Moederkoren
 

Ik worstel door de luchten
van eeuwig zachte neerslag
van kleine warme handen
en de zoete suikerspin
klevend aan mijn te troosten

Ik zwerm langs mijn liefdeshuis
en van mijn kindernest
om ooievaarszacht te landen
in mijn allermooiste tempel
mijn vulkanisch gesteente

mijn moederklank
tuin van de altijd durende liefde
loof met ons als vrucht
heden en verleden die nu
reeds ophouden te bestaan.

met leven dat ik beminnen wil
en nu wegkras uit ons testament
en altijd, altijd, zou je bij me blijven


(soms is de tijd een goddelijke leugen)

wauw...prachtig...je woorden zijn stuk voor stuk erg mooi. Af en toe volg ik je zinnen niet helemaal (" Klevend aan mijn te troosten"). Maar dat zal wel aan mij liggen.
Je slotzin zou ik niet tussen haakjes plaatsen, daardoor verliest hij voor mijn gevoel een deel van zijn kracht, die hij wel degleijk bevat. Maar dat is natuurlijk geheel aan jou :)
Erg mooi!

Allereerst: bedankt voor de reactie!
Dat zinnetje, klevend hoort bij die suikerspin (dat plakt nogal). Dat aan mijn te troosten is inderdaad een rare constructie, maar het is eigenlijk het werkwoord maar met gesubstantiveerde betekenis in de zin, of je zou het ook kunnen zeggen dat ik na 'aan mijn te troosten' bvb. 'persoon' of m.b. 'ik' heb weggelaten (je merkt het, ik heb er een tijdje bij stilgestaan). Die laatste zin, ik weet niet, ik had die op een manier willen plaatsen dat er extra aandacht naartoe ging en meestal als je probeert om met iets niet de aandacht te trekken gebeurt het omgekeerde :confused:, vandaar tussen haakjes, maar ik ben eigenlijk ook niet volledige tevreden daarmee.