig vrij veel en hij voert geen ene flikker uit en reageert alles op mij af. "Ja, hij voelt zich eenzaam." zegt mijn moeder dan. Ja, smijt die gast dan gewoon 4 uur per dag de straat op :mad: Hij is 21 man:mad:
Ik had een leeg glas van beneden gehaald en wou m echt tegen zijn kop gooien...maar ik deed het niet...misschien omdat ik bang ben dat ik WÉL de gevolgen krijg, die hij nooit heeft gehad als ie me in elkaar had geslagen.

Ik haat m gewoon en die haat doet zo'n enorme pijn wanneer ik kwaad ben. Dan wil ik hem vanalles aan doen...echt letterlijk alles. Ik kan gewoon steeds minder van hem pikken.
En denk maar niet dat mijn uit huis plaatsing snel gaat...nee... Als ik blijf snijden willen ze me niet eens opnemen :mad:
Tyfus mensen (n) En dat zeggen ze pas nu alles bijna rond is he:mad: Nog ff en die plek voor de trein word mijn huis, ik word zo moe van alles, maybe had ik gewoon dat glas tegen zijn kop aan moeten gooien...who cares...

ow meis alsjeblieft niet je glas tegen je hoofd kaport aan gooien, dat is hij niet de moeite waard

weten je ouders eigenlijk al dat hij je in elkaar slaat? ik vind dit echt heel erg om te horen, dat je broer je gewoon in elkaar slaat, het gewoon onbegrijpelijk

meissie sterkte

Glas tegen zijn kop gooien, niet tegen haar kop gooien...

Ik weet niet wat ik je moet zeggen...
Ik snap dat je je moedeloos voelt, dat je weg wilt, dat je niet snapt waarom jij wel, en hij niet gestraft wordt...

Kan je niet naar een vriendin ofzo, die in de buurt woont? Als tijdelijke oplossing voordat je hem dadelijk echt wat aan doet (En dan ben je verder van huis) in afwachting van je opname?

Ik kan er eigenlijk niks zinnigs over zeggen:|

Hou het vol, probeer jezelf nog even in de hand te houden. Als die opname er door komt, wordt het beter. :|

*knuf*

[QUOTE]Xia schreef op 02-12-2003 @ 19:54:
[B]Glas tegen zijn kop gooien, niet tegen haar kop gooien...

sorry hoor

tis opname voor leefgroep, maar volgens mij moeten ze me daar niet en al zou het wel zo zijn, moet ik hun niet met hun lompe regeltjes.

Ik heb geen zin meer om het 'even' vol te houden, want dat 'even' duurt nu al drie maanden.
Mn ouders weten dat ie slaat ja, maar hij heeft ook zo zijn problemen he... Ik bedoel...tis nou eenmaal nie makkelijk om een knurft te zijn.

Nee...kben nie echt aanspreekbaar :s

jezus meiske best wel klote voor je!
wat Xia al zei, kan je niet naar een vriendin?
met hem onder een dak lijkt me niet fijn voor je. (=zacht uitgedrukt). heel veel sterkte!

nee, kan nie naar een vriendin nee...
ik zie de enige oplossing nog steeds als dat glas naar zn kop smijten, maar nee, dan ben ik weer de gene die fout is. Maarjah...maybe wordt ik dan wel bevat als ontoerekeningsvatbaar en zo of zo.

mij lijkt hem echt een kneus zonder vrienden, die de helefdag computerspelletjes speelt en geen vriendin kan krijgen

Lijkt me niet ideaal. Kom op Eendje, doe dit voor jezelf, niet voor hem. Omdat je je vandaag in kon houden weet je dat je het zonder medicijnen af kan. Dat is goed, laat het nou niet varen. Houd dit vast! Het draait om jou, niet om hem.

knurft dus.

af en toe kan ie wel aardig zijn or en hijs absoluut nie lelijk. hij wordt alleen niet ontmoet, maar das zijn eige probleem.

