Verhalenwedstrijd: Geen titel
 

De step

Mijn step is kapot! Het stuur is afgebroken en zoals ik al zei ligt het
niet aan jou. Ik zal je vertellen wat er is gebeurd: Gisteren, of
eigenlijk vanmorgen vroeg, zat ik in de bastaard. Zoals altijd. Dit keer
met step. Davis, Laura, Temy&vriendin, martijn, iedereen was van de partij
en het was gezellig. Zo gezellig dat we besloten door te gaan naar ’t
pandje. Onderweg dikke pret met de step. Iedereen stept en we lachen om de
gekke situatie. ‘Zes grote mensen met een step' en ‘dronken steppende
studenten’. Aangekomen in ’t pandje beseft david dat hij geen geld heeft
en dus moet pinnen. Niet zomaar pinnen, oh nee, stepend pinnen. Dat
schijnt sneller te zijn en ook nog eens ontzettend hip. In de tijd dat hij
weg is drink ik een David&Erik biertje, en het David&Erik biertje van
David. Op het moment dat ik zijn biertje tot op de laatste druppel
verorbert heb dringt het tot me door dat het wel erg lang duurt eer David
terug is. In een flits zie ik een huilende buschauffeur en boze
taxichauffeurs, huilende pubermeisjes en blauw verlichte gevels op het
janskerkhof. Een ambulance die over de busbaan zijn weg vindt naar het
ziekenhuis op de uithof. Beademingsapparatuur en een begravenis met
huilende ouders. Mijn 2e begravenis in korte tijd en een vakantie die
daardoor niet plaats kan vinden. Zo had David het gewild. Ondertussen ben
ik druk in gesprek over –hoe toepasselijk- leven na de dood en het al dan
niet bestaan ervan. Ik geloof er niet zo in en in gedachte heb ik al
afscheid genomen van David. Op het moment dat ik mijn troef uit wil
spelen, een argument dat de hele discussie teniet zou doen, voel ik een
hand op mijn schouder. Ik draai me rustig om om te kijken wie er in
godsnaam het lef heeft om, op het moment supreme, te interrumperen. De
woede schiet als bliksem uit mijn ogen tot ik besef dat de hand aan de arm
zit van David. David staat achter me, in levende lijve. Geen woede meer
nu. Lachen, David staat achter me met een hand op mijn schouder en in zijn
andere hand mijn step. Met een gulle, cynische grijns gooit hij de step op
tafel. Het gebaar waarmee hij dat doet, doet me denken aan de wijze waarop
je een mislukte tekening tot een prop knijpt en in de richting van een
prullenbak gooit. ‘ wat een kutding’ is de tekst die over tafel buldert
nog voordat het hoopje alluminium tijd heeft gehad om goed en wel te
landen. Een doffe klap en het geluid van brekend glas. Bier dat van alle
kanten van tafel sijpeld. Grote hilariteit en met z’n allen doen we een
wedstrijdje om het hardst lachen. Ron komt met een nors gezicht polshoogte
nemen maar de ontwapenendelach op het gezicht van David doet zijn gezicht
snel opklaren. De gevallen biertjes worden op kosten van ’t pandje
vergoed. Hierdoor stijgt onze gemoedstoestand van vrolijk naar uitzinnig.
We drinken en genieten, van het biertje, het leven en nog van dat soort
dingen meer. We vallen stil en iedereen kijkt stralend van geluk een
beetje om zich heen. Zo ook ik; mijn ogen glijdden langs de verkleurde
platen aan de wand naar het hoopje step dat nog steeds midden op de tafel
ligt. Er is iets met die step maar ik weet niet wat. Een onbehaaglijk
gevoel bekruipt me. Nader onderzoek is nodig en daar onderwerp ik me dan
ook gelijk aan. Een snelle vakkundige blik leert me dat het ding de rit
met David heeft overleefd. Zelfs de vlucht richting hardhouten tafel heeft
hij overleefd. Hij zal een beetje dronken zijn van het bier waarin hij al
zeker een kwartier ligt te badderen. Thats it! De tijd holt voorbij en als
het licht aangaat weten we dat het, ook voor ons, einde oefening is en dat
een warm bed ons wacht.Met z’n zessen proberen we de weg terug te vinden
naar de bastaard, waar een aantal van ons hun fietsen hebben laten staan.
