|
Gelukkig gevangen...
Gelukkig gevangen...
In het hart dat maar niet stoppen wil, in de kilte van de vriezende nachten. Onder de sterren die nooit verdwijnen, en stiller dan de stilte nog zo stil. In mijn huis wat nu een doolhof lijkt, de ijsbloemen getekent op het venster. Onder daken van zogenaamde veiligheid, althans het is zoals het soms lijkt. In een lichaam dat niet sterven wil, de koude trillingen van mijn handen. Onder de mensen die verloren lijken, en in mijn hoofd, niet meer dan stil. |
mmmm m ijn eerste ndruk was Bluh!
maar nu ik hem nog 2 keer lees en de titel er bij betrek krijgt hij steeds meer diepgang. De zinnen lijken simpel maar zeggen veel.. Ach ik kan het niet goed uit leggen inhoudelijk spreekt het me aan. de vorm is gewoon leesbaar en duidelijk maar niet bijzonder en zorgt ook niet voor extra diepgang, niet dat het hier dus nodig is, blijkt achteraf. blah stiller dan de stilte zo stil , ik weet niet dit gedicht ligt bij mij echt zo van ja.... wat vind ik er nou van? De toon staat me niet helemaal aan, het lichaam dat niet wil sterven, stiller dan stilte zo stil. Die liggen bij mij een beetje moeilijk. |
Het rijmt wel heel erg. Maar het spreekt me aan.
|
Erg mooi. De rijm komt voor mijn gevoel meestal niet gedwongen over, dat vind ik knap gedaan. De laatste regel van je eerste strofe vind ik erg leuk. "Ijsbloemen" ook!
Je gedicht leest fijn, ik haperde eigenlijk nergens. |
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 23:46. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2025, Jelsoft Enterprises Ltd.