Op dit moment moet ik gewoon voor mezelf zorgen dat ik niks actiefs ga doen, gewoon stil blijf zitten hier op de stoel waar ik nu zit en deze bui over laten gaan. Anders gaat het fout. Het lijkt alsof ik mezelf met handboeien vast moet maken, maarjah, komt wel weer goed, like usual

I know, maar ik wil die pillen gewoon, omdat ik merk dat ik er nog niet aan toe ben. Als ik mezelf nu zo laat 'lijden' he? Dan weet ik dat ik binnenkort weer met een ibs in een kliniek zit ofzo. Ik ben mn controle gedeeltelijk weer kwijt, iig lijkt het zo, ik vertrouw mezelf niet. Nu kan ik me nog inhouden...maar tis de eerste keer dat deze woede zo naar boven kwam, wat denk je van de volgende keer?
ik wil geen risico's nemen...
Damn, lijk mn eige psych wel(n)

** edit: ik had iets over het hoofd gelezen **

Als je merkt dat je er niet aan toe bent, luister dan naar jezelf
en de signalen die je opmerkt, en grijp op tijd in. Liever een tijdje
langer aan de medicijnen, dan (te) vroeg ermee stoppen, met alle gevolgen vandien, lijkt me...

Ik weet niet welke stappen je al ondernomen hebt en wat je wel en niet wilt, maar zou het zin hebben om een aangifte tegen je broer te starten, eventueel in samenwerking met de kinderbescherming? Misschien wordt HIJ dan het huis uit gekickt, in plaats van dat jij je de hele tijd moet lopen aanpassen.

Wat een rotsituatie zeg...

Ben je echt afhankelijk van de ene leefgoep, of zijn er meerdere instellingen waar je terecht zou kunnen? (vast niet, anders zat je waar waarschijnlijk al...)


Heel veel sterkte meis!

zo denk ik dus ook:)

idd...je zegt t antwoord zelf al.

Kinderbescherming helpt je nie meer wanneer je 18 bent:s

Nee, da's waar.
En een aangifte?
(kan me voorstellen dat je dat -nog- te zwaar vindt ivm loyaliteitsgevoelens etc)

kweenie:s lijkt zo overdreven

als ik je op straat zou tegenkomen en zou doen wat jouw broer doet, zou het dan nog steeds overdreven zijn?

Neem jezelf serieus en neem als het kan de stappen die nodig zijn om jouw veiligheid te waarborgen...

mja:s

Mij lijkt het niet overdreven. Desnoods ga je een een blijf-van-mijn-lijf-huis oid. Als je aangifte doet, denk ik wel dat er hulp op gang komt. Maar goed, dat aangifte doen moet je wel willen natuurlijk. (En ik begrijp best dat je dat liever niet doet.)

Waarom ben je eigenlijk gestopt met je medicijnen?

Kun je ook gewoon aangifte doen van: Hij slaat me nu niet meer, maar nu word ik geestelijk knettergek en die leefgroep waarbij ik ingeschreven sta, schiet ook niet op en ik word doodziek thuis. Denk je nou echt dat ze daarnaar luisteren?!
Ze luisteren nog niet eens naar mn collega die door haar man met de dood bedreigt wordt(n)

ik ben gestopt, omdat het me maar niet lukte om ze regelmatig in te nemen, waardoor er meer slechte kanten dan goeie kanten aan die pillen zaten en ik werd er daardoor helemaal panisch van.

Heeft die collega ook echt aangifte gedaan? Een aangifte moet, voor zo ver ik weet, serieus genomen worden.

Er bestaat ook geestelijke mishandeling. En voor de lichamelijke mishandeling aangifte doen kan ook nog, lijkt me.

Misschien toch een manier verzinnen om ze wel regelmatig in te nemen? Want zo is het ook niet echt prettig, toch?

Sowieso durf ik dit niet alleen.


Jup, maar keb alles al zowat geprobeerd :s

Is er niemand die met je mee kan?

Zo wat alles is niet alles. ;)

Had je al eens zo'n horloge met alarm-piepjes geprobeerd?

Dr zijn genoeg mensen hier in de omgeving, maar denk niet dat een wildvreemde met me mee zou willen gaan.