We zijn dronken en vrolijk en op de een of andere wazige manier vraag ik
me af of mijn step, na zijn vliegpoging eerder op de avond, die jamerlijk
mislukte door bemoeienis van een hardhouten tafel, het misschien nog een
keer wil proberen. Op dat moment kan ik me niet voorstellen dat dat niet
het geval is. Natuurlijk wil hij dat nog een keer. De hele avond heeft die
lieve step zich midden op de tafel liggen verbijtten, dat niemand op dat
geniale idee kwam. Eindelijk iemand die hem doorheeft. Het enige wat hij
nog wil is vliegen. Zijn hartewens. Wie ben ik dan om hem dat te
misgunnen. Zonder mij geen vlucht dus ik ga alles doen om zijn wens om te
zetten in werkelijkheid. Ik haal mijn arm naar achter om hem het volgende
moment met step en al in een slingerbeweging en met toenemende snelheid
naart voren te bewegen. Een fractie van een seconde na het loslaten lijkt
het er werkelijk op dat de step gekozen heeft voor een leven tussen de
sterren. Een onzeker bestaan, vol avontuur: dat staat vast. Gracieus
vliegt hij weg. De afstan tussen ons zessen en de step wordt groter en
groter. Hij heeft de diepblauwe nacht en de heldere hemel als nieuw huis
gevonden. Maar dan, als ik op het punt sta om euforisch door mijn knieen
te zakken en me te bessefen dat ik een hartewens van een step heb
ingewilligd, stottert er iets in de step. Zo lijkt het althans want laten
we wel wezen, een step kan niet stotteren. Van de koers richting het
luchtledige die zo vastbesloten was ingezet blijft weinig over. Zou het
stepje er toch voor gekozen hebben om op zo’n drieeneenhalve meter hoog
utrecht rond te vliegen? Durft de step niet hoger? Hoogtevrees, dat is
het. Drieenenhalve meter is inderdaad hoog genoeg. Maar wat gebeurt er
nou, langzaam, tergend langzaam, buigt de step af om met een fikse vaart
af te stevenen op de, niet bepaald zachte, geklinkerde grond van het
fietspad. Een harde botsing is overmijdelijk en die volgt dan ook. Een
harde knal. Harder dan de klap die hij eerder die avond al had
geincaseerd. Ik zie met lede ogen hoe, als ware het een laatse poging van
onze aspirant vliegenier, de lucht boven de grond wordt verkozen. Niet
hoger dan dertig centimeter dit keer maar door de voorwaartse snelheid
raakt hij toch pas twee meter verder de grond voor de tweede keer. Het
geluid dat een slijptol maakt schiet mijn gehoorbuis binnen. Het geluid
van een step die met een ontiegelijke grote snelheid over keitjes glijd.
De rest is geschiedenis. Tijd om af te remmen had het schattige stepje
niet. Met nog zeker negentig procent van de snelheid die ik hem had
meegegeven botst hij op een ijzeren staander van een prullenbak. Een holle
bons. Een hele harde bons die word benadrukt wordt door het stille
nachtelijke Utrecht doet ons verstommen. Ik beeld me in dat ik een echo
hoor, maar nee, stilte. Ik zie hoe een klein stuk alluminium zich heeft
losgemaakt van het geheel. Het kleine stukje vervolgt de weg die de step
eigenlijk in zijn geheel had moeten afleggen. Acht meter verderop legt het
zich levenloos neer. Ik ren erheen. Het blijkt het stuurtje te zijn.
Gebroken op de lasnaad, niet bestand tegen zulke grote krachten. Ik pak
het voorzichtig op en loop verslagen terug naar het stoffelijk overschot
van mijn nu overleden stepje. Verbouwereerd kijk ik naar het gezelschap en
verbouwereed kijken ze terug. Zo hadden we het niet bedoelt. We hadden het
stepje niet willen vermoorden. Echt niet.
Dan beginnen we, alsof het zo was afgesproken te lachen. We zijn immers
nog steeds dronken, en zo lachen we om het hardst. Waar was ik in
godsnaam met mijn gedachte toen ik dat onding kocht?!