Ik Leef
Ik leef
Ik loop terug naar m’n fiets. Vanochtend zette ik hem nog onwetend in het rek. Het begon als een dag zoals alle anderen. Niets bijzonders, bijna saai.
Ik was te vroeg, nog een minuut of tien voordat ik de deur zou openen om binnen te treden in het gebouw met de naam school. Een naam die ik enkele maanden geleden zo verafschuwde.
Het is koud. Een rilling loopt over m’n rug. Uit verveling rol ik een shaggie. Doelloos kijk ik voor me uit. Licht onzeker maar toch op m’n gemak. De tijd verstrijkt.
Ik haal het slot van m’n fiets, plug de oordopjes van m’n walkman in mijn oren. Langzaam maak ik vaart. Een auto. Een tram. Ik moet stoppen. Een gelukzalig makend gevoel ontfermt zich over me. Vreemd. Ik had al lang over kunnen steken, geen obstakel staat me nog in de weg naar huis. Toch wacht ik.
“Ja!” denk ik.
Ik steek na enkele minuten toch over en hervat mijn fietstocht. Het is nog steeds koud maar ik voel me warm en tevreden. Ook al duurt m’n fietstocht maar twintig minuten, het lijkt eeuwig. Toch beangstigt het me niet. Ik voel me fijn. Het mag eeuwig duren.
Vandaag weet ik dat ik leef. Een machtig gevoel. Niemand is in staat om dit van me af te pakken. Dit is van mij, dit ben ik. Een dag zoals altijd. Maar ik leef.
|