Ik heb iemand om half 6 laten smsen
Ik heb mijn mobiel omk half 6 af laten gaan
Ik heb ze tegelijkertijd met de medicatie van de kat ingenomen
Ik heb de tijd verzet naar half 7, omdat ik standaart een uur te laat was
Ik heb de pillen 24/7 in mn broekzak gehad
Ik heb ze voor mijn neus gelegd
Ik heb volgens mij alles wel geprobeerd:( Tzijn gewoon rotdingen. Het regelmatig innemen ging alleen maar goed toen ze door de sociotherapie aan mij gegeven werde. Zelfs met verlof nam ik ze verkeerd in.

En een niet-wildvreemde?

Waarom vergeet je ze als er een alarm afgaat? Omdat je ze niet meteen in neemt en/of denkt ''t kan nog wel ff wachten'. Streng zijn voor jezelf en het toch meteen doen...das het enige wat ik kan verzinnen.

Wat vind je belangrijker, je een beetje redelijk voelen en die pillen verplicht op tijd innemen of zo als nu? Je bent er zelf bij en je weet nu (misschien) waar je ze voor slikt.

Die bestaan nie:p


mjah, kweet toch dat t weer fout gaat. Wat ik er ook aan doe. Volgens mijn psych staat t niet hoog genoeg in mn rangorde of zoiets.

Hey Eend!

T beste advies dat k je geven kan, is proberen om je broer zoveel mogelijk te ontwijken. Bijv. in de bieb ofzo achter een pc gaan zitten dan thuis met je broer om de pc moeten 'vechten'. Dan irriteert hij je ook minder. En probeer hem te negeren.

En wat die pillen betreft.. tsja.. k vind t raar dat je daar opeens mee gestopt bent, moet je dat niet afbouwen?? Anyway, khoop dat het je uiteindelijk toch lukt om ze toch in te nemen, want als je je nu beetje 'opgefokt' voelt, is natuurlijk niet zo leuk. Kunnen je ouders je niet helpen met die pillen in nemen? (dat ze je eraan herinneren) Of dat je ze telkens bij t avondeten inneemt?

K hoop iig dat je je snel wat beter voelt!

Ik ga vast iets stoms zeggen nu, maar goed...

Als jouw broer werkelijk eenzaam is, zoals je moeder beweert, dan zal dat echt niet geholpen worden door het feit dat je hem ff op straat pleurt, zodat jij achter de computer kan...
Volges mij hebben jullie beide een enorm probleem als ik dit zo lees...

Dat je hem haat kan ik me voorstellen, maar zoals Amoa zegt, t lijkt mij veel verstandiger om de situatie niet op te zoeken...geef hem die tijd achter de computer...Of vind je dat uurtje of weet ik veel hoe lang je dan kan in verhouding staan tot de haat die zich dan bij je ontwikkeld...Al je energie gaat verloren aan dit soort shit, terwijl je als je naar de bieb fietst en daar gaat zitten, geen ruzie hoeft te maken en toch met rust gelaten wordt en je je waarschijnlijk veel rustiger voelt. Sja, je zult je dan wel gewonnen moeten geven en dat voelt natuurlijk vervelend, maar je kan dan in ieder geval wel zeggen dat jij er alles aan doet om de situatie neutraal te houden in tegenstelling tot zijn egoisme, zoals je die hier omschrijft.

ja, je hebt ook wel gelijk, maar het gaat hier niet om de pc he? Het gaat hier meer om dat hij constant de macht wilt hebben. Hij is zo dominant als de pest en dit zijn niet mijn eigen worden, dit zijn de woorden van mijn psych. Zolang ik nog met mijn broer moet leven heb ik idd een groot probleem. Ik kan serieus alles al, ik heb 5 opnames gehad w3aaronder heel veel therapie valt en alles ging goed daar, echt alles. Maar thuis gaat niks goed, thuis word ik enorm in een klein hokje geduwt. Ik word amper gegloofd en dat doet echt heel veel pijn, want mijn broer hoeft maar met zijn vingers te knippen of ze geloven hem al.
Als er aan mij gevraagd word of ik boodschappen wil doen, wat ik heus wel wil, maar soms zeg ik dan met opzet nee, om te kijken wat ze zullen doen tegenover mijn broer. Dan heb ik het weer gedaan. Op mij worden ze dan sago, maar als mijn broer nee zegt, dan maakt het weer niks uit.
Ik krijg telkens gezeik, dat ik mijn kamer op moet ruimen, maar mijn broer? Nee hoor, dat maakt niets uit.
De verdeling in dit huis is zo oneerlijk verdeelt, daar kan ik dus niet meer tegen. Ik heb zoveel geleerd in die kliniek, dat ik nu te veel weet en de anderen in dit huis te weinig en dara kan ik niet tegen.

