Geen titel
 

Zacht hemelblauw
Beroert mijn ogen
Helder zonlicht
Weerspiegelend

Ik zie wuivend gras
In de wolken
En zwaaiend geel
Lacht mij toe

Koesterend wereldgeluk
Vervuld van het leven
Wentelend in bloesem
Mijn ziel ontwaakt

Wat zou ik hier voor kritiek op moeten geven? Technisch gezien zit het goed in elkaar, mooie regelmatige strofes en heldere beeldspraak. Maar het raakt mij totaal niet.
Wellicht omdat je te abstract blijft. Vanuit welke situatie heb je dit geschreven, welk concreet beeld had je voor ogen toen je deze woorden bedacht? Waar zat je, wat hoorde je, was het warm of koud, waren er andere mensen, was het ochtend of avond? Door die dingen er subtiel in te verwerken, dwing je herkenbaarheid af. Dan komen je woorden vanzelf een beetje tot leven. Nu niet echt.

Hm, mijn bovenstaander heeft eigenlijk precies gezegd wat ook mijn mening is ;). De oorzaak daarvan lijkt me eigenlijk het botsen van de verwoording/vorm; je verwoording is heel dromerig, een tikkeltje mysterieus; terwijl je vorm heel strak is. Ik denk dat wat langere, 'meer zweverige' zinnen de sfeer hier beter uit zouden laten komen.

Hm, ja, daar zit wel wat in.
Het is overigens een hele tijd geleden dat ik dit schreef. Ik weet niet meer wat ik op dat moment dacht, waar ik precies mee bezig was. Ik zou eigenlijk ook niet weten hoe ik dit gedicht zou kunnen veranderen. Hoe ik dat moet doen, bedoel ik.