|
Maanschijnsel
Ik zal je nooit vergeven en de nacht die straalt, je weet dat ik leef en daarin heb gefaald De vergetelheid toont dagen waarop ik heb gewacht, het vage maanlicht blijkt aanzienlijk zacht Getoonde genegenheid en we hebben beide verloren, toch blijf ik steeds weer gelikte woorden van je horen We hebben gezocht nooit echt gevonden, en jij, jij hebt mijn bladzijdes aandachtig verslonden Ik hou meer van je dan ik ooit heb gehaat, maar de maan schijnt al weet ik dat je gaat |
Ik vind de slotzin eigenlijk niet zo mooi, in tegenstelling tot de rest van je gedicht. Deze zin breekt het ritme een beetje, en past niet zo bij de rest vind ik. Ik snap hem ook niet helemaal in deze context; ik vind het het romantische uit je gedicht een beetje weghalen. Verder een heel sterk gedicht; misschien een ietwat veranderlijk ritme (met name de regellengtes van de laatste regels in elke strofe), maar de verwoording is Mooi, soms wat dromerig zelfs :)! Ook vind ik de rijm prettig; heel ongedwongen en natuurlijk, en heel passend en bijdragend aan de sfeer :)!
|
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 06:41. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.