Maar het is wel, als mijn broer zo eenzaam is als dat ie blijkt te zijn, dat ie er dan wat aan moet doen ipv het op mij af te reageren. Hallo, ik ben dan wel 3 jaar jonger, maar nog geen afbeulpaaltje! Zolang hij geen flikker aan zijn problemen doet, heb ik geen respect voor hem en zal ik hem zeker geen ruimte meer geven. Hij heeft dat ook nooit gedaan bij mij en dat zal hij voelen ook. Hoe kinderachtig het ook is. Hij heeft mij lichamelijk en geestelijk veel pijn gedaan en ik vind hem nog steeds eng. Ik vertrouw mensen niet goed meer, want mijn broer slaat ook zo om. In mijn ogen slaat iedereen. Ik vind het eng om close met iemand te zijn, ik vind het eng als iemand plotseling een hand op mijn schouder legt en aan wie heb ik dit te danken?

In de kliniek is mij letterlijk gezegd, dat ik het probleem niet meer ben thuis, maar dat mijn broer het is. Mij konden ze niet meer helpen, mijn broer moest zich laten helpen. Ik kon alleen nog maar het huis uit gaan en waarschijnlijk ben ik dat ook voor 1 januari.
Maar ondertussen ga IK wel het huis uit voor ZIJN fouten en krijgt HIJ zijn ZIN weer(n)
Ik wou dat hij een dominante hond was, dan legde je m op zn rug en dan was het klaar. Maar mijn broer is geen hond, die is een mens en een mens heeft net een beetje meer nodig om zijn dominantie af te leren.

Nou begrijp ik alleen iets niet...

Wordt er door die personen die jou begeleiden in zo'n kliniek geen woord met je ouders en broer gewisseld? Iemand moet toch aan je ouders uitleggen dat het niet meer gaat zo, helemaal als ze niet eens naar jou willen luisteren...

Ja, dat wou ik ook gaan schrijven...

Praten ze dan niet met je ouders ofzo? Ik vind dat je ouders raar doen. Bij mij thuis is dat ook een beetje zo (wat betreft m'n broertje en hem vaak gelijk geven enzo), maar ik zou het logisch vinden als zo'n psychiater eens met je ouders zou gaan praten om de situatie te verbeteren.

We hebben één keer zo'n gesprek gehad....we zouden er veel meer krijgen, maar men dacht dat het niet hun taak was, maar de taak van de mensen in Gouda:mad: En de mensen in Gouda dachten weer totaal andersom. Hoe bedoel je ik word van het kastje naar de muur gestuurd?! :confused: (y)
Ondertussen is er dus nog geen ene iets verandert, alleen dat ik steeds agressiever ga reageren en steeds sneller kwaad ga worden en er ook steeds minder goed tegen kan. Tja... Als ik het niet met mezelf eens was, had ik het allemaal wel in zitten slikken, maar nee... Dit keer heb ik tegen mezelf gezegd: Laat alles maar gaan anders zit je dadelijk weer met trauma's in een kliniek.

Verder heb ik in de kliniek wel veel dingen geprobeerd te leren, die thuis verkeerd gingen. Zoals dat ik bijna in elkaar kromp als mijn broer langs kwam lopen. Ik kon het allemaal heel goed. Ze hebben me niet voor niks ontslagen, maar ja... Thuis kan ik het allemaal niet en dat is heel frustrerend als je bekijkt, dat ik er al jaren voor vecht.

En als je nou duidelijk maakt dat je wil dat ze gesprekken met je ouders en broer gaan voeren, omdat ze zelf zeggen dat daar het probleem ligt en je vooraf stelt dat ze niet de zaak naar anderen moeten schuiven en je nu eens echt resultaat wil zien van hun belofte...ipv te moeten wachten tot de climax, zodat het straks helemaal fout gaat...

