Je eigen zweet
 

Ze vroeg hem wat ze doen moest
als er geen vuur meer zou zijn
later
en het ritmisch tikken van de sneeuw
tot dwangneurotisch krijsen zou leiden
ijs
zijn stem was kil als een zwarte rivier
uit zijn keel zou hij haar doen willen verdrinken
water
en het rijmde niet meer
later
ijs
water
ijswater
zeis
zijspan

ze wisten allebei: ze waren allang dood
dat zie je niet als je ’s nachts niet slaapt
maar urenlang elkaars oren leegplundert
met begerige woorden, hijgende aanmoedigingen
dan zie je niets

voor je het weet heb je de ochtend gemist
totaal over het hoofd gezien, dan is het twaalf uur
trillen je vingers van het gebrek aan energie
zie je schaamteloos je eigen zweet
in de spiegels en het licht met stemmen op de achtergrond
van mensen die niet weten dat je smerig bent
die nog nooit iets fout hebben gedaan
vlak achter die deur, ze hoeven alleen maar binnen te vallen
en het sprookje is compleet, dan weet je zeker
dat je van die brug gaat springen
wat je dan toch niet doen omdat je veel te veel nadenkt
en

ze schudt hem wakker
door het gordijn schijnt de zon op haar buik
het is te warm

...wat een prachtig gedicht! dat kil/ keel" is echt leuk..als je t leest denk je echt van "huh??"
't leest echt heel goed weg. Ook "dwangneurotisch" ...heeel mooi. ..geen andere woorden voor, je hebt talent!

Heel erg bedankt voor deze reactie. Ik was wel benieuwd wat er van werd gevonden, aangezien het heel anders is dan hoe ik normaal schrijf. Vrij confronterende taal ook. Maar gelukkig, ik ben blij om dit te horen!

Wat een vruchtbare dag... :eek: Schokkerend goed!

ik corrigeer mezelf... een van de mooiste gedichten die ik ooit gelezen heb. Ik ben er gewoon niet goed van.

Ik kniel hier even voor.
Een groter compliment kan ik mij niet wensen.

Ze hebben gelijk. Het is erg goed.
Anders en dat maakt het al vaak... nieuw is altijd anders ;)

Je begin is ontzettend pakkend, je valt erin,
het grijpt je vast. En het houdt je vooral ook vast.

Ik vind het heel erg knap gedaan.

xx