Moeder-gevoel
 

Ik vroeg me af of ik de enige ben die dit heeft en of dat er meer mensen van mijn leeftijd zijn die al een moeder-gevoel hebben.
Daarmee bedoel ik dus echt de drang tot het willen hebben van een kind. Ik droom dus niet alleen over dat ik een kindje krijg, maar als ik dan 's morgens wakker wordt mis ik dat kindje dus ook echt. Ik wil gewoon zo graag een kindje hebben. Dus niet een oppas-kind of werken in de kinderopvang, want dat doe ik al maar echt een eigen kindje met al zijn poepluiers en huilbuien.
Dit is dus echt geen bevlieging want ik heb deze moeder-gevoelens al twee jaar ofzo. Ik vroeg me dus af of er meer mensen van mijn leeftijd zijn die dit hebben.

Ik in ieder geval niet, hoewel ik 4 zusjes en een broertje heb kan ik wel beter met kinderen omgaan :D



Hoort dit niet bij PSychologie?

---> Psychologie

Dat dacht ik al!

Hoort dit niet bij PSychologie? [/B][/QUOTE]


Ach als dat meisje dit nou in de kantine wil gooien...

Maar nee, ik heb ook nog niet echt een moeder/vader gevoel.
Maar wat niet is kan natuurlijk nog komen!

Ik krijg wel ns een vertederd gevoel bij het zien van een mooi/lief kindje maar echte moedergevoelens nee?

Hoewel het vaak heel goed gaat met jonge moeders vind ik t meestal behoorlijk naief om te denken dat een jonge meid het moederschap aankan. En als ze het aankan beseffen ze vaak niet wat ze dan eigenlijk weggooien. Tuurlijk krijgt ze dr iets voor terug, maar das iets wat je later ook nog kunt hebben.

Niets voor mij dus. Ik geniet eerst nog even van mn luilekkerleventje als jonge meid. Over een aantal jaar kan ik ook wel genieten van een kind, nu nog niet.

Ik denk dat ik wel begrijp hoe je je voelt. Ik heb het ook, wil dolgraag een kindje, alleen dat is nu gewoon (nog) niet mogelijk. Maar daarbij ben ik ook vreselijk overbezorgd (heb 2 kleine zusjes), als je gaat nadenken wat er allemaal kan gebeuren, alleen al voor je huis :| . Kinderen worden verkracht, vermoord. Oke ik overdrijf het misschien wel een beetje, ben zoals ik eerder typte beetje overbezorgd. Maar denk je dat je het aan zou kunnen, dat je een geschikte situatie bent (hoe zeg je dat?) dat je goed voor een kind zou kunnen zorgen. Hm denk je er serieus over, of zijn het gewoon gevoelens?

Niet zo concreet als jij het hebt, maar ik wil het ook heel graag. :)

Nee, daar herken ik me absoluut niet in, maar ik denk dan ook dat ik later ook geen kinderen wil.

Toch denk ik dat jij lang niet de enige bent omdat ik dit vaker hoor.

Soms wens ik me iets, iemand toe, dat alleen van mij is en mij dolgraag ziet, evenzeer als ik het dolgraag zou zien, maar ik denk dat dat eerder door de eenzaamheid komt.

Iemand die ik hartstochtelijk beminnen kan.

Ik zou bijna willen zeggen "natuurlijk hebben meer mensen dat", mensen van jouw leeftijd en ook mensen die jonger zijn. Ik heb die drang al jaren, maar ik wil het kind echt iets kunnen bieden, ook naast liefde. Een vaste relatie heb ik, maar ik wil verder eerst m'n opleiding af hebben.

Mijn vriend is 19 en vraagt me af en toe heel lief of ik een kindje van hem wil :)
Ik ben 21 maar heb er nog totaal geen behoefte aan. Eerst mijn opleiding dit jaar afmaken, mijn diploma halen, gaan werken en misschien dan binnen 2 jaar zwanger worden, dan krijg ik zwangerschapsverlof en word ik betaald.

Maak een mind maar weer tot product van deze consumptiemaatschappij :( :mad:

waar de neuk heb je het over?

Ik heb ook regelmatig ontzettende 'behoefte' om zo'n klein ukkie bij me te hebben, te verzorgen en te vertroetelen.
Gelukkig kan ik helder blijven nadenken en weet ik dat ik er gewoon nog te jong voor ben en het geestelijk nog niet aan kan.
Daarom zorg ik voor andermans kinderen (oppas).

Het is trouwens niet gek hoor dat je dat voelt, dat hebben veel meisjes vanaf een jaar of 14.

Helemaal niet, ik denk gewoon rationeel na.

Zie het anders. Je moet je leven toch eerst op orde hebben voor je aan kinderen moet gaan denken? Je kunt niet (of minder goed) voor anderen zorgen als je nog steeds erg met jezelf bezig bent. Een kind heeft volledige aandacht nodig en dat gaat beter als je voor jezelf al hebt wat je hebben wilt.
En denk dan ook aan de financiële toestand.

Wat mooi beschreven... wow... :)

Dat gevoel heb ik ook erg vaak, maar dat gaat niet om een kind. Dat gaat om een relatie, om liefde...

Ik denk er serieus over maar weet dat ik nu iet de ideale situatie heb. Ik woon samen met mijn ex wat op zich heel goed gaat en in financieel opzicht zou ik het ook nog wel redden denk ik, maar ik heb geen ruimte in mijn huis om een plekje te creeeren voor een kind. Dan zou ik op mijn zelf moeten wonen maar dat is financieel niet haalbaar.
Ik ben er dus echt serieus mee bezig en ik denk dat het met de veiligheid van mijn kinderen ook wel goed zou zitten. Ik ken heeeeel veel mensen in mijn woonplaats en mijn toekomstige kinderen zullen dus overal, net als ik daar altijd last van had, in de gaten gehouden worden.
Ik weet ook zeker dat ik de opvoeding van een kind ook aan zou kunnen voor zover je dat dan met zekerheid kan zeggen he.