Heb ik al gedaan :s Maar mijn broer wilde telkens niet mee, dus ja, dan heeft het weinig zin... Hij geilt er gewoon op, dat hij zoveel macht heeft(n)

Sjongezeg dit is inderdaad onbegonnen werk, die problemen van je broer veroorzaken die van jou, je mag toch echt wel eens van je ouders eisen dat ze hulp gaan zoeken voor hem, of hij dat nu wil of niet...Dit is een spiraal waar je niet uitkomt, zolang hij bezig blijft lijkt me...en onderhand gaat wel alles kapot zo...

Maar wat zeggen ze tegen je ouders dan? En hoe reageren die erop?

hij heeft al hulp, hij zit in een praatgroep, maar ik wil eerder dat ie cognitieve gedragstherapie krijgt, daar heeft ie veel meer aan, want praten in een praatgroep durft ie toch nie.

Mijn ouders (heb ik toevallig vanmiddag met mijn psych én mijn ouders besproken) hebben geen grip meer op hem. Mijn moeder wordt af en toe zo kwaad op hem en legt hem dan jankend uit hoe zij er onder lijdt, maar het lijkt hem niets te doen. Hij zit te erg in zijn wereld en ja...
Mijn ouders wachten totdat ik het huis uit ben, zodat ze meer aandacht op hem kunnen gooien, zo heb ik vandaag met mijn moeder besproken, dat m'n broer eerst een week lang een kwartier naar buiten gaat, daarna een week een half uur en zo maar opbouwen, want hij gaat nooit naar buiten.

Mijn moeder lijdt hier ook erg onder, dat weet ik. Zij wilt ook heel graag nog een kat, maar mijn vader niet. Nou heb ik gelukkig zo mijn contacten op de dierenambulance om goedkoop aan een kitten te kunnen komen en wil haar voor haar verjaardag dus een klein katje erbij geven. Gewoon omdat zij dat verdient heeft.

Mijn vader is net zo gesloten... Ik kan momenteel niet met hem overweg, gewoonweg omdat hij niet naar mij wilt luisteren. Mijn moeder kan niet naar mij luisteren, want die heeft mijn broer en mn vader tegen zich.

Owja, verder heb ik weer medicatie gekregen van mijn psych. Ik ben ooit begonnen met de orginele Zoloft® die werkte heel goed bij mij, maar omdat alles ging bezuinigen moest ik buiten de kliniek om op de Besitran, dat is het zelfde spul alleen uit goedkopere dingen samengebracht. Waarschijnlijk heeft dat nooit echt goed aangeslagen bij mij, waardoor ik ging denken, dat het in de kliniek veel beter met me ging. Deels wel waar, maar kan dus achteraf ook aan de medicatie gelegen hebben.
Omdat die Besitran niet goed aansloeg, vergat ik m regelmatig in te nemen en had ik die structuur niet goed. Nu heb ik dus echt puur Zoloft® gekregen en gaan we kijken of die inderdaad beter werkt bij mij.

Ik vind t maar vreemd dat ie jou medicatie geeft als hij de oorzaak die blijkbaar recht voor hem ligt en vraagt om een oplossing, links laat liggen...Dit is toch gewoon nutteloos, dat jij wordt volgestopt met chemicalien terwijl ze in die kliniek er al over uit waren dat de problemen van jou door je broers probleem wordt veroorzaakt...
Ik kan me je frustraties zeer goed voorstellen...

Och, ik heb zelf wel baat bij die medicatie. Maar mijn psych heeft niks over mijn broer te vertellen, anders had ze er allang al iets aan gedaan. Het probleem is, ik zit nog bij Jeugdzorg en mijn broer/moeder/vader bij het Riagg. Het volgende probleem is, dat ik geen nummer van een bingoballetje wil worden en dus weiger over te stappen naar het Riagg. Woorden van mijn eige psych: "Ja, ik heb wel vaker gehoord dat ze daar een beetje vreemd met klanten omgaan ja."
Ze begrijpt me dus;)
En nu blijft zij me dus nog een tijdje begeleiden, totdat ik overgeplaatst ben naar die leefgroep. Ik heb alsnog haar e-mail en gsm nummer en ze wilde nog altijd ff op de thee komen;)