Het idee dat er een wezen op de wereld is waar je onvoorwaardelijk van kan houden en wat ook onvoorwaardelijk van mij zal houden trekt me zo erg aan. Ik voel af en toe echt een gemis wat door niets anders als een kind opgevuld kan worden. (klinkt trouwens wel lekker egoistisch allemaal)
Ik ben eigenlijk zover dat ik nu al de liefde voel voor een kind wat ik nog niet heb.

En wat nou als je een kind krijgt dat niet van jou houdt en/of kan houden? Een kind met een bepaalde handicap dat dat tot gevolg heeft btw? Of een kind met een ander soort handicap?

Idd. Vooral financieel kan het soms moeilijk worden. Een kind opvoeden is niet te onderschatten. Mijn zus bijvoorbeeld, zij is getrouwd, hij is leraar. Maar dat verdient niet voldoende, dus mijn ouders moeten ze nog steeds geld geven en ze zijn ouder dan 25 jaar :|

Dan kan ik nog wel onvoorwaardelijk van dat kind houden an zal ik het alle liefde geven die het nodig heeft.
Ik zou me trouwens laten onderzoeken gedurende de zwangerschap of er iets mis zou zijn met de baby. maar nu snij ik een heel ander onderwerp aan geloof ik dus laat deze op erking maar voor wat hij is want het heeft er niet mee te maken dat ik alleen aan kind wil als het perfect gezond is maar dat ik wil dat mijn kind alle kansen in het leven krijgt.

Lang niet alle handicaps kunnen tijdens de zwangerschap worden vastgesteld. En voor bij degene die het wel kan: zou je het dan houden of niet?

De rest van je post snap ik geloof ik niet helemaal. Zou je hem uit kunnen leggen?

Het is niet een heel ander onderwerp, denk ik. Jij zegt steeds dat je iemand wilt hebben doe onvoorwaardelijk van je houdt, ik zeg dat dat niet per definitie zo hoeft te zijn.

Als tijdens mijn zwangerschap zou blijken dat het kind een ernstige afwijking heeft waardoor het niet mee zou kunnen komen in de maatschappij dan zou ik de zwangerschap af laten breken. Ik vind het heel moeilijk om een grens vast te leggen, want ik zit immers nu niet in een dergelijke situatie. Ik kan dus wel heel dapper zeggen dat ik een kind met het syndroom van down weg zou laten halen, maar ik weet niet hoe ik daar over denk op het moment dat ik echt zwanger ben van zo'n kind.
Als mijn kind meerdere afwijkingen zou hebben zou ik de zwangerschap in ieder geval wel afbreken. Dus dan bedoel ik bijvoorbeeld een open ruggetje en klompvoetjes. of het down syndroom en een lichamelijke afwijking.

Het is niet zo dat ik alleen maar een kind wil wat onvoorwaardelijk van mij houdt, maar misschien nog wel veel belangrijker wil ik een kind omdat ik daar onvoorwaardelijk van kan houden. Dus het gaat me meer om het geven van liefde dan om het ontvangen ervan.

Ik realiseer me heel goed dat een kind niet altijd volmaakt op deze wereld komt en ik vind het heel moeilijk om nu een grens te stellen wanneer ik ed zwangerschap wel en wanneer ik hem niet zou voldragen. Ook omdat op het moment dat er een afwijking geconstateerd zou worden ik me daar heel erg in zal verdiepen en de kansen en gevolgen voor mijn kind zal uitzoeken. Dan pas kan ik een beslissing nemen.

ik herken het,ben zelfs strontjaloers op anderen die wel die baby krijgen :bloos: de zus van mn vriend heb baby gekregen gister nou ik heb er niet van geslapen,gewoon omdat ik dat zelf ook graag wil alleen nog jong ben :(

Sorry, dat ik er over doorzeik...ik ben denk ik vrij pessimistisch wat betreft dit soort dingen...wat nou als je een kind krijgt dat je zo het bloed onder de nagels vandaan haalt dat je er gek van wordt (ik noem maar iets, er zijn zoveel dingen die hierbij gelden), zo erg dat je er amper meer van kan houden of iig zo dat je niks met die liefde kan, zeg maar. Ik denk niet dat onvoorwaardelijke liefde iets is dat standaard bij een kind hoort...een kind krijgen is lang niet altijd zo mooi als het in eerste instantie lijkt...zo iets bedoel ik eigenlijk.

Het leven is ook lang niet altijd zo mooi als het lijkt. Sterker nog soms lijkt het niet eens mooi. Maar is dat niet bij alles wat je doet. Ik bedoel alles kan tegenvallen of heel erg slecht uitpakken zodat je er de rest van je leven mee moet leren leven. Dat is echter geen reden om dan maar helemaal niets te doen. Bungee-jumpen kan helemaal geweldig lijken en de stap om het te gaan doen kan heel groot zijn. Er kunnen dan meerdere keren gebeuren. Of het is net zo geweldig als dat je het je voorstelt, of je blijkt er helemaal niets aan te vinden, of het gaat helemaal fout en je raakt ernstig gewond.

Nou weet ik wel dat het krijgen van een kind en de opvoeding ervan met niets te vergelijken valt, maar wat ik bedoel te zeggen is dat alles wel fout kan gaan, maar dat dat geen reden is om niets te doen.

Dat zul je mij ook niet horen zeggen, ik wil zelf ook kinderen ondanks die kans. ;) Ik vroeg me alleen af of je je er bewust van was en dat ben je kennelijk. (y)